ΑΝΑΠΗΡΙΑ είναι η λέξη… δεν δαγκώνει… δεν κολλάει… δεν λερώνει… δεν προσβάλει…

Α.μεΑ.= Άτομο με Αναπηρία!!!!!
όχι με ειδικές ανάγκες, όχι με ειδικές ικανότητες, όχι με ιδιαιτερότητες…
ΑΝΑΠΗΡΙΑ είναι η λέξη… δεν δαγκώνει… δεν κολλάει… 
δεν λερώνει… δεν προσβάλει…
Η αναπηρία δεν πάει σε ορισμένους… είμαστε όλοι εν δυνάμει «υγιείς» και
εν δυνάμει «ανάπηροι»… σήμερα έτσι.. αύριο αλλιώς.. 
Κανείς δεν έχει υπογράψει συμβόλαιο με την υγεία του δυστυχώς...

Αναπηρία : κινητική, αισθητηριακή, ψυχιατρική, οργανική, αναπτυξιακή, νοητική..
Όλες επιδρούν στη λειτουργικότητά μας και στο πως αλληλεπιδρούμε 
με το περιβάλλον και τους γύρω μας. 
Άλλη έχει ορατά σημάδια, άλλη όχι… 
Σε όλες παλεύεις για το καλύτερο.. να βελτιωθείς...

Δεν μπορώ να ακούω άλλο «μα τι ωραίο παιδάκι.. τι γλυκά ματάκια.. καλέ ούτε 
που του φαίνεται ότι έχει πρόβλημα ή ε, δεν περπατάει, αλλά κοίτα το τι όμορφα 
που γελάει…»
Η κοινωνική αναπηρία, η αγένεια, η αμάθεια, η προσβολή, η ισοπέδωση, 
η έλλειψη παιδείας και σεβασμού είναι ανίκητες… αγιάτρευτες… δεν παλεύονται.. δεν καταπίνονται που λένε..

Το άτομο με αναπηρία έχει δικαιώματα, υποχρεώσεις, ανάγκες και επιθυμίες 
όπως όλοι μας..
Κάποιες ανάγκες του είναι διαφορετικές…

Όμως ανεξαρτήτως από την αναπηρία του είναι καλό, κακό, 
ευγενικό ή αγενές, καλοκάγαθο ή στριμμένο, όμορφο ή άσχημο, 
αισιόδοξο ή απαισιόδοξο όπως όλοι μας... 
Είναι επίμονο ή τεμπέλικο όπως όλοι μας... Απογοητεύεται ή ενθουσιάζεται 
όπως όλοι μας... Μπορεί να το επέλεγες για φίλο, μπορεί και όχι , όπως 
ισχύει και για οποιονδήποτε άλλο άνθρωπο..

Δεν αντέχω άλλες γενικεύσεις για εκείνες τις μάνες «ηρωίδες», «ευλογημένες» 
ή τι άλλο κατά καιρούς λέγεται που μεγαλώνουν παιδιά με αναπηρία..

Καμιά τους δεν το διάλεξε… μπήκε στο χορό και χόρεψε…

Όχι καμιά μάνα δεν είχε έρθει με προδιαγραφές στο DNA της 
να αντιμετωπίσει το ζόρι του να μεγαλώνει ένα παιδί με αναπηρία.

Καμιά μάνα δεν είχε γεννηθεί με τις σούπερ δυνάμεις να αντιμετωπίσει αυτά 
που βρίσκει μπροστά της.. Αν μπορούσαν να γυρίσουν το χρόνο πίσω ή αν είχαν 
τη δύναμη να αλλάξουν τα πράγματα θα σου έλεγαν ότι ήθελαν ένα υγιές παιδί , να χαίρονται ελεύθερα κάθε στιγμή του, κάθε κίνησή του, κάθε λέξη του… 
Αν μπορούσαν… δε γίνεται όμως..
Και αγαπούν, λατρεύουν, πονάνε και σπαράζουν, θα έκαναν και κάνουν 
τα πάντα για το παιδί που έχουν, πεθαίνουν κυριολεκτικά και μεταφορικά 
κάθε μέρα για το παιδί που έχουν.. γιατί είναι μάνες… με τα καλά τους 
και τα άσχημα τους, με τις μέρες αισιοδοξίας, αλλά και εκείνες τις γεμάτες 
μαύρα σύννεφα…
Το παιδί , το άτομο που γεννήθηκε με αναπηρία ή που απέκτησε μια αναπηρία 
δεν είναι ήρωας και μαχητής γιατί το διάλεξε… δεν ήθελε να είναι μαχητής… αναγκάστηκε… και όχι μόνο τόσο για να παλέψει με την αναπηρία του, 
αλλά για να παλέψει να αποκτήσει την αξιοπρέπεια, την ελευθερία και την ίση 
μεταχείριση που του στερεί όχι μόνο η αναπηρία του, αλλά κυρίως οι άνθρωποι 
και η κοινωνία γύρω του…
Η αξιοπρέπειά του δεν τραυματίζεται γιατί πρέπει να χρησιμοποιεί 
ένα αμαξίδιο, ή ένα λευκό μπαστούνι ή μια σακούλα κολλημένη πάνω του συνδεδεμένη με το παχύ του έντερο..
Τραυματίζεται όταν τον κοιτάς περίεργα, όταν δεν έχεις ράμπα στο σχολείο του, 
όταν δεν έχεις παιδική χαρά που να το εξυπηρετεί, όταν οι δάσκαλοι στο σχολείο 
δεν ξέρουν πώς να το αντιμετωπίσουν, όταν πρέπει να περνάει από επιτροπές 
αναπηρίας κάθε ένα χρόνο για να δουν οι γιατροί αν το ακρωτηριασμένο πόδι 
φύτρωσε ξαφνικά…
Η ελευθερία του παρεμποδίζεται όταν του στερείς τις θεραπείες του, 
τα επιδόματά του, τους γιατρούς του…

Η ίση μεταχείριση πάει περίπατο όταν το κοιτάς περίεργα στο δρόμο 
και κάνεις το σταυρό σου που εσύ και το παιδί σου , ο σύντροφός σου 
και ο συγγενής σου βλέπει, ακούει , περπατάει και ευτυχώς δεν είναι 
αυτιστικό ή κάτι άλλο...

Η ίση μεταχείριση πάει περίπατο όταν το ειδικό σχολείο είναι υποστελεχωμένο, 
όταν δε θα πάρεις ποτέ στη δουλειά σου έναν υπάλληλο με αναπηρία, 
όταν θα σταματήσεις να κάνεις παρέα το φίλο σου που έμεινε παράλυτος 
ή αρρώστησε...

Η αξιοπρέπεια , η ίση μεταχείριση και η ελευθερία πάει περίπατο όταν θα πας και θα παρκάρεις στο σούπερ μάρκετ στις θέσεις των αναπήρων γιατί δεν έβρισκες πουθενά αλλού ελεύθερα ή θα απομακρύνεις το παιδί σου από το παιδί που κουτσαίνει ή που βγάζει περίεργους ήχους για να επικοινωνήσει ή ακόμα .. που θα κοιτάξεις εμένα περίεργα που βγαίνω μαζί τους και αφήνω το παιδί μου να παίξει μαζί τους…
Όλα αυτά στον απόηχο της παγκόσμιας ημέρας για τα άτομα με αναπηρία…
Γιατί;
Γιατί το χρωστάω στον Άγγελο, την Αντωνία, την Έλενα, τη Δώρα, το Γιώργο, 
τη Μαρία, τη Γεωργία, το Νίκο, τη Δέσποινα, την Άννα, τη Μαρία, τον Ευάγγελο, 
το Χρήστο, το Γιάννη, τον Ηλία, τη Ντίνα, το Νίκο , το Σπύρο, τη Δέσποινα, 
αυτούς και εκατοντάδες άλλους …. Όλους αυτούς, παιδιά και γονείς που 
22 χρόνια τώρα με συντροφεύουν στην επαγγελματική και προσωπική μου ζωή, 
και ξέρω πως κάθε 3 του Δεκέμβρη χαμογελούν πικρά και σκέφτονται… 
δεν πειράζει … μια μέρα θα είναι … θα περάσει… θα μας θυμηθούν σήμερα 
με τα μεγάλα λόγια και από αύριο θα πάμε πάλι στα ίδια...
στην πραγματικότητα μας…

Αρθρογράφος: Δρόσου Άρτεμις Φυσικοθεραπεύτρια NDT