Καὶ φέτος, ὃπως γὶνεται ἐπὶ δεκαετὶες τὼρα, πολλοί ἀνεμωλίως
θὰ μιλήσουν σὲ διὰφορους πανηγυρικούς ἤ θὰ γράψουν σὲ κὰποια
ἀφιερωματικὰ κεὶμενα γιὰ Ἔπος τῆς Ἀλβανὶας ἤ γιὰ Ἀλβανικὸ Ἔπος. Ὡσάν τὸν πὸλεμο κατὰ τῶν Ἰταλῶν νὰ τὸν ἔκαναν οἱ Ἀλβανοὶ καὶ ὄχι οἱ δικοὶ μας συγγενεῖς!
Καὶ γιὰ νὰ εἴμαστε εἰλικρινεῖς, ὁ πὸλεμος αὐτός δὲν ἔγινε - ἄν τὸ δοῡμε ἱστορικὰ
καὶ ἐθνολογικά - ἐπὶ ἀλβανικοῡ, ἀλλὰ ἐπὶ ἑλληνικοῡ ἐδάφους, ποὺ ἁπλῶς
οἱ πολιτικὲς μανοῦβρες τὸ ἐπεδίκασαν στὴν Ἀλβανία. Ἀσφαλῶς,
καὶ οἱ Ἀλβανοὶ εἶχαν συμμετοχὴ στὸν πὸλεμο ἀλλὰ στὸ πλευρὸ τῆς Ἰταλὶας.
Ὡς προσὰρτημα τοῦ ἰταλικοῡ στὲμματος ἡ Ἀλβανὶα μᾱς κὴρυξε τὸν πὸλεμο
καὶ στὸ πλευρὸ τῶν Ἰταλῶν πολὲμησαν τὲσσερα τὰγματα τῆς λεγόμενης
ἀλβανικῆς «μιλίτσιας» καὶ ἀναρίθμητοι Ἀλβανοὶ ποὺ, ἀσκημένοι
στὸ ληστρικό βίο, ἦσαν οἱ καλύτεροι ὁδηγοὶ τῶν ἰταλικῶν στρατευμὰτων.
Πὰμπολλοι ἀκόμη ἔδρασαν ὡς ἐλεὺθεροι σκοπευτὲς καὶ «χὰρισαν» θὰνατο
σὲ ἀνύποπτους Ἓλληνες μαχητὲς.
Ἀλλὰ καὶ μετὰ τὴ συνθηκολόγηση καὶ τὴ διὰλυση τοῡ μετὼπου, σὼματα
ἐνὸπλων Ἀλβανῶν ἒδρασαν ὼς δὺναμη κατοχῆς καὶ καταστροφῆς στὴν
Ἤπειρο ὑπὸ τὴν ἀνοχὴ τῶν Ἰταλῶν. Κορυφαῖο τραγικὸ περιστατικὸ εἶναι
ἡ ἐκτέλεση τοῡ συμπατριὼτη μου νομάρχη Βασιλὰκου, καθώς καὶ ἡ ἐκτέλεση
τῶν 50 περίπου προκρίτων τῆς Παραμυθιὰς, ἓνα συγκλονιστικό περιστατικὸ
γιὰ τὸ ὁποῖο ἔγραψα στὸν «Οἰκονομικὸ» ἐπί τῶν ἐνδόξων ἡμερῶν
τοῡ Γιὰννη Μαρὶνου καὶ τοῡ Δημὴτρη Στεργὶου.
Γιὰ ποιὸ «Ἀλβανικὸ Ἔπος» λοιπὸν, ἐξακολουθοῡμε νὰ μιλὰμε
καὶ νὰ γρὰφουμε;
Αὐτό εἶναι τὸσο ἀνὸητο, ὅσο ἀνὸητο εἶναι καὶ τὸ νὰ ὀνομὰζουμε τὰ γλυπτὰ
τῆς Ἀκροπὸλεως - κι ὂχι μὸνο τοῡ Παρθενῶνος - «Ἐλγὶνεια Μὰρμαρα»!
Νὰ δὶνουμε, δηλαδὴ, στὰ ἀριστουργὴματα τοῡ λαξευμένου μαρμὰρου
τὸ ὂνομα τοῡ κλὲφτη καὶ ὄχι τῶν δημιουργῶν αὐτῆς τῆς τὲλειας ὀμορφιᾶς.
Κατὰ τὸν ἴδιο ἀφελῆ τρόπο χαρὶζουμε λεκτικὰ - καὶ ὄχι πάντοτε κακοβούλως -
τὸν πρῶτο συμμαχικό θρίαμβο, ποὺ ἦταν θρίαμβος τῆς Ἑλλάδος, στοὺς Ἀλβανοὺς
ποὺ συμπολὲμησαν μὲ τοὺς Ἰταλοὺς κατὰ τῆς Ἑλλάδος.
Τὸ «ἐμπόλεμον» μὰλιστα ἴσχυε μὲχρι τὰ ἔσχατα χρὸνια.
Ἡ ἂρση του ἔγινε κατὰ τρόπο ἀτελῆ καὶ δυστυχῶς φὲρει τὴν ὑπογραφή τοῦ μὲχρι πρὸσφατα προὲδρου τῆς δημοκρατὶας.
Καὶ λὲγω ἀτελῆ, διὸτι δὲν κατοχυρώθηκαν ἐπαρκῶς τὰ δικαιὼματα τῶν Ἑλλὴνων Βορειοηπειρωτῶν, οὔτε δεσμεὺθηκε τὸ ἐπὶσημο ἀλβανικό κρὰτος νὰ βὰλει
φραγμό στὸ ἰταμό στοιχεῖο τῶν Τσὰμηδων ποὺ πρωταγωνιστεῖ σὲ κὰθε
ἀνθελληνική ἐκδήλωση.
Καὶ ποὺ σὲ τελευταὶα ἀνάλυση δηλητηριὰζει τὶς εἰρηνικές σχὲσεις - στὸ βαθμὸ
ποὺ ὑπάρχουν - μεταξὺ τῶν δὺο λαῶν.
Κὰθε χρὸνο ἀσχολοὺμαστε μὲσῳ τοῦ τὺπου, ἔντυπου, ραδιοφωνικοῡ, τηλεοπτικοῡ (τὼρα καὶ διαδικτυακοῡ) μὲ τὸ ἄν ὁ Μεταξᾱς ἤ λαὸς εἶπε τὸ «ΟΧΙ».
Τὸ ποιὸς τὸ εἶπε (ἤ μᾶλλον τὸ ἔγραψε) θὰ φανεῑ, ὅταν ἐκδοθεῑ ἡ πολὺτομη
ἱστορία μου γιὰ τὸν Β’ Παγκὸσμιο Πόλεμο.
Κι ἐνῶ στεκὸμαστε στὸ «ναὶ» καὶ στὸ «ὄχι», ἡ νεολαὶα μας ἀγνοεί σχεδόν τὰ πὰντα
γιὰ τὴν Γκραμπὰλα καὶ γιὰ τὸ Ὕψωμα 731.
Ὃμως τὸ ὀδυνηρὸ δὲν εἶναι αὐτό.
Ἐπὶ 75 χρὸνια τὰ κὸκκαλα τῶν Ἑλλὴνων μαχητῶν εἶναι ἐν πολλοῖς
ἀσυμμὰζευτα καὶ ἄταφα.
Οἱ Ἰταλοὶ καὶ οὶ Γερμανοὶ ἔθαψαν παντοῡ τοὺς νεκροὺς τους.
Καὶ μὸνον οἱ δικοὶ μας νεκροὶ δὲν ἀξιώθηκαν μιᾶς εὐπρεποῡς τιμῆς.
Σκορπίσαμε ἄσκοπα ἐδῶ κι ἐκεῖ χρὴματα γιὰ νὰ κὰνουμε φιγούρα.
Καὶ μὸνο γιὰ τοὺς νεκρούς ποὺ ἔμειναν γιὰ πὰντα στὰ βορειοηπειρωτικὰ βουνὰ,
μὰς ἔπιασε τσιγκουνιά.
Φὲτος - καὶ παρὰ τὴν κρίση - κὰτι πὰει νὰ γὶνει.
Εὔχομαι ἡ προσπάθεια νὰ πετύχει.
Οἱ νεκροὶ περιμὲνουν.
sarantoskargakos.gr
*Βιογραφικό Σαράντου Ι. Καργάκου sarantoskargakos.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου