Η ύβρις ήταν βασική έννοια της κοσμοθεωρίας των αρχαίων Ελλήνων[…] Αποδίδοντας την αντίληψη σχετικά με την ύβρη και τις συνέπειές της,
όπως τουλάχιστον παρουσιάζεται στην αρχαιότερή της μορφή, με το σχήμα ὓβρις→ἂτη→νέμεσις→τίσις μπορούμε να πούμε ότι οι αρχαίοι πίστευαν
πως μια «ὕβρις» συνήθως προκαλούσε την επέμβαση των θεών, και κυρίως
του Δία, που έστελνε στον υβριστή την «ἄτην», δηλαδή το θόλωμα, την τύφλωση του νου.
Αυτή με τη σειρά της οδηγούσε τον υβριστή σε νέες ύβρεις, ώσπου να
διαπράξει μια πολύ μεγάλη α-νοησία, να υποπέσει σε ένα πολύ σοβαρό
σφάλμα, το οποίο προκαλούσε την «νέμεσιν», την οργή και εκδίκηση
δηλαδή των θεών, που επέφερε την «τίσιν», δηλ. την τιμωρία και τη
συντριβή/καταστροφή του.
Από την κλασική εποχή και μετά, σε πολλές περιπτώσεις οι έννοιες
Άτη, Δίκη και Νέμεσις φαίνεται να αποκτούν στη συνείδηση των
ανθρώπων ισοδύναμη σημασία, αυτήν της θείας τιμωρίας.
Αναλυτικότερα:
Ύβρις (ὕβρις): στην κλασική ελληνική ηθική και θρησκευτική σκέψη,
η οίηση, η αλαζονεία, η οποία υποδηλώνει ασέβεια και περιφρόνηση του
μέτρου και των ορίων που διέπουν τις ανθρώπινες πράξεις στο πλαίσιο
της τάξης του σύμπαντος. Είναι η αμαρτία στην οποία είναι περισσότερο επιρρεπείς οι ισχυροί και προικισμένοι άνθρωποι.
Η έννοια, γνωστή ήδη στον Όμηρο, αναπτύσσεται περισσότερο στη Θεογονία
του Ησιόδου και στον Πίνδαρο. Ο υβριστής διαταράσσοντας την τάξη του Σύμπαντος, εγγυητής της οποίας είναι ο Ζευς, προκαλεί πάντοτε τη μήνιν
των θεών. Η Νέμεσις και η Άτη, μοιραία θα επιφέρουν τη συντριβή του.
Τούτο δηλώνεται σαφέστερα στην κλασική ελληνική τραγωδία, όπου η
ύβρις είναι συνήθως το βασικό σφάλμα του τραγικού ήρωα.
Το απλούστερο ίσως παράδειγμα αποτελεί η περίπτωση του Ξέρξη στους
Πέρσες του Αισχύλου: η αλαζονεία του να γεφυρώσει τον Ελλήσποντο
με πλοία, αποτελεί αυθάδεια προς τη φύση, διότι μετέβαλε τη θάλασσα
σε στεριά. Τιμωρείται με τη συντριπτική ήττα των Περσών στη Σαλαμίνα.
ΕΓΚΥΚΛΟΠΑΙΔΕΙΑ ΠΑΠΥΡΟΣ - LAROUSSE - BRITANNICA
(ΠΑΠΥΡΟΣ, 2007, Τόμος 51, σελ. 152-153)
...με απλά λόγια
Η Αλαζονεία οδηγεί τους ανθρώπους να διαπράττουν την Ύβρη…
Οι Θεοί τους στέλνουν την Άτη, να τους θολώσει το νου και να διαπράξουν χειρότερες ανοησίες…
Κι ύστερα έρχεται η Νέμεσις, δηλαδή η Τιμωρία τους…
Τελικά, και η Τίσις, η Καταστροφή τους!
i-rena
όπως τουλάχιστον παρουσιάζεται στην αρχαιότερή της μορφή, με το σχήμα ὓβρις→ἂτη→νέμεσις→τίσις μπορούμε να πούμε ότι οι αρχαίοι πίστευαν
πως μια «ὕβρις» συνήθως προκαλούσε την επέμβαση των θεών, και κυρίως
του Δία, που έστελνε στον υβριστή την «ἄτην», δηλαδή το θόλωμα, την τύφλωση του νου.
Αυτή με τη σειρά της οδηγούσε τον υβριστή σε νέες ύβρεις, ώσπου να
διαπράξει μια πολύ μεγάλη α-νοησία, να υποπέσει σε ένα πολύ σοβαρό
σφάλμα, το οποίο προκαλούσε την «νέμεσιν», την οργή και εκδίκηση
δηλαδή των θεών, που επέφερε την «τίσιν», δηλ. την τιμωρία και τη
συντριβή/καταστροφή του.
Από την κλασική εποχή και μετά, σε πολλές περιπτώσεις οι έννοιες
Άτη, Δίκη και Νέμεσις φαίνεται να αποκτούν στη συνείδηση των
ανθρώπων ισοδύναμη σημασία, αυτήν της θείας τιμωρίας.
Αναλυτικότερα:
Ύβρις (ὕβρις): στην κλασική ελληνική ηθική και θρησκευτική σκέψη,
η οίηση, η αλαζονεία, η οποία υποδηλώνει ασέβεια και περιφρόνηση του
μέτρου και των ορίων που διέπουν τις ανθρώπινες πράξεις στο πλαίσιο
της τάξης του σύμπαντος. Είναι η αμαρτία στην οποία είναι περισσότερο επιρρεπείς οι ισχυροί και προικισμένοι άνθρωποι.
Η έννοια, γνωστή ήδη στον Όμηρο, αναπτύσσεται περισσότερο στη Θεογονία
του Ησιόδου και στον Πίνδαρο. Ο υβριστής διαταράσσοντας την τάξη του Σύμπαντος, εγγυητής της οποίας είναι ο Ζευς, προκαλεί πάντοτε τη μήνιν
των θεών. Η Νέμεσις και η Άτη, μοιραία θα επιφέρουν τη συντριβή του.
Τούτο δηλώνεται σαφέστερα στην κλασική ελληνική τραγωδία, όπου η
ύβρις είναι συνήθως το βασικό σφάλμα του τραγικού ήρωα.
Το απλούστερο ίσως παράδειγμα αποτελεί η περίπτωση του Ξέρξη στους
Πέρσες του Αισχύλου: η αλαζονεία του να γεφυρώσει τον Ελλήσποντο
με πλοία, αποτελεί αυθάδεια προς τη φύση, διότι μετέβαλε τη θάλασσα
σε στεριά. Τιμωρείται με τη συντριπτική ήττα των Περσών στη Σαλαμίνα.
ΕΓΚΥΚΛΟΠΑΙΔΕΙΑ ΠΑΠΥΡΟΣ - LAROUSSE - BRITANNICA
(ΠΑΠΥΡΟΣ, 2007, Τόμος 51, σελ. 152-153)
...με απλά λόγια
Η Αλαζονεία οδηγεί τους ανθρώπους να διαπράττουν την Ύβρη…
Οι Θεοί τους στέλνουν την Άτη, να τους θολώσει το νου και να διαπράξουν χειρότερες ανοησίες…
Κι ύστερα έρχεται η Νέμεσις, δηλαδή η Τιμωρία τους…
Τελικά, και η Τίσις, η Καταστροφή τους!
i-rena
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου