...σε χασικλήδες & πόρνες είδα περισσότερο Θεό απ’ ότι σε υποτιθέμενους ευσεβείς...

«Μεγάλωσα στην Τρούµπα, ο πατέρας µου είχε εκεί κουρείο. 
Έτσι είχα την ευκαιρία να γνωριστώ µε τους χασικλήδες και 
τις πόρνες της περιοχής.
Σας διαβεβαιώνω, πως σ’ αυτούς τους ανθρώπους είδα περισσότερο 
Θεό απ’ ό,τι σε υποτιθέμενους ευσεβείς. Γιατί είδα ανθρώπους 
οικτίρμονες. Σπλαχνικούς».

«Η πίστη βιώνεται μέσα από άσκηση, μέσα από τον περιορισμό του Εγώ, 
μέσα από την άρνηση του κόσμου των υλικών πραγμάτων και ο άνθρωπος 
δεν μπορεί να τη βρει όσο είναι απορροφημένος από τη ρηχή 
πραγματικότητα των υλικών ανέσεων, του εγωκεντρισμού και 
της ιδιοτέλειας».

«Υπάρχει δρόμος για τη σωτηρία της ψυχής;

Όσο περισσότερο μοιραζόμαστε, κοινωνούμε με τους άλλους ανθρώπους, τόσο 
πιο ξεκάθαρα θα βλέπουμε που μπορούμε να πάμε. Ωστόσο, η αυτογνωσία είναι 
πάρα πολύ ρηχή. Δεν έχουμε ιδέα τι γίνεται μέσα μας. 
Ο άνθρωπος όταν περιμένει από αλλού να φτιαχτεί η ζωή του, είναι σε 
πολύ άσχημη θέση.

«Η ομοφυλοφιλία είναι αμάρτημα; Η οµοφυλοφιλία δεν είναι επιλογή για 
να είναι αµαρτία. Η αµαρτία προϋποθέτει επιλογή.»

«Όσο μεγαλώνουμε, δύσκολα αλλάζουμε, αλλά ζωή χωρίς αλλαγές 
δεν είναι ζωή.Ό,τι δεν αλλάζει είναι νεκρό. Αν ο άνθρωπος θέλει να ζει 
μέσα στην πραγματικότητα, πρέπει ν’ αλλάζει και εκείνος, αλλιώς μένει απέξω…»

«Στην πραγματικότητα έγινα ιερέας για να καλύψω δικές µου ανάγκες, 
για να σώσω εμένα…Μεγάλωσα σ’ ένα πολύ προβληματικό περιβάλλον, 
µε δυο γονείς που δεν είχαν καμιά επικοινωνία και τίποτα κοινό µεταξύ τους. 
Ο πατέρας μου ήταν αλκοολικός... 
Ήθελα να πιαστώ από κάπου, έψαχνα ένα καταφύγιο. 
Και το βρήκα στα λόγια των πατέρων της Εκκλησίας. 
Είναι πολύ σημαντικό ο άνθρωπος να γνωρίζει τον εαυτό του, αλλά και 
τα κίνητρά του. Δεν έχει σημασία τι κάνουμε και τι λέμε, αλλά γιατί το κάνουμε 
και γιατί το λέμε. Κυρίως το πρόβλημα δεν είναι «πόσα έχουμε», 
αλλά πώς τα διαχειριζόμαστε

«Λίγο πριν χειροτονηθώ είχα πάει ένα ταξίδι στο Άγιο Όρος και 
εκμυστηρεύτηκα στον ηγούμενο της Μονής Διονυσίου πως δεν είχα 
αρκετή πίστη. 
Μα θέλετε να γίνετε παπάς και δεν έχετε αρκετή πίστη; µε ρώτησε. 
Μαζί µου ήταν τότε ο καθηγητής Θεολογίας Σάββας Αγουρίδης, 
ο οποίος του είπε, τι νομίζετε γέροντα, πως µόνο σαρκικές έγνοιες 
ταλαιπωρούν τους ανθρώπους; 
Είναι και οι υπαρξιακές.

«Η δυσκολία είναι ότι φοβόμαστε πως αν αφεθούμε, δεν θα 
ερωτευτούμε αυτόν που «πρέπει». Ο έρωτας δεν είναι κατοχή, αλλά µία 
διαρκής αναζήτηση. Για να τον ζήσεις όσο γίνεται ουσιαστικότερα, πρέπει 
να ασχοληθείς µε την ωριμότητά σου. 
Ο Χριστός λέει «αν θέλεις να κερδίσεις τη ζωή σου, πρέπει να τη χάσεις». 
Στον έρωτα πρέπει να δοθείς µέχρι θανάτου, αν θέλεις να βιώσεις 
την πληρότητά του.

«Ο θάνατος είναι η μεγαλύτερη ανθρώπινη αγωνία. 
Ο άνθρωπος δεν μπορεί να δεχτεί ότι θα «καταλήξει» στο μηδέν. 
Γι’ αυτό είναι πολύ επιρρεπής σε οποιονδήποτε του προσφέρει κάποια 
διέξοδο, κάποια «θεραπεία» γι’ αυτήν την αγωνία του θανάτου. 
Η πραγματική χριστιανική παράδοση δεν αναζητεί αλλού τη ζωή, 
αλλά εδώ και τώρα. 
Υποσχόμαστε τη μετά θάνατον ζωή, όταν δεν έχουμε να προσφέρουμε 
τίποτα τώρα.

«Αδικίες υπάρχουν επειδή ο άνθρωπος είναι ελεύθερος. 
Αν δεν είναι ελεύθερος να κάνει κακό, παύει να είναι ελεύθερος.

«Μπορούμε να καλύψουμε τις ανάγκες των μεταναστών; 
Αν αγαπάς έναν άνθρωπο, σκέφτεσαι ποιες είναι οι δικές του 
πραγματικές ανάγκες. Η κοινωνία μας διέπεται από μια στάση, η οποία 
για μένα είναι παρακμιακή, που λέει πως, αν αγαπάς κάποιον, πρέπει 
να τον χαϊδεύεις. Αυτό δεν είναι αγάπη. 
Όταν ένας άνθρωπος έχει λιποθυμήσει, χρειάζεται ένα χαστούκι, όχι ένα χάδι.

«Δεν ξέρω τι πάει να πει ευτυχία. 
Για µένα καταλληλότερη λέξη είναι η «πληρότητα». 
Να αισθάνεσαι μέσα σου «γεμάτος». Χαρά, αγαλλίαση, συγκίνηση! 
Αυτό δεν σημαίνει πως δεν έχω και στιγμές δυσφορίας, απογοητεύσεις, 
στιγμές πικρίας… Αλλά το κυρίαρχο συναίσθημα μου είναι εσωτερική γαλήνη.

~*~

Μερικοί από εμάς μπορεί να έχουμε διαβάσει βιβλία του, αρκετοί μόνο 
το «Έρωτος Φύσις» εξαιτίας του οποίου πολλοί τον χαρακτήρισαν 
«επαναστάτη ή αναρχικό παπά», άλλοι, πάλι, τον ακούμε 
για πρώτη φορά. 
Άλλοι πιστεύουμε στον Θεό και άλλοι όχι. 
Το βέβαιο είναι πως, όλοι είμαστε φτιαγμένοι απ’ το ίδιο ύφασμα 
και άνθρωπος χωρίς ανησυχίες δεν υπάρχει. 
Εδώ μερικές σκέψεις του από μια συνέντευξη.
anthologion.gr/20

Ο π. Φιλόθεος Φάρος γεννήθηκε το 1930 στον Πειραιά. 
Σπούδασε πολιτικές επιστήμες, νομικά και θεολογία. 
Έγινε κληρικός το 1962 και συνέχισε σπουδές στην ποιμαντική 
ψυχολογία και την ποιμαντική συμβουλευτική στο Πανεπιστήμιο 
της Βοστώνης στις ΗΠΑ. Δίδαξε ποιμαντική ψυχολογία στη 
Θεολογική Σχολή του Τιμίου Σταυρού στη Βοστώνη και 
εργάσθηκε ως Pastoral Counselor και Family Therapy Supervisor 
στην πρότυπη ψυχιατρική θεραπευτική κοινότητα 
Human Resource Institute της Βοστώνης, όπου απέκτησε 
μια σημαντική ψυχοθεραπευτική εμπειρία κάνοντας ατομική 
και ομαδική ψυχοθεραπεία και κυρίως εργαζόμενος με 
οικογένειες και ζευγάρια. 
Μετά την επιστροφή του στην Ελλάδα επεχείρησε να θέσει 
στην υπηρεσία της Εκκλησίας της Ελλάδος την εμπειρία του, 
οργανώνοντας ένα πρόγραμμα ποιμαντικής κλινικής εξασκήσεως 
για κληρικούς σ' ένα νοσοκομείο της Αθήνας. 
Ταυτόχρονα οργάνωσε ένα κέντρο νεότητος για την Αρχιεπισκοπή 
Αθηνών, όπου καλλιεργείται και προάγεται η κοινοτική ζωή. 
Έχει γράψει πολλά άρθρα, μελέτες και δεκατρία βιβλία που 
διαπραγματεύονται άμεσα και καίρια για τη ζωή του ανθρώπου θέματα, 
όπως είναι το πένθος, ο γάμος, η ανατροφή των παιδιών, ο έρωτας κτλ.