Φωτιά: Στα 40 μου είμαι πια πολύ μεγάλος για να έχω αρκετές αναμνήσεις
και πολύ μικρός για να αφήσω τη ζωή να με πάει όπου θέλει.
Πρέπει να θυμάμαι. Δεν πρέπει να ξεχνάω. Πρέπει να παλεύω.
Δεν πρέπει να παραδίνομαι.
Δεν ξεχνώ τις πυρκαγιές του 1995 και του 2007… Δεν ξεχνώ τις πλημμύρες. Δεν ξεχνώ το Σάμινα. Δεν ξεχνώ τα Τέμπη και τον Μαλιακό. Δεν ξεχνώ…
Θυμάμαι.
Γράφει ο Νίκος Συρίγος
Θυμάμαι τα «κροκοδείλια» δάκρυα όλων αυτών που θα έπρεπε να έχουν προλάβει το κακό. Να έχουν κάνει τη δουλειά τους.
Από χθες, δεν ξεχνώ και την Κινέτα, το Μάτι, τη Ραφήνα, το Νέο Βουτζά… Δεν ξεχνώ ότι ο κόσμος δεν ήξερε πού να πάει για να γλιτώσει.
Κανείς δεν του είπε. Αβοήθητος.
Δεν ξεχνώ ότι για μια ακόμη φορά η Ελλάδα αντί να προστατεύσει, έκαψε
τα παιδιά της. Τώρα τα έκαψε, πριν λίγο καιρό τα έπνιξε.
Και θα τα κάψει ξανά. Και θα τα πνίξει ξανά. Μάθαμε πια.
Να καιγόμαστε και να πνιγόμαστε.
Η Ελλάδα του 2018 είναι η χώρα που παίρνεις αγκαλιά το παιδί σου για
να καείτε μαζί. Να πάτε παρέα στο θάνατο.
Για να μην δει τη φωτιά που έρχεται.
Η Ελλάδα του 2018 είναι η χώρα που στηρίζεται στην αυτοθυσία των πυροσβεστών, των λιμενικών και των ψαράδων.
Η Ελλάδα του 2018 είναι η χώρα που αντί να απλώσει το χέρι, δείχνει
με το δάχτυλο.
Η Ελλάδα του 2018 είναι η χώρα που θυσιάζει ακόμη Ιφιγένειες.
Είναι η πατρίδα των μελλοθάνατων.
Ότι δεν μας πάρουν, θα το κάψουν. Για να το πάρουν μετά μπιρ παρά.
Εδώ είναι Αττική, φαιό νταμάρι.
Είναι η ζωή εν τάφω.
Είναι η γη του πυρός. Στην κυριολεξία.
Είμαστε πια η πατρίδα του «γιατί;». Ένα γιατί που ποτέ δεν έχει απάντηση.
Όταν τελειώνει ο κακός μας ο καιρός και η άδικη η μοίρα, μας φταίει ο θεός.
Ο θεός κι ο διάολος.
Ποτέ δεν φταίμε εμείς. Κι αυτούς που φταίνε τους ψηφίζουμε για να γενούν πρωθυπουργοί. Να αποφασίζουν για τις ζωές και το θάνατό μας.
Να μαλώνουν μεταξύ τους για το ποιος θα μας σκοτώσει. Όχι ποιος θα μας σώσει. Κανείς δεν σώνει τον Έλληνα. Μόνο η τύχη.
Μα είναι και μέρες που δεν έχουμε τύχη. Σαν αυτές. Και τότε απλά μετράμε θύματα. Νεκρούς. Αυτούς που αύριο θα είναι απλά αριθμοί. Μια κακή ανάμνηση. Που θα την ξεχάσεις. Μην ξεχνάς. Αυτό θέλουν. Θέλουν να ξεχάσεις τους νεκρούς ώστε αύριο εκεί που σήμερα, ο πατέρας πήρε τη γυναίκα και τα παιδιά του αγκαλιά για να καούν, να… φυτρώσει μια βίλα. Μια χώρα που πατάει επί πτωμάτων. Που χτίζει πάνω στα δάκρυα.
Ελλάδα 2018 μετά Χριστόν. Η χώρα που ξέχασε και ο Θεός…
και πολύ μικρός για να αφήσω τη ζωή να με πάει όπου θέλει.
Πρέπει να θυμάμαι. Δεν πρέπει να ξεχνάω. Πρέπει να παλεύω.
Δεν πρέπει να παραδίνομαι.
Δεν ξεχνώ τις πυρκαγιές του 1995 και του 2007… Δεν ξεχνώ τις πλημμύρες. Δεν ξεχνώ το Σάμινα. Δεν ξεχνώ τα Τέμπη και τον Μαλιακό. Δεν ξεχνώ…
Θυμάμαι.
Γράφει ο Νίκος Συρίγος
Θυμάμαι τα «κροκοδείλια» δάκρυα όλων αυτών που θα έπρεπε να έχουν προλάβει το κακό. Να έχουν κάνει τη δουλειά τους.
Από χθες, δεν ξεχνώ και την Κινέτα, το Μάτι, τη Ραφήνα, το Νέο Βουτζά… Δεν ξεχνώ ότι ο κόσμος δεν ήξερε πού να πάει για να γλιτώσει.
Κανείς δεν του είπε. Αβοήθητος.
Δεν ξεχνώ ότι για μια ακόμη φορά η Ελλάδα αντί να προστατεύσει, έκαψε
τα παιδιά της. Τώρα τα έκαψε, πριν λίγο καιρό τα έπνιξε.
Και θα τα κάψει ξανά. Και θα τα πνίξει ξανά. Μάθαμε πια.
Να καιγόμαστε και να πνιγόμαστε.
Η Ελλάδα του 2018 είναι η χώρα που παίρνεις αγκαλιά το παιδί σου για
να καείτε μαζί. Να πάτε παρέα στο θάνατο.
Για να μην δει τη φωτιά που έρχεται.
Η Ελλάδα του 2018 είναι η χώρα που στηρίζεται στην αυτοθυσία των πυροσβεστών, των λιμενικών και των ψαράδων.
Η Ελλάδα του 2018 είναι η χώρα που αντί να απλώσει το χέρι, δείχνει
με το δάχτυλο.
Η Ελλάδα του 2018 είναι η χώρα που θυσιάζει ακόμη Ιφιγένειες.
Είναι η πατρίδα των μελλοθάνατων.
Ότι δεν μας πάρουν, θα το κάψουν. Για να το πάρουν μετά μπιρ παρά.
Εδώ είναι Αττική, φαιό νταμάρι.
Είναι η ζωή εν τάφω.
Είναι η γη του πυρός. Στην κυριολεξία.
Είμαστε πια η πατρίδα του «γιατί;». Ένα γιατί που ποτέ δεν έχει απάντηση.
Όταν τελειώνει ο κακός μας ο καιρός και η άδικη η μοίρα, μας φταίει ο θεός.
Ο θεός κι ο διάολος.
Ποτέ δεν φταίμε εμείς. Κι αυτούς που φταίνε τους ψηφίζουμε για να γενούν πρωθυπουργοί. Να αποφασίζουν για τις ζωές και το θάνατό μας.
Να μαλώνουν μεταξύ τους για το ποιος θα μας σκοτώσει. Όχι ποιος θα μας σώσει. Κανείς δεν σώνει τον Έλληνα. Μόνο η τύχη.
Μα είναι και μέρες που δεν έχουμε τύχη. Σαν αυτές. Και τότε απλά μετράμε θύματα. Νεκρούς. Αυτούς που αύριο θα είναι απλά αριθμοί. Μια κακή ανάμνηση. Που θα την ξεχάσεις. Μην ξεχνάς. Αυτό θέλουν. Θέλουν να ξεχάσεις τους νεκρούς ώστε αύριο εκεί που σήμερα, ο πατέρας πήρε τη γυναίκα και τα παιδιά του αγκαλιά για να καούν, να… φυτρώσει μια βίλα. Μια χώρα που πατάει επί πτωμάτων. Που χτίζει πάνω στα δάκρυα.
Ελλάδα 2018 μετά Χριστόν. Η χώρα που ξέχασε και ο Θεός…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου