Μια εναλλακτική για τις ΗΠΑ: Η συνταγματική βασιλεία!

Κρίνοντας με αμερόληπτη και ψύχραιμη ματιά τους αντίπαλους υποψηφίους 
για την προεδρία των Ηνωμένων Πολιτειών στις πρόσφατες προεδρικές εκλογές, 
αβίαστα καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι αφενός οι σύγχρονοι διεκδικητές 
της αμερικανικής προεδρίας δεν φαίνεται να είναι του διαμετρήματος 
ενός Γεωργίου Ουάσιγκτον ή ενός Αβραάμ Λίνκολν και ότι αφετέρου ο 
θεσμός της αμερικανικής προεδρίας τίθεται ολοένα και περισσότερο κάτω 
από μια κριτική σκοπιά.

Το ότι ο επικεφαλής του κράτους θα πρέπει να εκλέγεται από το λαό είναι, 
φαντάζομαι, η έμφυτη και καθιερωμένη άποψη σχεδόν όλων των Αμερικανών πολιτών. 
Αλλά θα μπορούσαν κάλλιστα να αναρωτιούνται αν – παρ’ όλη τη σοφία των 
ιδρυτών της αμερικανικής δημοκρατίας – το αβασίλευτο σύστημα διακυβέρνησης είναι 
στην πραγματικότητα αυτό που τους εξασφαλίζει μια «πιο τέλεια ένωση», σύμφωνα 
και με το γνωστό προοίμιο του αμερικανικού συντάγματος του 1787.

Οι Αμερικανοί δεν έχουν παρά να τείνουν το βλέμμα τους προς το βόρειο γείτονά τους 
για να βρουν, στον ανεπτυγμένο και εύπορο Καναδά, ένα έθνος που έχει για 
αρχηγό του κράτους μία κληρονομική βασίλισσα. 
Αυτό το παράδειγμα και μόνο αποδεικνύει ότι η δημοκρατία είναι απολύτως συμβατή 
με την συνταγματική βασιλεία.

Πράγματι, η σύγχρονη ιστορία της Ευρώπης έχει αποδείξει ότι οι χώρες αυτές που 
έχουν την τύχη να απολαμβάνουν έναν βασιλιά ή μια βασίλισσα ως επικεφαλής του 
κράτους τείνουν να είναι πιο σταθερές και καλύτερα διοικούμενες από τα 
περισσότερα αβασίλευτα κράτη της γηραιάς ηπείρου. 
Και γι’ αυτό ίσως οι δημαγωγοί δικτάτορες έχουν αποδειχθεί ακατάπαυστα εχθρικοί 
προς τη μοναρχία! 
Γιατί ο θεσμός αυτός αποτελεί μια «επικίνδυνη» εναλλακτική λύση απέναντι στις 
άμετρες φιλοδοξίες τους. Τόσο το ιστορικό παράδειγμα του σφοδρού αντιβασιλικού 
Χίτλερ που δεν παλινόρθωσε τη βασιλεία στη Γερμανία την περίοδο 
1933 – 34 όταν ψυχορραγούσε η ασθμαίνουσα «δημοκρατία της Βαϊμάρης», 
όπως επιθυμούσε ο φιλοβασιλικός γηραιός πρόεδρος της δημοκρατίας, 
Πάουλ φον Χίντενμπουργκ, παρά αναδείχθηκε ο ίδιος σε απόλυτο «Ηγέτη» 
(«Führer»), όσο και το παράδειγμα του Μουσολίνι που με τη βοήθεια των Ναζί, 
κατήργησε τη βασιλεία και επανεγκαθίδρυσε το ρεπουμπλικανικό φασιστικό του 
καθεστώς στην επικράτεια της αποκαλούμενης «δημοκρατίας του Σαλό» στη 
Β. Ιταλία κατά την περίοδο 1943 – 1945, αποδεικνύουν αυτό το γεγονός.

Διερευνώντας το 1945 τις αιτίες που είχαν οδηγήσει στην άνοδο του ναζισμού 
στη Γερμανία, ο Ουίνστον Τσόρτσιλ έγραψε: «Αυτός ο πόλεμος ποτέ δεν θα είχε 
έρθει, εάν παρά τις αμερικανικές και εκσυγχρονιστικές πιέσεις, δεν είχαμε 
εκδιώξει τους Αψβούργους από την Αυστρία και την Ουγγαρία και τους Χοετζόλερν 
από τη Γερμανία». «Δημιουργώντας αυτά τα κενά» συνέχισε, 
«δώσαμε τον ελεύθερο χώρο στο χιτλερικό τέρας για να βγει από τον οχετό  και 
να συρθεί στους κενούς θρόνους».

Για να είμαστε δίκαιοι με την «αμερικανική εκσυγχρονιστική» πλευρά, μια παρόμοια 
σκέψη οδήγησε τον Πρόεδρο Χάρι Τρούμαν και τον Στρατηγό Ντάγκλας Μακ Άρθουρ 
στο να διατηρήσουν την ιαπωνική μοναρχία μετά τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. 
Αυτή η σοφή πολιτική επιλογή των Αμερικανών ενεργοποίησε την αξιόλογη 
και ταχεία εξέλιξη της Ιαπωνίας στην ευημερούσα, ειρηνική δημοκρατική κοινωνία, 
που γνωρίζουμε σήμερα.


Η προτεινόμενη μελλοντική αμερικανική σημαία από '
το Βασιλικό Κόμμα των ΗΠΑ (Royalist Party of America)

Αναμφίβολα, οι απανταχού ανυποχώρητοι αντιβασιλικοί θα απαντήσουν ότι οι 
κληρονομικοί κυβερνήτες μπορεί να αποδειχθούν τρελοί ή κακοί, άνευ 
δυνατότητας αντικατάστασης μέσω εκλογών. 
Αλλά μήπως και οι αβασίλευτες δημοκρατίες δεν έχουν πάρα πολλές de facto 
πολιτικές δυναστείες; 
Η Αμερική μπορεί να αποτίναξε τον ζυγό του βασιλιά Γεωργίου Γ’, αλλά 
οι Αμερικανοί επέλεξαν δύο φορές να κυβερνώνται από έναν άνθρωπο 
σαν τον Τζορτζ Μπους τον νεώτερο! 
Είναι επίσης σημαντικό να υπενθυμίσουμε ότι ο Γεώργιος Γ’, ήταν απολύτως 
λογικός όταν έχασε τις αμερικανικές αποικίες, αλλά ήταν παράφρων 
(έπασχε από πορφυρία) όταν η Βρετανία θριάμβευσε επί των ηττημένων 
στρατιών του (εκλεγμένου) αυτοκράτορα Ναπολέοντα!

Οι συντάκτες του αμερικανικού Συντάγματος ήταν χωρίς αμφιβολία, άνδρες 
με κατ’ εξοχήν κρίση και διάνοια. Αλλά δεν απολαμβάνουν το μονοπώλιο 
των ιδιοτήτων αυτών. Πέρα από τον Ατλαντικό, εξίσου υψηλοί στοχαστές 
υποστήριξαν ότι μια βασιλευόμενη πολιτεία είναι εγγενώς πιο σταθερή 
από ό, τι μια αβασίλευτη δημοκρατία.

Ουδείς Βρετανός πολιτικός ήταν πιο υποστηρικτικός έναντι του απελευθερωτικού  
αγώνα των Αμερικανών αποίκων από τον Ιρλανδό φιλοβασιλικό συγγραφέα και 
πολιτικό φιλόσοφο Έντμουντ Μπερκ, αλλά και κανένας άλλος δεν υπερασπίστηκε 
με τόσο σθένος και παρρησία τα ευεργετικά οφέλη της μοναρχίας στη Βρετανία.

«Ο αγγλικός λαός γνωρίζει καλά», έγραψε, «ότι η ιδέα της κληρονομικότητας κομίζει 
στην πολιτειακή τάξη την εξασφαλιστική αρχή της διατήρησης και την εγγυητική 
αρχή της ειρηνικής μετάβασης της εξουσίας από τον προκάτοχο στον διάδοχο, 
χωρίς να αποκλείει καθόλου την αρχή της βελτίωσης ».

Η βασιλεία, με άλλα λόγια, σύμφωνα με τον Μπερκ προσφέρει στην πολιτική και 
πολιτειακή τάξη το ζωτικό στοιχείο της συνέχειας που επιτρέπει παράλληλα τη 
σταδιακή μεταρρύθμιση. 
Το κράτος δικαίου εξασφαλίζεται και θωρακίζεται έτσι από πλευράς του σεβασμού 
για την εξουσία. Όπως ο Άγγλος Τόρης δοκιμιογράφος και ποιητής, 
Σάμιουελ Τζόνσον, γνωστός στην αγγλική λογοτεχνική Ιστορία και ως 
«Δρ. Τζόνσον», συμβούλεψε κάποτε τον Σκώτο συγγραφέα  Τζέιμς Μπόσγουελ:  
«… ο σεβασμός προς την εξουσία κερδίζεται πολύ πιο εύκολα από έναν άνθρωπο 
του οποίου ο πατέρας την είχε, παρά από έναν τυχάρπαστο ….».

Ο σύγχρονός τους, ο μεγάλος Βρετανός ιστορικός Εδουάρδος Γίββων, ζύγισε 
τα αντίπαλα πολιτικά συστήματα και απεφάνθη με χαρακτηριστική και 
ανενδοίαστη βεβαιότητα υπέρ της κληρονομικής βασιλείας: 
«Μπορούμε εύκολα να επινοήσουμε φανταστικές μορφές διακυβέρνησης, 
στις οποίες το σκήπτρο της εξουσίας θα απονέμεται συνεχώς στον πιο άξιο, 
μέσα από την ελεύθερη και άφθαρτη καθολική ψηφοφορία ολόκληρης 
της κοινότητας» έγραψε, αλλά «η εμπειρία ανατρέπει αυτές τις φαντασιακές 
επινοήσεις».

Το πλεονέκτημα της βασιλείας είναι ότι ο θεσμός «εξαλείφει τις πιθανότητες 
του φατριασμού» καθώς υψώνεται πάνω από τον τοξικό κομματισμό των 
ανταγωνιστικών πολιτικών παρατάξεων και τους ανταγωνιζόμενους 
εκλεγμένους αξιωματούχους. «Στην εδραία καθιέρωση αυτής της ιδέας» 
καταλήγει συμπερασματικά ο Γίββων «οφείλουμε την ειρηνική διαδοχή και την 
ήπια διοίκηση των ευρωπαϊκών μοναρχιών».

Συγκρίνοντας το βρετανικό βασιλικό πολιτειακό πρότυπο με το αντίστοιχο 
αβασίλευτο αμερικανικό, καλό είναι να θυμόμαστε ότι ουδείς Βρετανός μονάρχης 
έχει δολοφονηθεί εδώ και περίπου πέντε αιώνες, ενώ όχι λιγότεροι από τέσσερις 
Αμερικανοί πρόεδροι έχουν δολοφονηθεί τα τελευταία 150 περίπου χρόνια.

Το επιχείρημα του Γίββωνος, ισχύει και σήμερα. 
Πολλοί Βρετανοί, για παράδειγμα, θα ήταν ευτυχείς να δουν το βασιλικό προνόμιο 
να αυξάνεται σε ορισμένους τομείς, όπως η απονομή τίτλων και εδρών στην 
Άνω Βουλή των Λόρδων. Η ολοένα εξαγοράσιμη χρήση τέτοιων τιμητικών 
διακρίσεων για πρωθυπουργικές «πελατειακές σχέσεις» έχει οδηγήσει 
πολλούς να απευθύνουν εκκλήσεις στην βασίλισσα για την αποκατάσταση της 
κυβερνητικής ακεραιότητας με την επανέναρξη εξουσία επί του συστήματος.


Το προτεινόμενο νέο αμερικανικό εθνόσημο 
του υποθετικού μελλοντικού βασιλείου των ΗΠΑ

Ο Γάλλος πολιτικός των αρχών του 20ου αιώνα, Ζωρζ Κλεμανσώ παρατήρησε 
πολύ εύστοχα κάποτε:  «υπάρχουν δύο πράγματα στον κόσμο για τα οποία 
δεν έχω καταλάβει ποτέ που χρησιμεύουν: ο αδένας του προστάτη και ο 
πρόεδρος της δημοκρατίας». 
Καθώς ατένιζαν την επιλογή τους τον περασμένο Νοέμβριο, πολλοί Αμερικανοί 
μπορεί να μοιράστηκαν κάτι από αυτό το συναίσθημα απογοήτευσης. 
Υπάρχει ωστόσο μια εναλλακτική λύση: η βασιλεία!  Και αυτή η εναλλακτική όσο 
απίθανη ή απίστευτη και αν φαντάζει σε πολλούς για την περίπτωση 
της Αμερικής, προτάθηκε με πάσα σοβαρότητα για πρώτη ίσως φορά 
από τους “The New York Times”, την τρίτη εφημερίδα σε κυκλοφορία στις 
Ηνωμένες Πολιτείες, τον περασμένο Νοέμβριο σε άρθρο του ιστορικού και 
συγγραφέα, Νικολάι Τολστόι. Άραγε η σταδιακή απαξίωση και παρακμή 
της αιρετής αμερικανικής προεδρίας (η οποία τις τελευταίες δεκαετίες ολοένα και 
ομοιάζει με ομηρική επιλογή μεταξύ Σκύλλας και Χάρυβδης) θα οδηγήσει 
τους Αμερικανούς σε μια ριζική αναθεώρηση του θεσμού του αρχηγού του 
κράτους των και του τρόπου ανάδειξής του; 
Η Ιστορία θα το δείξει.

*Του Νικολάου Στεφανίδη

Το εν λόγω άρθρο βασίστηκε στο άρθρο του Νικολάι Τολστόι 
που δημοσιεύτηκε στους “The New York Times” την 5/11/2016 με τίτλο: 
«Consider a Monarchy, Amarica».

Eυχαριστούμε  θερμά τον κύριο Στεφανίδη για την συνεργασία.

http://www.royalchronicles.gr/usaandroyalty/