...άσχημες εικόνες της καθημερινότητας μας πολλές , πρόσωπα θλιμμένα παντού.
Άνθρωποι που ψάχνουν τους κάδους για μια μπουκιά , καρδιές ραγισμένες
που είναι έτοιμες να σπάσουν,ψυχές που ψάχνουν για σωτηρία ,
νέα παιδιά που χάνουν τα όνειρα τους , άνθρωποι που πλέον είναι σκλάβοι
και ζητούν μια δουλειά κι όχι μια θέση εργασίας,τσέπες που χρησιμεύουν μόνο
για να καλύπτουν τα χέρια μας από το κρύο...τα σκηνικά είναι δύο:
ή ζούσαμε σε ένα όνειρο όλα αυτά τα χρόνια ή πεθάναμε και πήγαμε στην
κόλαση για όλα αυτά που αφήσαμε να γίνουν.
Η ΖΩΗ είναι η αναπνοή μας,είναι η ψυχή μας,όμως ποια ψυχή δεν πονά και
δεν είναι τραυματισμένη;
Υποταγή ή αντίσταση;
Αντίσταση αλλά πώς;
Ένας ένας ή όλοι μαζί;
Σε τι και σε ποιους;
ΑΓΩΝΑΣ ανύψωσης της ψυχής μας, για τους κόπους και τα όνειρα που δεν
πρέπει να χαμένα,για το έθνος μας,για εμάς και τον δίπλα μας,για αυτούς που
έδωσαν το αίμα τους για την ελευθερία μας και για όλους αυτούς που θα πρέπει
να συνεχίσουν την ιστορία μας.
Μια αγκαλιά κι ένα χαμόγελο το έχουμε όλοι μας ανάγκη.
Κι επειδή και η δική μου καρδιά πονά και είναι έτοιμη να σπάσει,δεν ζητάμε
βοήθεια αλλά συν-εργασία.
Δεν είμαστε ζητιάνοι αλλά πεινάμε,και όχι για ένα πιάτο φαΐ αλλά για μια στιγμή
χαράς,ευτυχίας και γαλήνης...
Δεν είναι ώρα απονομής ευθυνών αλλά στιγμή υπευθυνότητας για πρωτοβουλίες...
για να μη ζητιανεύουμε τα όνειρα μας και τη σκέψη μας ας μοιραστούμε
το έργο της ΖΩΗΣ μας δίνοντας έμφαση στις ψυχές κι όχι στα ψίχουλα. Ν.Μ.
...στις...16 Μαρτίου 2012 στις 12:59 π.μ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου