...πιο σατανική και πιο αντιμαρξιστική εφεύρεση θα ήταν αδύνατο να υπάρξει...

Το δικαίωμα στην τεμπελιά είναι θεμελιώδες ανθρώπινο δικαίωμα.
Παραδόξως, δεν συμπεριλαμβάνεται στη λίστα των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ, παρά
το γεγονός πως όλοι οι κοινωνικοί αγώνες γίνονται για να έχει ο άνθρωπος στη διάθεσή του περισσότερο ελεύθερο χρόνο.
Δηλαδή, να μπορεί να είναι περισσότερο τεμπέλης.
Επιπροσθέτως, το δικαίωμα στην τεμπελιά είναι ουσιώδες μαρξιστικό δόγμα. Έγινα φανατικός μαρξιστής από τότε που διάβασα το "Δικαίωμαστην τεμπελιά" του Πωλ Λαφάργκ, γαμπρού του Μαρξ.
Άλλωστε η δουλειάδιαφέρει απ’ τη δουλεία μόνο κατά ένα τόνο. 
Το σύνθημα, λοιπόν, "χαρά και εργασία" είναι είτε για προσκόπους, είτε 
για ηλίθιους. Εκτός κι αν αναφερόμαστε στην εργασία που κάνει κανείς ελεύθερα και αβίαστα,
σε χρόνο που επιλέγει αυτός χωρίς την επιτήρηση του ξυπνητηριού που κρέμεται πάνω απ’ το κεφάλισα δαμόκλεια σπάθη, που μας αποκεφαλίζει 
κάθε μέρα πλην Κυριακών και εορτών.

Προσωπικά προτιμώ την πείνα από το ξυπνητήρι (που λέει ο λόγος). 
Και πάντα ανρωτιόμουν πώς διάολο γίνεται και οι κομουνιστές άρχοντες επαινούν τόσο εμφατικά την εργασία. Και πάντα έβρισκα πολύ λογικό που 
στη Ρωσία δεν αγαπούν την εργασία. Οι μάζες κατανοούν αυτομάτως την 
αξία και τη σημασία της τεμπελιάς.
Ο Μαρξ άλλωστε δεν ήταν που είπε πως ο άνθρωπος πρέπει να ξεφύγει κάποτε από τη δουλεία της δουλειάς?
Ε αυτόέγινε στη Σοβ. ένωση.
Οι μάζες ξέφυγαν απ’ τη δουλεία της δουλειάς.
Λίγο πρόωρα πάντως, γιατί ο Μαρξ διευκρινίζει πως αυτό θα γίνει δυνατό
μόνο μέσα απ΄τη δουλειά.
Αφού δηλαδή δουλέψουμε τόσο, όσο χρειάζεται για να εμφανιστεί 
η εντελώς αναγκαία στον κομουνισμό κοινωνία της αφθονίας

Ωστόσο, άλλο πράγμα είναι η εργασία κι άλλο η "σοσιαλιστική εργασία". 
Η σοσιαλιστική εργασία είναι μια εφεύρεση
του Στάλιν, που βοηθάει στο να ξεπεραστεί μια θεωρητική δυσκολία: 
Ο Μαρξ ονειρεύεται τη μακάρια εποχή κατά την οποία ο καθένας θα παράγει κατά τις δυνάμεις του καιθα αμείβεται κατά τις ανάγκες του.
Κατά τις δυνάμεις μου σημαίνει χωρίς ζόρισμα. Κατά τις ανάγκες μου 
σημαίνει χωρίς πολλές και κυρίως χωρίς ηλίθιες ανάγκες.
Κι ένας που αγαπάει τα βιβλία δεν έχει ούτε πολλές
ούτε ηλίθιες ανάγκες. Συνεπώς, ο διανοούμενος είναι κομουνιστής 
ακόμα κι αν δεν το ξέρει.Άρα ο κομουνισμός θα εγκαθιδρυθεί αυτομάτως 
όταν όλοι αγαπήσουν το βιβλίο.Κι όταν γυμνάσουν τον κώλο τους τόσο, 
όσο χρειάζεται για να μπορούν να κάθονται και σε καρέκλα που δεν είναι 
τηςταβέρνας. Οι κοσμικοί κι οι ταβερνόβιοι δεν έχουν τις προϋποθέσεις 
να γίνουν κομουνιστές.

Η σοσιαλιστική εργασία λοιπόν, ουδόλως διαφέρει απ΄την

καπιταλιστική εργασία. Απλώς, οι πονηροί έβαλαν το επίθετο σοσιαλιστική μπροστά για να κάνουν ανεκτή την δια της εργασίας εκμετάλευση στο 
όνομα του χωρίς εκμετάλευση καλύτερου κόσμου που όλο κινάει νάρθει 
κι όλο μένει στο δρόμο από λάστιχο. 
Όσο για τον σταχανοβισμό, αυτόν άστον καλύτερα να πάει στο διάολο.
Πιο σατανική και πιο αντιμαρξιστική εφεύρεση θα ήταν αδύνατο να υπάρξει. […]

"Το δικαίωμα στην τεμπελιά" 
*Βασίλης Ραφαηλίδης
- Μνημόσυνο για έναν ημιτελή θάνατο

Ο Βασίλης Ραφαηλίδης γεννήθηκε το 1934 στα Σέρβια της Κοζάνης και πέθανε 
στην Αθήνα τον Σεπτέμβρη του 2000
.

Μέχρι το 1946 έζησε στο χωριό της δασκάλας μητέρας του, το Βελβενδό
της Κοζάνης, ενώ για ένα διάστημα μαζί με τον αδελφό του ακολούθησε
στο βουνό τούς αντάρτες γονείς του. Τα γυμνασιακά του χρόνια, που συνέπεσαν
με αυτά του εμφυλίου πολέμου, τα πέρασε στην Καστοριά, όπου εγκαταστάθηκε 
η οικογένειά του, ακολουθώντας τον φιλόλογο πατέρα του, ο οποίος, όμως, 
γρήγορα πήρε το δρόμο της φυλακής και της εξορίας.

Το 1953 εγκαταστάθηκε στην Αθήνα.
Σπούδασε κινηματογράφο στη σχολή Σταυράκου (1959)και δούλεψε σαν βοηθός 
του Ν. Κούνδουρου και του Ρ.Μανθούλη.
Το 1962 γύρισε και ο ίδιος δύο ταινίες μικρού μήκους,
το«Βυζαντινό μνημόσυνο» και το «Οι γουναράδες της Καστοριάς και η τέχνη τους».
Παρ’ όλο που ο κινηματογράφος είχε μπει ορμητικά στη ζωή του,
ο Βασίλης Ραφαηλίδης δεν ξεχνούσε ότι ήταν πάνω απ’ όλα ένα πολιτικό ον.
Δύο φορές, το 1964 και το 1965 βρέθηκε στην Αλγερία για
να συναντήσει τον Μιχάλη Ράπτη (Μισέλ Πάμπλο).
.
Την πρώτη του εμφάνιση ως κριτικός κινηματογράφου την έκανε το 1963
από τις στήλες του περίφημου περιοδικού «Επιθεώρηση Τέχνης».
Δύο χρόνια αργότερα αποφάσισε να εγκαταλείψει την προοπτική του
επαγγελματία σκηνοθέτη και να γίνει επαγγελματίας κριτικός κινηματογράφου.
.
Το 1965 γίνεται κριτικός κινηματογράφου στην εφημερίδα «Δημοκρατική Αλλαγή»,
την εποχή ακριβώς που έγραφε σε αυτήν κριτική σινεμά και ο Θόδωρος Αγγελόπουλος,με τον οποίο συνδέθηκε και με μια βαθιά φιλία!
.
Η κινηματογραφική πορεία του Βασίλη Ραφαηλίδη συνεχίστηκε στο περιοδικό
«Ελληνικός Κινηματογράφος», το οποίο εξέδωσε με τον Αλέξη Γρίβα.
Η χούντα, φυσικά, το έκλεισε και ο Ραφαηλίδης βρέθηκε στις φυλακές της Αίγινας.

.
Από το 1974 ώς το 1983 δούλεψε στο «ΒΗΜΑ» ως κριτικός κινηματογράφου 
και ρεπόρτερ.
Από το 1983 ως το 1998έγραφε στο «ΕΘΝΟΣ», όχι μόνο κριτική κινηματογράφου,
αλλά και σχόλια και επιφυλλίδες, που άπτονταν ευρύτερων πολιτικών και
κοινωνικών θεμάτων.
Μεγάλο μέρος της καθημερινής του δραστηριότητας ήταν αφιερωμένο στη 
διδασκαλία, στη σχολή Σταυράκου, σε σεμινάρια στην«Ωρα», στο 
Γαλλικό Ινστιτούτο, στο Γκέτε,στη σχολή του Θεάτρου Τέχνης και αλλού.
.
Ο Βασίλης Ραφαηλίδης μάς άφησε για να τον θυμόμαστε, αλλά και να τον ευγνωμονούμε, πολλά βιβλία, κινηματογραφικά και πολιτικά,αλλά κι ένα
μυθιστόρημα«Τα μαλλιά του φαλακρού δολοφόνου»,εμπνευσμένο από
την υπόθεση Νάσιουτζικ.