Ρωτάω το Θεό: ΓΙΑΤΙ; Δώσε μου πίσω τη μαμά μου!

Είμαι μόνο ένα παιδί από τη Γάζα, 
θέλω τη μαμά μου, 
θέλω το παιγνίδι μου.... 




...γράμμα ενός παιδιού από την εμπόλεμη ζώνη
«Ένα παιδί από τη Γάζα», του Khaled Fayyad

" Ζαλίζομαι και μου είναι δύσκολο να περπατήσω. 
Είμαι γεμάτος πληγές και πονάω σε ολόκληρο το σώμα μου...
Τη στιγμή που οι βόμβες έπεσαν στην παιδική χαρά, μπόρεσα μόνο να ακούσω 
τις κραυγές των φίλων μου. 
Τώρα βλέπω τα σώματα τους στο έδαφος ακριβώς μπροστά στα μάτια μου. Ξεσκισμένα και άψυχα σώματα. 
Τους φωνάζω αλλά δεν απαντούν... Τους αγγίζω αλλά δεν κινούνται... 
Τους ταρακουνώ αλλά δε σαλεύουν... 
Φοβάμαι! 
Τρέχω στους δρόμους ψάχνοντας την αδελφή μου. 
Τη βρίσκω ανάμεσα στα χαλάσματα. 
Το όμορφο πρόσωπό της με τρομοκρατεί. 
Είναι χαραγμένο, ματωμένο και θαμμένο σχεδόν στη σκόνη. 
Πού είναι το χέρι της; 
Εκείνο που κρατούσε το δικό μου; 
Γιατί τα μάτια της με κοιτάνε παγωμένα αλλά τα βλέφαρά της μένουν ακίνητα; Γιατί δε φωνάζει το όνομά μου; 
Γιατί δε μου μιλάει; 
Γιατί δε χαμογελά; 
Γιατί δεν αναπνέει;;;

Δεν καταλαβαίνω τίποτα. 
Το μόνο που θέλω είναι να πάω σπίτι. 
Στο σπίτι! 
Στη μαμά μου! 
Που είσαι μαμά; 
Γιατί δεν είσαι εδώ μαζί μου; 
Πονάω! Τα χέρια μου, τα πόδια μου... 
Το πρόσωπό μου είναι γεμάτο αίματα. 
Τα ρούχα μου σκισμένα και βρώμικα. 
Κρυώνω... 
Δεν ξέρω τι να κάνω. 
Είμαι ολομόναχος. 
Φοβισμένος και πεινασμένος. 
Δεν μπορώ να παίζω πια. 
Το σχολείο μου χάθηκε. 
Η παιδική χαρά είναι ένα μάτσο ερείπια. 
Δεν υπάρχει πια η αδελφή μου να με φροντίσει αν πέσω. 
Οι φίλοι μου έχουν κι αυτοί χαθεί. 
ΔΕ ΘΕΛΩ να παίξω τώρα πια. 

Δεν καταλαβαίνω τίποτα. 
Είμαι απλά ένα μικρό αγοράκι. 
Απλά ένα παιδί. 
Τρέχω προς το σπίτι. 
Πολλοί άνθρωποι βρίσκονται εκεί αλλά όλοι τους με κοιτούν με δάκρυα 
στα μάτια. 
Γιατί δε γελάνε; 
Νόμιζα ότι το σπίτι μου βρισκόταν ακριβώς εδώ... 
Που πήγε...; 
Μήπως έπαθε ό,τι και το σχολείο μου; 
Χάθηκε! 
Το κρεβάτι μου καταστράφηκε και τώρα πια δεν έχω ούτε ένα μαξιλάρι. 
Δεν έχω κουβέρτα. 
Δεν μπορώ να βρω το μοναδικό παιχνίδι που είχα... 
Τα χρωματιστά μολύβια δεν είναι εδώ. 
Δεν μπορώ να ζωγραφίσω πια! 

Πονάω. Κρυώνω και πεινάω. 
Πονάνε τα πόδια και τα χέρια μου. 
Το πρόσωπό μου είναι πληγιασμένο. 
Που είσαι μαμά; 
Οι άνθρωποι εδώ μου λένε ότι χάθηκε. 
Οι βόμβες, λένε, την πήραν μακριά μου. 
Ήρθαν, μου είπαν, από τον ουρανό. 
Εγώ νόμιζα πως μόνο ο Θεός ζει εκεί... 
Αυτός τις έστειλε για να κλέψουν τη μαμά μου; 
Γιατί; 
Νόμιζα πως ο Θεός αγαπάει και μένα. 
Γιατί να μου την πάρει; 
Ποιος θα με κρατήσει τώρα αγκαλιά; 
Ποιος θα ξεπλύνει το πρόσωπό μου; 
Ποιος θα με ταΐσει; 
Ποιος θα με αγαπάει; 
Μαμά!!! Μαμά!!! 
Που είσαι; 
Σε φωνάζω κλαίγοντας! 
Φοβάμαι! Σε χρειάζομαι! 
Σε θέλω! Πονάω!

Την ακούω μα δεν μπορώ να την βρω. 
Μπορεί να την έκλεψαν οι βόμβες αλλά η φωνή της είναι ακόμη εδώ... 
Μακάρι να με έπαιρναν κι εμένα. 
Θέλω να είμαι μαζί της. 
Είναι η μοναδική μαμά που έχω. 
Με αγαπάει και την αγαπάω. 

Δεν καταλαβαίνω τίποτα. 
Είμαι ένα μικρό αγόρι. 
Χωρίς σχολείο και βιβλία. 
Χωρίς παιδική χαρά. 
Τα βλέφαρα της αδελφής μου έμειναν ασάλευτα γιατί κάποιος 
της έκλεψε το βλέμμα. 
Είμαι απλά ένα παιδί από τη Γάζα... 
Το σπίτι μου χάθηκε όπως και η μαμά μου. 
Οι άνθρωποι γύρω μου, με κοιτάνε και κλαίνε. 
Κοιτάζω τον ουρανό, κλαίγοντας. Ρωτάω το Θεό: 
ΓΙΑΤΙ; 
Δώσε μου πίσω τη μαμά μου! 
Κανείς δε μου απαντάει. 
Είμαι ολομόναχος. 
Πονάω και κρυώνω. 
Πεινάω! 
Είμαι απλά ένα παιδί από τη Γάζα... 
Θέλω πίσω τη μαμά μου και εκείνο το μοναδικό παιχνίδι..."

*η σοκαριστική συλλογή «War Toys» του φωτογράφου Μπράιαν Μακ Κάρτι. 

Ταξιδεύοντας στη Γάζα και το Ισραήλ ζήτησε από τα παιδιά να ζωγραφίσουν 

τη φρίκη του πολέμου και στη συνέχεια αναπαριστά τις ζωγραφιές τους 

χρησιμοποιώντας παιχνίδια.

taenoikwkaiendimw.blogspot.gr

~~~~~

By Khaled Fayyad

I feel dizzy and its hard for me to walk [νιώθω ζαλισμένο και μου είναι δύσκολο να περπατήσω].

I am in pain and hurt all over [πονώ και είμαι πληγωμένο παντού].

I could only hear the screams of my friends [μπορούσα μόνο να ακούσω τα ουρλιαχτά των φίλων μου]

As the bombs fall on our playground [καθώς οι βόμβες πέφτουν στη σχολική αυλή].

I see their bodies [βλέπω τα σώματα τους]

Lying about me [να κείτονται γύρω μου]

Torn and lifeless [ξεσκισμένα και άψυχα]

I call their names [φωνάζω τα ονόματα τους]

They do not answer [δεν μου απαντάνε]

I touch them [τα αγγίζω]

They do not move [δεν κινούνται]

I shake them [τα κουνώ],

They do not stir [δεν σαλεύουν].

I am afraid [είμαι φοβισμένο].

I run looking for my sister [τρέχω, ψάχνοντας για την αδερφή μου]

I find her amongst the rubble [τη βρίσκω ανάμεσα στα μπάζα],

Her beautiful face scares me [το όμορφο πρόσωπο της με τρομάζει]

I do understand [καταλαβαίνω πραγματικά]

It is scarred and bloodied [είναι τρομαγμένη και ματωμένη]

And covered with dust [και σκεπασμένη με σκόνη].

Where is her hand [που είναι το χέρι της;]

Which she used to hold me with? [που συνήθιζε να χρτησιμοποιεί για να με κρατά μαζί της]

Why do her eyes stare at me but not blink? [γιατί τα μάτια της με κοιτάζουν έντονα και δεν ανοιγοκλείνουν]

Why can she not call my name? [γιατί δεν μπορεί να φωνάξει το όνομα μου]

Why can she not talk to me? [γιατί δε μπορεί να μου μιλήσει]

Why can she not smile? [γιατί δεν μπορεί να μου χαμογελάσει]

Why can she not breathe? [γιατί δε μπορεί να αναπνεύσει]

I do not understand. [δεν καταλαβαίνω]

I want to go home [θέλω να πάω σπίτι μου].

I do not like school any more [δε μου αρέσει πια το σχολείο]

I want to go home [θέλω να πάω σπίτι μου]

Home to my mom! [στο σπίτι, στη μαμά μου]

Mom where are you? [Μαμά, που είσαι]

Why are you not here? [γιατί δεν είσαι εδώ]

My hands and legs hurt [τα χέρια μου και τα πόδια μου είναι πληγωμένα]

My face is covered with blood [το πρόσωπο μου είναι σκεπασμένο με αίμα].

My uniform is torn and dirty [η φόρμα μου είναι σκισμένη και βρώμικη]

I am cold [είμαι παγωμένο]

I do not know what to do [δεν ξέρω τι να κάνω]

I am all alone [είμαι ολομόναχο]

Frightened and hungry [τρομοκρατημένο και πεινασμένο].

I cannot play anymore [εν μπορώ να παίξω πια]

My school is gone [το σχολειό μου χάθηκε]

My playground lies in rubble [η σχολική αυλή μου βρίσκεται στα μπάζα]

My sister cannot help me if I fall [η αδερφή μου δε μπορεί να με βοηθήσει]

She lost her hand [έχασε το χέρι της]

and does not want to move [και δε θέλει να κινηθεί].

My friends are all gone [όλοι οι φίλοι μου χάθηκαν]

I don't want to play any more [δε θέλω να παίξω πια]

I do not understand [δεν καταλαβαίνω]

I am little boy [είμαι ένα μικρό αγόρι]

I am only a child! [μόνο ένα παιδί]

I run home [τρέχω για το σπίτι μου]

Many people are there [πολλοί άνθρωποι είναι εκεί]

They all look at me with tears in their eyes [όλοι με κοιτάζουν με δάκρυα στα μάτια τους]

Why are they not smiling? [γιατί δε χαμογελάνε]

I thought my home was here [νόμιζα πως ήταν εδώ το σπίτι μου]

Where did it go? [που πήγε]

Did the same thing that happened to my school [μήπως το ίδιο πράγμα που έγινε στο σχολειό μου]

Happen to my home? [έγινε και στο σπίτι μου]

It is gone [χάθηκε]

My bed is broken and I have no pillow [το κρεβάτι μου είναι σπασμένο και δεν έχω μαξιλάρι]

I have no blanket [δεν έχω κουβέρτα]

I cannot find my only toy [δε μπορώ να βρω το μοναδικό μου παιγνίδι]

My coloring pens are not there [τα χρωματιστά στυλό μου δεν είναι εκεί]

I cannot draw any more! [δε μπορώ να ζωγραφίσω πια]

I am in pain [πονώ]

Cold and hungry [είμαι παγωμένο και πεινασμένο].

My legs, my arms hurt [τα πόδια μου, τα χέρια μου είναι πληγωμένα]

My face is cut [το πρόσωπο μου είναι κομμένο]

Mom [Μαμά]

Where are you? [που είσαι]

People tell me she is gone [οι άνθρωποι μου λένε πως χάθηκε]

The bombs took her away [οι βόμβες την πήραν μακρυά]

They came from the sky [ήρθαν από τον ουρανό]

I thought God lives there [Νόμιζα πως ο Θεός ζει εκεί]

Did He send them to take my mom? [Μήπως τις έστειλε για να πάρουν τη μαμά μου]

Why? [γιατί]

I thought God loved me too! [νόμιζα ότι ο Θεός μ΄αγαπούσε]

Why would He take her from me? [Γιατί θα την έπαιρνε Αυτός από μένα]

Who will tuck me in [ποιος θα με ταίσει]

Who will hold me in their arms [ποιος θα με κρατήσει στα χέρια του]

Who will wash my face? [ποιος θα πλύνει το πρόσωπο μου]

Who will feed me [ποιος θα με θρέψει]

who will love me? [ποιος θα μ' αγαπήσει]

Mom, mom, where are you? [Μαμά, μαμά, που είσαι]

I call her crying [της φωνάζω, κλαίγοντας].

I am afraid [είμαι φοβισμένο]

I need you [σε χρειάζομαι]

I want you [σε θέλω]

I hurt and I am in pain [είμαι πληγωμένο και πονεμένο]

I hear her but cannot find her [την ακούω αλλά δε μπορώ να τη βρω]

The bombs took her away [οι βόμβες την πήραν μακρυά]

But her voice stayed here [μα η φωνή της έμεινε εδώ].

I wish they would take me [μακάρι νάπαιρναν εμένα]

I want to be with her [θέλω νάμαι μαζί της]

She is my only mom [είναι η μοναδική μαμά μου]

She loves me and I love her too! [μ' αγαπά και την αγαπώ]

I do not understand [δεν καταλαβαίνω]

I am little boy [είμαι ένα μικρό αγόρι]

Without school and books [χωρίς σχολείο και βιβλία]

Without a playground [χωρίς σχολική αυλή],

With a sister who cannot blink [με μια αδερφή που δεν μπορεί να ανοιγοκλείσει τα μάτια της]

Because they took away her hand [γιατί της πήραν το χέρι].

I am only a child from Gaza [είμαι μόνο ένα παιδί από τη Γάζα]

My home is gone [το σπίτι μου χάθηκε]

My only mom is gone [η μοναδική μαμά μου χάθηκε]

People look at me and cry [οι άνθρωποι με κοιτάζουν και κλαίνε]

I look at the sky [κοιτάζω στον ουρανό]

Crying [κλαίγοντας]

I ask God [ρωτώ το Θεό]

Why? [Γιατί]

Give me back my mom [δός μου πίσω τη μαμά μου].

He does not answer me [δεν μου απαντά]

I am all alone [είμαι ολομόναχο]

I hurt [είμαι πληγωμένο]

I am hungry and cold [πεινασμένο και παγωμένο].

I am only a child from Gaza [είμαι μόνο ένα παιδί από τη Γάζα],

I want my mom [θέλω τη μαμά μου],

I want my toy [θέλω το παιγνίδι μου].

Khaled Fayyad

Center for Universal Education at The Brookings Institution

Washington, District Of Columbia (Washington D.C. Metro Area)