Όποιος αγαπά δεν μπορεί να το πει. Κι όποιος δεν αγαπά, δεν το ξέρει...

 

«Άμα πεινάς, το ξέρεις. 
Φωνάζουνε τα σπλάχνα σου.
Άμα κρυώνεις, το ίδιο. 
Άμα αγαπάς, πώς να το καταλάβεις; 
Γιατί: τι είναι αγάπη; 
Κάποιος πήγε να πει κάτι και δεν είπε τίποτα. 
Είπε πως είναι σα φωτιά. 
Μα είναι; 
Άλλος είπε πάλι, πως είναι δροσούλα, άλλος σα δοξαριά. 
Τι είναι, τέλος πάντων… 
Κι αν, πάλι, αγάπη είναι κάτι που το λένε «αγάπη», 
είναι αυτό η αγάπη; 
Βάλε μια δύση κι ένα βαρκάκι να λιώνει μέσα. 
Ομορφιά! 
Μα, αν δεν υπάρχει μάτι να το δει, είναι ομορφιά; 
Ένα πουλάκι κελαηδά ολομόναχο σ’ ένα έρημο δάσος… 
Αν δεν τ’ ακούσει κανείς… είναι κελάηδημα; 
Κι είναι μπορετό να κελαηδήσει γλυκά ένα ολομόναχο πουλάκι, 
αν δεν υπάρχει πίσω από κάποιο φύλλο το αυτάκι 
ενός άλλου πουλιού;» 

[απόσπασμα από το βιβλίο]

Ο Μέλιος, ο μικρός ήρωας του Λουντέμη, που όπως καταλαβαίνουμε αποτελεί μυθιστορηματική ενσάρκωση της παιδικής του ηλικίας, 
δίνει την ευκαιρία στον συγγραφέα να αναπλάσει ένα 
κοινωνικό μωσαϊκό με το οποίο έχει εξοικειωθεί από καιρό: 
τους αστούς και τους μεροκαματιάρηδες της επαρχίας, τα βλάχικα κονάκια, τους αλήτες του σχολείου, τους γύφτους. 
Το παιδί που μετράει τ’ άστρα κάνει παρέα με όλους. 
Εντυπωσιάζει τους ευυπόληπτους πολίτες και τους δασκάλους του, μαθαίνει γράμματα στους βλάχους, ανακηρύσσεται σε αρχηγό 
της σχολικής συμμορίας.
Στα δύσκολα βήματά του, συναντά καλούς φίλους, αλλά 
και σκληρούς ανθρώπους. Και παλεύει να φτάσει ψηλά στ' άστρα. Γνωρίζει την προδοσία και τη φιλία, το μίσος και την 
τρυφερότητα, δοκιμάζεται και αδικείται, αγαπά και αγαπιέται, υποστηρίζει με πάθος την ειλικρίνεια και την αλήθεια, 
παλεύει με θάρρος ενάντια στην αδικία...

Οι διάφανοι χαρακτήρες, η τριτοπρόσωπη αφήγηση και 
ο καθαρός λόγος αναμφίβολα κατατάσσουν το 
«Ένα παιδί μετράει τ’ άστρα» στα πλέον σημαντικά βιβλία της λογοτεχνίας μας. 
Σήμερα περισσότερο από κάθε άλλη εποχή ο άνθρωπος πρέπει 
να στραφεί στα γράμματα και να τα αγαπήσει, να βρει 
τη χαμένη σκέψη και να επιστρέψει μέσα από την αληθινή γνώση 
στο δίκιο της καρδιάς, και πάνω απ’ όλα να πιστέψει ότι ακόμα 
και αν μας αποβάλλουν από όλα τα σχολεία της ζωής, η καθαρή ψυχή οδηγεί αλάνθαστα…

*Μενέλαος Λουντέμης 

«Ένα παιδί μετράει τ' άστρα»

Η υπόθεση, σε μια σύντομη περίληψη: 
Το κείμενο αναφέρεται σε ένα παιδί που ήθελε να μάθει 
γράμματα αλλά το αφεντικό στο οποίο εργαζόταν δεν τον άφηνε 
επειδή έλεγε ότι πρέπει να είναι συγκεντρωμένος 
στην δουλειά του. 
Ένα βράδυ που όλοι κοιμούνταν, το παιδί πήγε να συναντήσει 
έναν δάσκαλο που είχε συμφωνήσει να του μάθει γράμματα χωρίς 
να το ξέρει το αφεντικό του. 
Ο δάσκαλος κατάλαβε ότι το παιδί πραγματικά ήθελε να μάθει 
κι ότι θα ήταν καλό στα γράμματα και προσπαθούσε. 
Το ανακάλυψε όμως το αφεντικό του και του απαγόρευσε 
να ξαναπάει. Τότε χώρισαν οι δρόμοι του δασκάλου 
και του παιδιού, αλλά κάτι στο παιδί έλεγε πως 
θα ξαναβρεθούν…"

Πρόκειται για ένα αυτοβιογραφικό μυθιστόρημα, 
με ανυπόκριτο λυρισμό και πληθωρική ευαισθησία από πονεμένα 
βιώματα, προσωπικά συναισθήματα και νοσταλγικές αναπολήσεις 
που αναδίνουν την απέραντη αγάπη και τη βαθιά αφοσίωση 
του Λουντέμη στον άνθρωπο.

    

Εκδόθηκε το 1956