Συγνώμη. Αναπαυτείτε. Θα σας θυμόμαστε....

...η τηλεόραση ανοιχτή χωρίς ήχο... ο υπολογιστής ανοιχτός,κοντεύει να καεί. Θέλω να βαρέσω το κεφάλι μου στον τοίχο. Προσπαθώ να 'ρθω στα συγκαλά μου. Με ποιο δικαίωμα; 
Με ποιο δικαίωμα μιλώ εγώ για θλίψη; 
Με ποιό δικαίωμα γράφω για αυτό;
Ναι, αυτό είναι ένα κείμενο που δεν έπρεπε να γραφτεί. Τα λόγια εκφυλίζουν το μέγεθος της συμφοράς. Δεν έχουν νόημα. Δεν έχουν αξία.
 Το μυαλό σκαλώνει σε κάθε συλλαβή. Τι να τις κάνει κανείς τούτες τις λέξεις, 
τα «λυπάμαι», τα "θρηνώ" όταν η ζωή έχει ήδη χαθεί; 
Τι να τις κάνουν εκείνοι που έφυγαν, εκείνοι που είδαν τους δικούς τους να φεύγουν; Τι να την κάνουν τη δική μας θλίψη, το δικό μας τρόμο, το δικό μας σταυροκόπημα. Το "Θεέ μου, θα μπορούσαν να 'ναι τα δικά μας παιδιά…"
Τι να τα κάνουν.
Το ξέρεις και το ξέρω. Αύριο, μεθαύριο, σε δυο μήνες, σε δυο καλοκαίρια, σιγά σιγά τούτος ο εφιάλτης θα ξεθωριάσει μες στο μυαλό μας. Θα πάρει προβάδισμα η ζωή. Όπως πάντα συμβαίνει. Όπως τ’ ορίζει ο χρόνος.
Όχι για όλους. Για κάποιους ο χρόνος σταμάτησε. Για κάποιους ο χρόνος τους στέρησε ότι δεν πρέπει να στερείται άνθρωπος. Για αυτούς τους ανθρώπους λοιπόν αυτές τις στιγμές ας κρατήσουμε σιγή. Πολλών λεπτών σιγή. 
Ας σκύψουμε το κεφάλι από σεβασμό, ας μη μιλήσουμε άλλο, ας σιωπήσουμε. 
Κι όταν έρθει η ώρα, όταν αυτοί οι άνθρωποι είναι πλέον σε θέση να μοιραστούν τον πόνο τους, ας τους ακούσουμε. Δίχως να μιλάμε. Δίχως να σχολιάζουμε. 
Ας μάθουμε λίγη απ’ την αξία της ζωής από εκείνους που λίγο έλειψε να τη χάσουν. Ας μάθουμε λίγη απ’ την αξία της αυτοθυσίας από εκείνους που ρίσκαραν τους εαυτούς τους για να σώσουν τους άλλους. Ας μάθουμε λίγη από την αξία της προσφοράς από εκείνους που προσφέρουν ανώνυμα και αθόρυβα αυτά που δεν τους περισσεύουν. Ας μάθουμε ότι μπορούμε. 
Κι όταν έρθει η ώρα εσείς οι νεότεροι να μιλήσετε, ας μιλήσετε στα δικά σας 
τα παιδιά. Ας τους πείτε για το σεβασμό που πρέπει να δείχνουν στη φύση. 
Για το σεβασμό που πρέπει να δείχνουν στο διπλανό τους. 
Για το σεβασμό που οφείλουν στον εαυτό τους, στις επιλογές τους, στις 
πολιτικές πεποιθήσεις, στις αξίες τους. 
Η δική μας γενιά έχει φθαρεί. 
Όπου κι αν γυρίσουμε το κεφάλι το βλέπουμε, το νιώθουμε. 
Τα θεμέλια για τις επόμενες όμως τώρα μπαίνουν. 
Όσο μπορούμε, όσο μας επιτρέπει η ζωή, ας τα ορίσουμε...ΟΛΟΙ ΜΑΣ...

Όμως δεν είναι τώρα αυτή η στιγμή. Δεν είναι τούτη η ώρα να μιλήσουμε για όλα αυτά. Αυτή η στιγμή, αυτό το καλοκαίρι ανήκει αλλού. Και αυτό το κείμενο δεν έπρεπε εξαρχής να ‘χει γραφτεί.
Συγνώμη. Αναπαυτείτε. Θα σας θυμόμαστε.
φΡ 
i-rena