.....το φευγιό… πάντα στην ώρα του ακατάστατο και πολυπόθητο...

....με ζήλο να τελειώσει όλες τις βραδινές υποχρεώσεις 
για να ξεχυθεί με ορμή στο νυχτερινό άγνωστο. 

Με λαχτάρα να ολοκληρώσει ό,τι έχει απομείνει ώστε 
να μην νιώθει ότι η απουσία του μπορεί να φέρει 
αναστάτωση στους οικείους. 
Ανοίγει την πόρτα. Μια ανάσα πριν την ελευθερία. 

Η ζώνη ασφαλείας είναι η μόνη φροντίδα που επιτρέπει 
στο σαρκίο του. 

Όλα τ΄ άλλα είναι βορά στις θελήσεις του σύμπαντος. 

Σε λίγο θα τον έχουν ρουφήξει τα χιλιόμετρα. 

Θα γίνει ένα με μια ατμόσφαιρα αλλόκοτη. 

Θα οδηγεί και θα κολυμπά σ’ έναν ωκεανό ύλης υπέρτατης.

Πότε αέρας , πότε βροχή , πότε η υγρασία οι σύντροφοι της πτήσης. 

Ακόμα και η μουσική μοιάζει να είναι πολύ τρισδιάστατη γι’ αυτόν. 

Σπάνια τον συγκινεί, σπάνια τον ηρεμεί ή τον επαναφέρει στον κόσμο 

που όλοι βλέπουν και καθομολογούν.
Ανοίγουν οι δρόμοι. 

Μεγάλες ταχύτητες και ακόμα είναι νηφάλιος. 

Σε λίγο, σε ένα άπειρο λίγο θα ναι στο ταξίδι του υπέροχου άλλου, 

του υπέροχου μαζί. 

Ήχοι σταγόνων στο τζάμι, θρόισμα φύλλων, τα κλειδιά, κάποιο 
μήνυμα στο κινητό…
Στενεύουν και πάλι οι δρόμοι. 

Σημάδι ότι πλησιάζει. 

Η θάλασσα πάντα λαμπυρίζει με φεγγάρι ή χωρίς. 

Αργή τροχιοδρόμηση… σκοτάδι απόλυτο… φύση απείραχτη 
από τον πολιτισμό. 

Μεταμόρφωση.
Τσαρδί χυμένο από άλλον αιώνα. 

Μουσική γραμμένη με τον τρόπο των παιδικών μας χρόνων. 

Γελάμε. 

Ποιον αριθμό θα ακούσουμε σήμερα; 

Είναι όλα έτοιμα να μας στείλουν στην ηδονή, στη γαλήνη, 
στην ανεμελιά…