...κι αυτό είναι το μόνο σημάδι που αποδεικνύει ότι ζήσαμε. Ότι ζούμε...

Όταν αγαπάς η καρδιά βγάζει φτερά και διασχίζει ουρανούς, 
πέφτει στη θάλασσα και ταξιδεύει στά πελάγη, περπατάει στα βουνά,
 στην άσφαλτο, παντού. 
Κι από όπου περνάει αφήνει τα ίχνη της αγάπης. 
Κι αυτό είναι το μόνο σημάδι που αποδεικνύει ότι ζήσαμε. Ότι ζούμε.
Όταν αγαπάς, οι αποστάσεις δεν είναι εμπόδιο, αλλά μιά δοκιμασία γιά νά δείς, 
πόσο τελικά μακριά μπορεί να φτάσει η καρδιά σου…γιατί οι αποστάσεις είναι 
γιά νά τίς διανύουμε...
Η μοναδική απόσταση είναι ο ίδιος ο εαυτός μας. 
Και για να αγαπήσουμε θα πρέπει να έχουμε ολόκληρη την καρδιά μας. 
Αν την αφήνουμε από δώ κι από κεί, σε περασμένους "έρωτες" τότε είναι σχεδόν 
αδύνατο να αγαπήσουμε ολοκληρωτικά!

Μιά σχέση με απόσταση τον "δρόμο" μπορεί να κρατήσει...με απόσταση τις "ψυχές" 
δεν μπορεί!!!

φΡ

~*~


...μιά ματιά κι εδώ...
"Θα προτιμούσα να πεθάνω εξαπατημένος από τα όνειρα από 
το να δώσω την καρδιά μου στο σπίτι και το εμπόριο και ποτέ να μην ζήσω."

*Farid al-Din Attar
*Το Συνέδριο των Πουλιών



Ο Πέρσης ποιητής και μύστης Φαρίντ Ουντίν Αττάρ σύνθεσε το περίφημο 
έργο του "ΤΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΤΩΝ ΠΟΥΛΙΩΝ" το 12ο αιώνα μ.Χ. 
Έχει τη μορφή ενός αλληγορικού φιλοσοφικού ποιήματος βασισμένου 
στις διδασκαλίες των Σούφι. 
Ο ίδιος ο Αττάρ ήταν ένας από τους μεγάλους Σούφι της εποχής του. 
Όλο το έργο είναι μια αλληγορία, γεμάτη με μικρές ιστορίες, μύθους, 
ανέκδοτα, παραινέσεις, παραβολές, που δίνουν με πλάγιο τρόπο τις αλήθειες 
που έχουν ανακαλύψει οι Σούφι (οι ταξιδιώτες της αυτογνωσίας) όλων των εποχών, 
στην προσπάθεια τους να κατανοήσουν τον άνθρωπο, τη ζωή, το νόημα αυτής της ζωής, 
αλλά και τις δυνατότητες για τη εξέλιξή της.