Σκέφτομαι καμιά φορά, πως στη ζωή ερχόμαστε γυμνοί.
Κι έπειτα μας φοράνε ένα κουστούμι.Σε όλη τη διάρκεια του βίου μας, λίγο το τραβάμε, λίγο το
κονταίνουμε, προσθέτουμε φάσες, δαντέλες, κουμπιά,
νιώθουμε στιγμές ασφυκτικά, μα συνεχίζουμε να το φοράμε.
Τρέμουμε τη γύμνια μας και η ελευθερία αντέχεται με περιορισμούς.
Αλλιώς τι να την κάνεις;
Πώς να σταθείς και να τη ρεγουλάρεις;
Κοιταζόμαστε στον καθρέφτη και λέμε κάπως δειλά, εντάξει, δεν
είναι και άσχημο. Μπορεί και να μου ταιριάζει.
Αλλιώς τι να την κάνεις;
Πώς να σταθείς και να τη ρεγουλάρεις;
Κοιταζόμαστε στον καθρέφτη και λέμε κάπως δειλά, εντάξει, δεν
είναι και άσχημο. Μπορεί και να μου ταιριάζει.
Μα κάτι σφίγγει, κάτι τραβά.
Κάνεις να το αγαπήσεις, μα δεν σου πάει.
Καλό είναι, σκέφτεσαι και λες να μοιάσεις όπως αυτοί, όπως οι άλλοι.
Το αποδέχεσαι και το φοράς, και όμως δεν παύει.
Δεν παύει να είναι ένα ρούχο δανεικό.
Κάτι που όπως και να το δεις, ότι κι αν πουν, ξέρεις βαθιά,
δεν σου ταιριάζει...
Κάνεις να το αγαπήσεις, μα δεν σου πάει.
Καλό είναι, σκέφτεσαι και λες να μοιάσεις όπως αυτοί, όπως οι άλλοι.
Το αποδέχεσαι και το φοράς, και όμως δεν παύει.
Δεν παύει να είναι ένα ρούχο δανεικό.
Κάτι που όπως και να το δεις, ότι κι αν πουν, ξέρεις βαθιά,
δεν σου ταιριάζει...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου