...έξη χρόνια μετά...Σήμερα ο Σόλων θα ήταν 20 ετών...

Την Τετάρτη 18 Νοεμβρίου στο Μικτό Ορκωτό Δικαστήριο 
της Αθήνας, πίσω απο τον Άρειο Πάγο, αν οι συνθήκες το επιτρέψουν 
πιθανόν και να ξεκινήσει η εκδίκαση για το πρωτόδικο κακούργημα 
του φόνου του Σόλωνα Καρυδάκη.

Μέχρι σήμερα ο Σόλων δεν στάθηκε καθόλου μα καθόλου τυχερός.

Στις 4 του Δεκέμβρη του 2009, ενω δεν είχε κλείσει ακόμα τα 15 χρόνια του και πήγαινε σε μια γιορτή του σχολείου του, περνώντας την διάβαση πεζών, χτυπήθηκε και εγκαταλείφθηκε από ΙΧ που έτρεχε με ταχύτητα υπερδιπλάσια του ορίου εκτινάσσοντας τον δεκάδες μέτρα μακριά.

Μετά την παρέλευση του αυτοφώρου στις 7 του Δεκέμβρη 2009 παρουσιάστηκε με τον δικηγόρο του στην Τροχαία Κηφισιάς ο 32χρονος Λάζαρος Λουλούδης, Μηχανολόγος Μηχανικός Ναυπηγός που δήλωσε ότι αυτός κτύπησε και εγκατέλειψε τον Σόλωνα. Ο κατ ομολογίαν του δράστης, αφού προσήχθη στον εισαγγελέα αφέθηκε ελεύθερος και όπως θεωρείται φυσικό, του ξαναδόθηκε η τόσο αναγκαία για την ζωή του άδεια οδήγησης.

Δύο ημέρες μετά στις 9 Δεκεμβρίου 2009 ο Σόλων που νοσηλεύονταν απο την πρώτη στιγμή στην Εντατική εγκατέλειψε τον μάταιο τούτο κόσμο, την ματαιότητα του οποίου αν και τόσο  μικρός μπόρεσε τόσο  καλά να γνωρίσει.

Πέρασαν έξη χρόνια…

Σήμερα ο Σόλων θα ήταν 20 ετών αλλά σταμάτησε για πάντα στο λίγο πριν τα 15. Ο δράστης έχει ξεπεράσει τα 37. Γι αυτόν, που δεν σταμάτησε εκείνο το βράδυ,δεν σταμάτησε τίποτα.

Είπαμε αν οι συνθήκες το επιτρέψουν πιθανόν και να ξεκινήσει η εκδίκαση για το πρωτόδικο του κακουργήματος (διατάραξη των συγκοινωνιών) για το οποίο διώκεται ο δράστης.

Οι προδικαστικές διαδικασίες γι αυτήν την υπόθεση χρειάστηκαν ούτε λίγο ούτε πολύ πέντε (5) χρόνια…Για πρώτη φορά το πρωτόδικο προσδιορίστηκε στις 16 Ιανουαρίου 2015 όμως την παραμονή ο δράστης εμφάνισε την τυπική συμπτωματολογία κατηγορουμένων για φόνους στην άσφαλτο και εισήχθη σε ιδιωτικό θεραπευτήριο με έμετο και διάρροια. Σε συνδιασμό με μια ολιγοήμερη εκκρεμότητα μιας αναμενόμενης πραγματογνωμοσύνης το δικαστήριο αρνήθηκε να ξεκινήσει την δίκη και να την διακόψει για λίγες ημέρες ώστε να έχουν τακτοποιηθεί όλα και έδωσε μια αναβολή για την συντομότερη ημερομηνία μόλις δέκα (10) μήνες μετά.

Φτάνουμε αισίως στα έξη χρόνια μετά το συμβάν με βάσιμες πιθανότητες να ξεκινήσει το πρωτόδικο (φαντάζεται κανείς πότε θα εκδικασθεί η έφεση και πόσα αδικήματα θα έχουν παραγραφεί μέχριι να τελεσιδικήσει η υπόθεση). Υπάρχει βέβαια πάντα και ή άλλη πιθανότητα μια και η υπόθεση έχει οριστεί τέταρτη (4η) στο πινάκιο και οι δικες στο ΜΟΔ δεν είναι και τόσο σύντομες, δεν ξέρουμε αύριο πως θα είναι η υγεία του κατηγορουμένου και αν δεν ξαναπέσει θύμα του «συνδρόμου κατηγορουμένων για φόνο στην άσφαλτο», δεν γνωρίζουμε μήπως ο συνήγορος του εκδικάζει την ίδια ημέρα άλλη σοβαρότερη υπόθεση (υπάρχουν όπως μάθαμε όλα αυτά τα χρόνια και σοβαρότερες από τους φόνους παιδιών υποθέσεις), δεν ξέρουμε πως θα είναι τόσα άλλα που εγγυώνται μια δίκαιη δίκη και την ταχεία απονομή της δικαιοσύνης.

Ξέρουμε βέβαια πως σ αυτή την υπόθεση έχει πληγεί βιαιότατα ο ΣΕΒΑΣΜΟΣ προς τον Σόλωνα και την οικογένεια του.

Ξέρουμε πως καμιά δικαστική απόφαση δεν μπορεί να επανορθώσει όσα μη αναστρέψιμα υπέστησαν. Αλλά απο αυτήν την παραδοχή μέχρι το να παραδεχτούμε αυτό που συμβαίνει μεσολαβεί άβυσσος.

Την Τετάρτη θα συναντηθούμε στην αίθουσα του ΜΟΔ. Οχι μονο για συμπαράσταση στην οικογένεια. Αλλά γιατί δεν ανεχόμαστε αφού μας σκοτώνουν στη συνέχεια να μας ποδοπατάνε.

Εννοείται πως αυτή η ιστορία δεν έχει με καμιά έννοια τίποτα το προσωπικό. Είναι μια συνήθης ιστορία ενός φόνου στη άσφαλτο και τα ονόματα που επιλέχθηκαν ναι μεν έχουν απόλυτη σχέση με την πραγματικότητα θα μπορούσαν όμως να είναι και εντελώς διαφορετικά, όπως Ian Hibell (ποδηλάτης- τροχαίο και εγκατάλειψη 2008 στην Αθήνα- μη εκδικασθέν ακόμα πρωτοδίκως), Γιώργος Ζήσης (ποδηλάτης- τροχαίο και εγκατάλειψη 2013 στα Γιάννενα- μη εκδικασθέν ακόμα πρωτοδίκως).

Μήπως θα έπρεπε η πολιτεία και ειδικότερα ο Υπουργός Δικαιοσύνης να ασχοληθεί με το θέμα; Και δεν μιλάμε μόνο για τον Σόλωνα. Μιλάμε για τον ΣΕΒΑΣΜΟ ΣΤΑ ΘΥΜΑΤΑ.

Για να θέσουμε ένα μόνο ερώτημα: Πενήντα χιλιάδες φόνοι στην άσφαλτο μόνο απο το 1990 μέχρι σήμερα είναι όλοι φόνοι εξ αμελείας;

Μήπως κάτι πρέπει να ξαναδούμε; Λέμε μήπως, γιατί πιθανά η θρησκεία του αυτοκινήτου και η ιερότητα των λειτουργών του να καθιστά προσβλητική,  παράλογη και παράνομη κάθε τέτοια σκέψη.
sostegr.wordpress.com