Οἱ σύγχρονοι Ἰβὰν Καραμάζοφ

Ὅταν διαβάζω ἢ/καὶ ἀκούω μεγάλο μέρος τῆς πολιτικῆς ἡγεσίας καὶ τοὺς 
προβαλλόμενους ἐκπροσώπους τῆς ἐπικρατούσας διανόησης, ὅλοι τους μοῦ θυμίζουν 
τὸν Ἰβὰν Καραμάζοφ.
Τοὺς βρίσκω κοινὰ χαρακτηριστικὰ ζωῆς καὶ ἰδεολογίας καὶ μία διαφορά.
Τὸ πρῶτο κοινὸ χαρακτηριστικό τους εἶναι πώς, ὅπως ὁ Ἰβάν, μεγάλωσαν 
σὲ πλούσιες οἰκογένειες. 
Ἄλλες ἄγονες πνευματικὰ καὶ μὲ ἀρχοντοχωριάτες προγόνους, ὅπως τοῦ Ἰβάν, 
ἄλλες μὲ μίαν παράδοση εὐπατριδῶν προγόνων, ποὺ σὺν τῷ χρόνῳ αὐτὴ ἑξασθένισε, 
ἄλλες ποὺ διατηροῦν αὐτή τους τὴν παράδοση, ἀλλὰ ἕνας ἢ περισσότεροι βλαστοὶ 
τῆς οἰκογένειας τὴν ἀπέρριψαν καί, τέλος ἄλλες, μὲ τὸ παράδοξο, ὅτι ἐνῶ εἶναι μὲ 
μίαν παράδοση ἄθεη καὶ μαρξιστική, κοινωνικὰ ἀνήκουν στὴν μπουρζουαζία.
Τὸ δεύτερο κοινὸ μὲ τὸν Ἰβὰν εἶναι ὅτι διαθέτουν ἐξυπνάδα καὶ κάποιες γνώσεις, συνήθως προϊόντα της λογικοκρατίας. Ἐπίσης, ὅπως ἐκεῖνος, ἔχουν ἕναν τρόπο νὰ ἐντυπωσιάζουν τὸ περιβάλλον, στὸ ὁποῖο ἀπευθύνονται. Μὲ αὐτὲς τοὺς τὶς ἱκανότητες ἐπιτυγχάνουν νὰ καταστοῦν καθοδηγητὲς στὴν κοινωνία.
Τὸ τρίτο κοινό τους μὲ τὸν Ἰβὰν Καραμάζοφ εἶναι ὁ ἐγωισμός. 
Ὁ πλοῦτος μαζὶ μὲ τὴν ἀθεϊστική τους ἰδεολογία, τοὺς προκαλοῦν σύγχυση προσανατολισμοῦ καὶ τοὺς ὁδηγοῦν σὲ λάθη ἐκτιμήσεων, λάθη ἀντιμετώπισης τῆς ζωῆς 
τῶν ἰδίων καὶ τῶν συμπολιτῶν τους, λάθη τρόπου συμπεριφορᾶς. 
Καὶ ἂν αὐτὰ τὰ λάθη εἶχαν ἐπίπτωση μόνο στοὺς ἴδιους ἢ στὶς οἰκογένειές τους, 
ὅπως συνέβη στὸν Ἰβὰν, περιορισμένο τὸ κακό. 
Ὅταν ὅμως καταλαμβάνουν μίαν ὑπεύθυνη θέση στὴν κοινωνία αὐτὰ τὰ λάθη ἔχουν 
σοβαρὲς συνέπειες σὲ ὅλους μας, συνέπειες οἰκονομικές, ἐθνικὲς καὶ κοινωνικές. 
Τὸ πάθος τοῦ ἐγωισμοῦ μετατρέπει τὴν ἐξυπνάδα σὲ ἐξυπνακισμὸ καὶ τὶς ἱκανότητες 
σὲ ρίσκα.
Τὸ τέταρτο κοινό τους χαρακτηριστικὸ εἶναι ὁ κοσμοπολιτισμὸς καὶ ἡ ἀθεΐα. 
Ἡ θεωρία τοῦ Ἰβὰν πὼς «χωρὶς Θεὸ ὅλα ἐπιτρέπονται» βρίσκει ἐκ μέρους τους πλήρη ἀποδοχή. Ὅπως ἐκεῖνος, καταρρίπτουν ὅλους τοὺς ἠθικοὺς φραγμούς, 
ὡς ξεπερασμένους, ὅπως ἐπίσης καταρρίπτουν ἀξίες καὶ ἀρχὲς ποὺ στηρίζουν 
τὴ ζωὴ τοῦ ἀνθρώπου, καὶ τὸν κρατοῦν σὲ ἁρμονία μὲ τὸ περιβάλλον του.
Ἡ διαφορά τους μὲ τὸν Ἰβὰν εἶναι ὅτι αὐτὸς παρέμεινε στὴ θεωρία. 
Ὡς ἄθεος καὶ μηδενιστὴς ἐξέφρασε, μὲ τὸν «Ἱεροεξεταστή», τὴν ἰδεολογία του στὸν 
ἀδελφό του Ἀλιόσα. Τὸ ὅραμά του – ἐφιάλτης γιὰ τὴν ἀνθρωπότητα-, εἶναι ἡ κατάργηση 
τῆς ἐλευθερίας καὶ τῆς ἀγάπης, ποὺ προσέφερε σὲ αὐτὴν ὁ Θεάνθρωπος Ἰησοῦς, 
ὡς κύριο στοιχεῖο τῆς ψυχοσωματικῆς της ὀντότητας καὶ ὡς μοναδικοῦ παράγοντος 
συνοχῆς καὶ ἐπιβίωσής της. 
Ὁ Ἰβὰν δὲν ἐφάρμοσε τὸ ὅραμά του, ἀλλὰ τὸ ἐμφύσησε στὸν Σμερντιακόφ, νόθο γιὸ 
τοῦ πατέρα του Φιοντόρ.
Οἱ σύγχρονοι Ἰβὰν, μὲ τὶς θέσεις ποὺ καταλαμβάνουν στὴν κοινωνία – ὑπουργοί, 
δήμαρχοι, διανοητές, δημοσιογραφοῦντες κ.λ.π. -, ἐνσυνειδήτως ἢ ἀσυνείδητα, 
μοιάζουν μὲ τὸν Σμερντιακόφ, ποὺ ἔφτασε ἐμπράκτως νὰ μισήσει τὸν ἄνθρωπο καὶ 
τὴν πατρίδα του. Ὁ μηδενισμός, στὸν ὁποῖο πιστεύουν, ὁδηγεῖ τὴν πατρίδα μας σὲ μία πλαστὴ ἐλευθερία καὶ στὴν ἐξόντωση τῆς ἰδιοπροσωπίας τῶν πολιτῶν της.-
Τοῦ Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου
https://christianvivliografia.wordpress.com/2018/02/21/%CE%BF%E1

Ο Γιώργος Παπαθανασόπουλος γεννήθηκε στην Αθήνα κι έχει από 
τη μητέρα του ρίζες από τη Μαγνησία και το Σιβρισάρι της Ιωνίας. 
Σπούδασε Χημεία και Θεολογία στο Πανεπιστήμιο των Αθηνών και μετεκπαιδεύτηκε 
στη Διοίκηση των Επιχειρήσεων στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. 
Διετέλεσε Ειδικός Γραμματέας της Ενώσεως Ελλήνων Χημικών και Διευθυντής 
μεγάλων επιχειρήσεων. 
Τον Μάρτιο του 2011 εξελέγη Γενικός Γραμματέας του Πολιτιστικού Σωματείου 
"Γιώργος Σαραντάρης" και είναι μέλος της Ενώσεως Μαγνησίας Μικράς Ασίας, 
της Ενώσεως Σμυρναίων και της Αδελφότητας Σιβρισαρίου Σμύρνης.
Δημοσιογραφεί από το 1982. 
Από το 1985 έως το 1989 ήταν συνεργάτης του αείμνηστου εκδότου των εφημερίδων "Ελεύθερος Τύπος" και "Τύπος της Κυριακής" Άρη Βουδούρη. 
Από το 1989 έως το 2009 ήταν συντάκτης των ίδιων εφημερίδων και από το 
2009 έώς το 2011 της εφημερίδας "Ισοτιμία". 
Έκτοτε αρθρογραφεί ελεύθερα και τα άρθρα του δημοσιεύονται σε εφημερίδες, 
ιστοσελίδες και blogs. Υπήρξε διευθυντής της εφημερίδας "Ταυτότητα", 
συντάκτης του περιοδικού "Εποπτεία" και αρθρογράφησε στο περιοδικό 
"Οικονομικός Ταχυδρόμος". Στον "Τύπο της Κυριακής" ήταν ο εισηγητής και 
ο κύριος συντελεστής των ένθετων "Ορθοδοξία και Ελληνισμός" και "Ιδεοδρόμιο", 
που σκοπό είχαν να συμβάλουν στην πολιτισμική συνέχεια των Ελλήνων και στη 
διατήρηση της πνευματικής ιδιοπροσωπίας τους. 
Συνέβαλε ακόμη ανιδιοτελώς στη δημιουργία και συνεργάσθηκε στα πρώτα βήματα 
του πρώτου εκκλησιαστικού Ραδιοφωνικού Σταθμού "Πειραϊκή Εκκλησία". 
Στη διαδρομή του έχει γράψει περί τα 7.000 άρθρα, αναλύσεις, έρευνες και ρεπορτάζ, πολλά από τα οποία υπήρξαν πρωτοσέλιδα και έχει λάβει συνεντεύξεις από σημαντικές εκκλησιαστικές, πνευματικές και πολιτικές προσωπικότητες.. 
Ως δημοσιογράφος αγωνίζεται υπέρ των κοινωνικών, πολιτικών και θρησκευτικών ελευθεριών και θεωρείται από τους πρωτοπόρους που καθιέρωσαν το αυθεντικό εκκλησιαστικό ρεπορτάζ. 
Συνέγραψε το βιβλίο "Γιώργος Σαραντάρης: Ο άνθρωπος, ο ποητής, ο διανοούμενος 
των εκδόσεων "Έκπληξη" (2011).
http://www.biblionet.gr/author/99223/%CE%93%CE%B9


ΑΔΕΛΦΟΙ ΚΑΡΑΜΑΖΟΦ
ΝΤΟΣTOΓIEΦΣKI ΦIONTOP
Οι Αδελφοί Καραμάζοφ είναι το σημαντικότερο και τελευταίο μυθιστόρημα του 
Φ.Μ. Ντοστογιέφσκι. Πλούσιο σε διανοήματα, αποτυπώνει όλες τις ιδέες 
του μεγάλου Ρώσου συγγραφέα. 
Εξάλλου είναι το μυθιστόρημα που πίστεψε όσο κανένα άλλο ο Ντοστογιέφσκι, ακουμπώντας σε αυτό όλες τις ελπίδες του. 
Η συγγραφή των Αδελφών Καραμάζοφ διήρκεσε κοντά δύο χρόνια. 
Ξεκίνησε τον Μάρτιο του 1878 και ολοκληρώθηκε τον Νοέμβριο του 1880. 
Η πνευματική πορεία που χαράζει ο Ντοστογιέφσκι διασχίζει την άβυσσο των 
ανθρωπίνων παθών, ο δρόμος του προς το φώς περνάει μέσα από το σκοτάδι 
όπου μέσα εκεί, την ώρα της πιο βαθειάς νύχτας, προβάλλει η πρώτη αχτίδα του Θεού. 
Η ομολογία της πίστεώς του προϋποθέτει ανδροπρεπές φρόνημα, πάθος για την 
ελευθερία και πνευματική αυτονομία. 
Τρείς μήνες μετά την ολοκλήρωση του μυθιστορήματος, στις 28 Ιανουαρίου του 1881, 
ο Ντοστογιέφσκι πεθαίνει. 
Ήταν η ώρα που ο Φιοντόρ Μιχαήλοβιτς Ντοστογιέφσκι, ο επαναστάτης και αγωνιστής 
της ανθρώπινης ελευθερίας, ο επιφανής εκπρόσωπος των συντηρητικών, 
ο αδελφός κάθε ταπεινού και καταφρονεμένου, κατακτούσε την αθανασία...