...θα σε θυμάμαι καλοκαίρια και οχι σε γραφεία και πλατό. Θα σε θυμαμαι στο σπίτι, στην αυλή, κάτω απ το πεύκο, με τα τζιτζίκια να συζητάνε τα δικα τους, να γελαμε, να λεμε για παιδιά, έρωτες, προδοσίες, φίλους και εχθρούς και τον καθηγητή σου των Γερμανικών που ειδες καποτε ξανα στο Βερολίνο και τόσες ιστορίες και μνήμες απο ταξιδια και για τη κουνιστή σου πολυθρονα που την έβαψες θαλασσί, για τον πατέρα σου, τον αδελφο σου, την μανούλα σου που γιορταζετε τα γενεθλιά της πάντα με χαρά παιδική, για την Πάτμο, για τη ζωγραφική, το διαδυκτιο, τα σχέδια σου, τις δικες σου ζωγραφιες, το που θα πας με τα παιδιά σου, τι θα τους πεις, πως θα τα κάνεις να γελάσουν.
Θα σε θυμάμαι, Μάνο, γελαστό, ανάμεσα σε φίλους, αγαπημενο των παιδιών όλων,
με σεβασμό στους ηλικωμένους, με ευγένεια για κάθε ανθρωπο, χορτασμένο, καλομεγαλωμένο, αγαπημένο.
"Πόσο φαινονται τα αστρα στην αυλή σου, μακρια απ τη πόλη" μου χες πει. Τώρα θα τα κοιτάς απο κοντα... Θα σε θυμάμαι...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου