«Για ποια πατρίδα και ποια ιδανικά μας άφησες; Ξέρεις, βλέπεις για τι πολέμησες;…Ακόμη και τώρα, μέσα στην εκκλησία, αυτοί που πίστευες πως είχες την ίδια ιδεολογία κωφεύουν και με αφήνουν να τρελαίνομαι πατέρα…».
Λόγια της αλήθειας, βγαλμένα μέσα από τη ψυχή και τον πόνο. Η Παναγιώτα Γεωργίου, αποχαιρέτισε την περασμένη Κυριακή, τον πατέρα της, Πέτρο Πέτρου, που για 41 χρόνια ήταν αγνοούμενος. Μπροστά σε ένα μικρό φέρετρο με μερικά οστά, όσα εντοπίσθηκαν, περνά από μπροστά μας η ιστορία του τόπου, οι κακουχίες και οι στρεβλώσεις.
Οι οικογένειες των αγνοουμένων κουβαλούσαν και κουβαλούν μόνοι το δικό τους σταυρό, με τον πόνο της προσμονής, τις δυσκολίες της ζωής, της οικογένειας που προχωρεί χωρίς τον πατέρα. Η Παναγιώτα Γεωργίου ήταν, όπως αναφέρει στον αποχαιρετιστήριο προς τον πατέρα της πέντε χρονών το 1974 και τα ερωτήματα που έθεσε την περασμένη Κυριακή τα κουβαλούσε πάντα μαζί της. Σήμερα είναι πιο πιεστικά τα ερωτήματα. Με τη ωριμότητα της ηλικίας, απομυθοποιώντας αυτούς που υποτίθεται εκπροσωπούν την πατρίδα αλλά και με περισσότερη οργή καθώς βλέπει πως ο πατέρας της θυσιάσθηκε, πολέμησε, σκοτώθηκε, την ώρα που κάποιοι ανταγωνίζονται στις αρπαχτές .
Οι «αγώνες» έχουν αλλάξει ατζέντα. Κυριαρχούν οι μάχες εξουσίας που δεν έχουν όρια και φραγμούς. Οι συγγενείς των πεσόντων, των αγνοουμένων δεν έχουν κανένα λόγο να ζουν σε πλάνη και να μην λένε αυτά που σκέφτονται. Να φωνάζουν πρέπει και να μην επιτρέπουν σε κανένα, ούτε σε αυτούς που στριμώχνονται στις κηδείες για να τους δουν/ να αυτοπροβληθούν, να εκμεταλλεύονται τη θυσία των δικών τους. Οι πάλαι ποτέ πρακτικές που ακολουθούνταν για την «καταστολή της σκέψης» έχουν εκλείψει για τους περισσότερους.
Ο Πέτρος Πέτρου, που μόλις την περασμένη Κυριακή διάβασα γι αυτόν, έμαθα για τη θυσία του, δεν πολέμησε για να τσακώνεται σήμερα το σύστημα για τις πολεοδομικές ζώνες, τις χρηματοδοτήσεις, τις μίζες. Κανένας δεν πολέμησε για τη σημερινή κατάντια. Ο καταγγελτικός πολιτικός λόγος σήμερα αφορά την «άμυνα» στις κατηγορίες για τις υπόγειες συναλλαγές, δεν αφορά τον αγώνα για απελευθέρωση.
Η κόρη του Πέτρου Πέτρου, είχε το θάρρος και την ευθύτητα να φτύσει το σύστημα γιατί αυτό του αξίζει. Έφτυσε το σύστημα γιατί αυτό λειτουργεί ως μια πυραμίδα συμφερόντων, συναλλαγής, που καταφέρνει κάθε μερικά χρόνια να περνά τη χώρα από τα πεδία της καταστροφής.
Οι άνθρωποι που προσφέρουν τη ζωή τους για μια ιδέα, για την πατρίδα και τον άνθρωπο, δεν θα μπορούσαν να ανεχθούν τα όσα θλιβερά και συνάμα κωμοτραγικά βιώνει η χώρα μας. Ούτε οι συγγενείς τους, που κουβαλούσαν τον πόνο για τέσσερις δεκαετίες.
mignatiou.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου