...άν και έχει βρεθεί στους Μολάους τουλάχιστον δυο φορές τα τελευταία χρόνια
δεν δημιουργήθηκε επαρκές «επικοινωνιακό κύμα» που να μας κάνει
– Λάκωνες αλλά και Έλληνες ευρύτερα – να αντιληφθούμε ότι η ρίζα του κορυφαίου
των Σουηδικών Γραμμάτων είναι Ελληνική.
Δυστυχώς ο Θοδωρής Καλλιφατίδης παραμένει ένας συγγραφέας ελάχιστα
γνωστός στον τόπο του παρά το γεγονός ότι είναι πολυμεταφρασμένος και
πολυδιαβασμένος παγκοσμίως, ειδικά δε στην Σουηδία όπου και ζει
τα τελευταία 53 χρόνια έχει αναγνωριστεί ως κορυφαίος πνευματικός
δημιουργός. Για να είμαστε πιο ακριβείς, έχει χαρακτηριστεί ως
«ο κορυφαίος εν ζωή Σουηδός συγγραφέας» και «ένας από τους
μεγαλύτερους Σουηδούς διανοούμενους».
Με έργο πολυβραβευμένο, ο Καλλιφατίδης είναι σταθερά πολύπλευρα παρών
στα Σουηδικά πράγματα και όχι μόνον ως Λογοτέχνης.
Διετέλεσε Διευθυντής της Σουηδικής Τηλεόρασης, ενώ αξίζει να σταθούμε ιδιαίτερα
στο γεγονός ότι το 1995 το Σουηδικό κράτος τού ανέθεσε την εκφώνηση του
πανηγυρικού της Eθνικής Eορτής, τιμή που σήμαινε την ανεπιφύλακτη πλέον
αναγνώρισή του ως Σουηδού διανοούμενου.
δεν δημιουργήθηκε επαρκές «επικοινωνιακό κύμα» που να μας κάνει
– Λάκωνες αλλά και Έλληνες ευρύτερα – να αντιληφθούμε ότι η ρίζα του κορυφαίου
των Σουηδικών Γραμμάτων είναι Ελληνική.
Δυστυχώς ο Θοδωρής Καλλιφατίδης παραμένει ένας συγγραφέας ελάχιστα
γνωστός στον τόπο του παρά το γεγονός ότι είναι πολυμεταφρασμένος και
πολυδιαβασμένος παγκοσμίως, ειδικά δε στην Σουηδία όπου και ζει
τα τελευταία 53 χρόνια έχει αναγνωριστεί ως κορυφαίος πνευματικός
δημιουργός. Για να είμαστε πιο ακριβείς, έχει χαρακτηριστεί ως
«ο κορυφαίος εν ζωή Σουηδός συγγραφέας» και «ένας από τους
μεγαλύτερους Σουηδούς διανοούμενους».
Με έργο πολυβραβευμένο, ο Καλλιφατίδης είναι σταθερά πολύπλευρα παρών
στα Σουηδικά πράγματα και όχι μόνον ως Λογοτέχνης.
Διετέλεσε Διευθυντής της Σουηδικής Τηλεόρασης, ενώ αξίζει να σταθούμε ιδιαίτερα
στο γεγονός ότι το 1995 το Σουηδικό κράτος τού ανέθεσε την εκφώνηση του
πανηγυρικού της Eθνικής Eορτής, τιμή που σήμαινε την ανεπιφύλακτη πλέον
αναγνώρισή του ως Σουηδού διανοούμενου.
Γεννημένος στους Μολάους το 1938 με πατέρα του τον Πόντιο δάσκαλο
Δημήτρη Καλλιφατίδη και μητέρα του την Μολαΐτισσα Αντωνία Κυριαζάκου,
ο Καλλιφατίδης συμπυκνώνει τη σχέση με τους γονείς του στη φράση
«ο πατέρας μου με έκανε άνθρωπο και η μητέρα συγγραφέα», από το
βιβλίο του «Μητέρες και Γιοι».
Δημήτρη Καλλιφατίδη και μητέρα του την Μολαΐτισσα Αντωνία Κυριαζάκου,
ο Καλλιφατίδης συμπυκνώνει τη σχέση με τους γονείς του στη φράση
«ο πατέρας μου με έκανε άνθρωπο και η μητέρα συγγραφέα», από το
βιβλίο του «Μητέρες και Γιοι».
Ο τρόμος και τα πάθη του Εμφυλίου θα αναγκάσουν την οικογένεια Καλλιφατίδη
να εγκαταλείψει τους Μολάους για να εγκατασταθεί στην Αθήνα το 1946.
Σε συνθήκες μεγάλης φτώχειας ο νεαρός Θοδωρής θα φοιτήσει στο
Ε΄ Γυμνάσιο Αρρένων και θα προσπαθήσει να εκπληρώσει το όνειρό του να
μπει στη Φιλοσοφική Σχολή.
Οι πολιτικές πεποιθήσεις του πατέρα του θα σταθούν αιτία να απορριφθεί στις
εξετάσεις και θα βιώσει το αίσθημα της αδικίας δραματικά.
Στη συνέχεια θα γραφτεί μαζί με τους αχώριστους φίλους του, Γιάννη Φέρτη και
Διαγόρα Χρονόπουλο στη Δραματική σχολή του Θεάτρου Τέχνης του
Καρόλου Κουν από όπου και θα αποφοιτήσει κανονικά.
να εγκαταλείψει τους Μολάους για να εγκατασταθεί στην Αθήνα το 1946.
Σε συνθήκες μεγάλης φτώχειας ο νεαρός Θοδωρής θα φοιτήσει στο
Ε΄ Γυμνάσιο Αρρένων και θα προσπαθήσει να εκπληρώσει το όνειρό του να
μπει στη Φιλοσοφική Σχολή.
Οι πολιτικές πεποιθήσεις του πατέρα του θα σταθούν αιτία να απορριφθεί στις
εξετάσεις και θα βιώσει το αίσθημα της αδικίας δραματικά.
Στη συνέχεια θα γραφτεί μαζί με τους αχώριστους φίλους του, Γιάννη Φέρτη και
Διαγόρα Χρονόπουλο στη Δραματική σχολή του Θεάτρου Τέχνης του
Καρόλου Κουν από όπου και θα αποφοιτήσει κανονικά.
Οι δύσκολες μέρες μετά την Σχολή ωστόσο θα του επιβάλλουν τον δρόμο της ξενιτιάς.
Στα 25 του θα βρεθεί στη Σουηδία όπου για να επιβιώσει θα κάνει κάθε είδους
δουλειά ενώ παράλληλα θα μάθει Σουηδικά διαβάζοντας λογοτεχνία.
Λίγο αργότερα, θα γραφτεί στο τμήμα Φιλοσοφίας του πανεπιστημίου της
Στοκχόλμης και θα ολοκληρώσει τις σπουδές του μέσα σε 18 μήνες.
Έξι χρόνια μετά την άφιξή του στη Σουηδία θα έχει μάθει τα Σουηδικά τόσο καλά
ώστε εκδίδει τα πρώτα του βιβλία στη σουηδική γλώσσα.
Βιβλία που αγκαλιάστηκαν θερμά από το αναγνωστικό κοινό και δημιούργησαν αίσθηση. Έκτοτε έχει εκδώσει 40 βιβλία στα Σουηδικά, δεκαοκτώ από τα οποία
κυκλοφορούν και στα Ελληνικά.
Τελευταίο το αυτοβιογραφικό «Μια Ζωή ακόμα», το οποίο κυκλοφόρησε τον Δεκέμβριο
του 2016 από τις εκδόσεις Γαβριηλίδη.
Στα 25 του θα βρεθεί στη Σουηδία όπου για να επιβιώσει θα κάνει κάθε είδους
δουλειά ενώ παράλληλα θα μάθει Σουηδικά διαβάζοντας λογοτεχνία.
Λίγο αργότερα, θα γραφτεί στο τμήμα Φιλοσοφίας του πανεπιστημίου της
Στοκχόλμης και θα ολοκληρώσει τις σπουδές του μέσα σε 18 μήνες.
Έξι χρόνια μετά την άφιξή του στη Σουηδία θα έχει μάθει τα Σουηδικά τόσο καλά
ώστε εκδίδει τα πρώτα του βιβλία στη σουηδική γλώσσα.
Βιβλία που αγκαλιάστηκαν θερμά από το αναγνωστικό κοινό και δημιούργησαν αίσθηση. Έκτοτε έχει εκδώσει 40 βιβλία στα Σουηδικά, δεκαοκτώ από τα οποία
κυκλοφορούν και στα Ελληνικά.
Τελευταίο το αυτοβιογραφικό «Μια Ζωή ακόμα», το οποίο κυκλοφόρησε τον Δεκέμβριο
του 2016 από τις εκδόσεις Γαβριηλίδη.
Παραθέτουμε σήμερα μια κριτική αυτού του βιβλίου από το πολύ δημοφιλές
Σουηδικό περιοδικό «Vi» στο τεύχος Φεβρουαρίου 2017.
Σουηδικό περιοδικό «Vi» στο τεύχος Φεβρουαρίου 2017.
“Ξενιτειά χωρίς ανακούφιση”
της Elisabeth Hjort
της Elisabeth Hjort
Ο τίτλος του νέου βιβλίου του Θοδωρή Καλλιφατίδη μπορεί να σημαίνει πολλά,
ίσως όμως να αναφέρεται σε κάτι που αρχίζει όταν νομίζουμε ότι όλα έχουν
πια τελειώσει. Μια λύτρωση. Ίσως.
Ο συγγραφέας δεν μπορεί πλέον να γράψει, εγκαταλείπει το γραφείο του και
προσπαθεί να βρει εκ νέου τη θέση του στον κόσμο. Αυτό είναι κάτι που κοστίζει,
αλλά δεν είναι αναγκαστικά μόνο κακό. Η ματιά του συγγραφέα παρακολουθεί με
τι ταχύτητα και πόσο αποφασιστικά αλλάζουν τα πράγματα γύρω του.
Στην Ελλάδα, την πατρίδα του, που είναι σε κρίση, και στη Σουηδία όπου ζει
πάνω από σαράντα χρόνια και όπου η κρίση είναι βασικά ηθική.
ίσως όμως να αναφέρεται σε κάτι που αρχίζει όταν νομίζουμε ότι όλα έχουν
πια τελειώσει. Μια λύτρωση. Ίσως.
Ο συγγραφέας δεν μπορεί πλέον να γράψει, εγκαταλείπει το γραφείο του και
προσπαθεί να βρει εκ νέου τη θέση του στον κόσμο. Αυτό είναι κάτι που κοστίζει,
αλλά δεν είναι αναγκαστικά μόνο κακό. Η ματιά του συγγραφέα παρακολουθεί με
τι ταχύτητα και πόσο αποφασιστικά αλλάζουν τα πράγματα γύρω του.
Στην Ελλάδα, την πατρίδα του, που είναι σε κρίση, και στη Σουηδία όπου ζει
πάνω από σαράντα χρόνια και όπου η κρίση είναι βασικά ηθική.
Το Μια Ζωή ακόμα μπορεί να είναι το καλύτερο βιβλίο του Καλλιφατίδη,
που εδώ εμφανίζεται ως ένας συγγραφέας που έχει για τους καιρούς μας κάτι
κρίσιμο να πει. Ιδιαίτερα δυνατό είναι όταν μιλάει για τη γιαγιά του, εκείνη που έλεγε
“Η γλώσσα κόκαλα δεν έχει και κόκαλα τσακίζει”. Διαβάζοντας τη ζωή της κλαίω.
Η ελευθερία έκφρασης που υπονομεύει την ισότητα και τη συμπάθεια με θλίβει.
Αυτά που χάνονται, όταν όλα είναι προς πώληση.
που εδώ εμφανίζεται ως ένας συγγραφέας που έχει για τους καιρούς μας κάτι
κρίσιμο να πει. Ιδιαίτερα δυνατό είναι όταν μιλάει για τη γιαγιά του, εκείνη που έλεγε
“Η γλώσσα κόκαλα δεν έχει και κόκαλα τσακίζει”. Διαβάζοντας τη ζωή της κλαίω.
Η ελευθερία έκφρασης που υπονομεύει την ισότητα και τη συμπάθεια με θλίβει.
Αυτά που χάνονται, όταν όλα είναι προς πώληση.
Το βιβλίο μιλάει επίσης για μια ζωή που στα θεμέλιά της έχει ρωγμές, για μια
ξενιτειά χωρίς ανακούφιση. Αυτό πιθανώς οφείλεται στη γλώσσα, στο να γράφεις
πάντα με την αγωνία ότι «δεν το λέμε έτσι στα Σουηδικά».
Να μην έχεις στη γλώσσα ένα σπίτι.
ξενιτειά χωρίς ανακούφιση. Αυτό πιθανώς οφείλεται στη γλώσσα, στο να γράφεις
πάντα με την αγωνία ότι «δεν το λέμε έτσι στα Σουηδικά».
Να μην έχεις στη γλώσσα ένα σπίτι.
Οι χώροι και οι άνθρωποι που ο Καλλιφατίδης παρουσιάζει τόσο ζωντανά κάνει
αυτή την αυτοβιογραφία να μην είναι εγωκεντρική.
Το αισθητήριό του για το στυλ, για το χιούμορ και για αυτό που τελικά είναι
σημαντικό κάνει το Μια Ζωή ακόμα έναν πρώιμο ανοιξιάτικο ήλιο στον
ουρανό της λογοτεχνίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου