...με Ευγνωμοσύνη στην Ελπίδα που μένει όταν όλα τ' αλλα φεύγουν...

...τέσσερα κεριά, έλιωναν, αργά – αργά…
Ο χώρος ήταν τόσο ήσυχος, που μπορούσε να ακουστεί ακόμη 
και η συζήτησή τους…

Το πρώτο είπε:
Εγώ είμαι η Ειρήνη. 
Όμως οι άνθρωποι δεν με θέλουν και δεν με χρειάζονται. 
Κι έτσι αφέθηκε σιγά – σιγά ώσπου στο τέλος έσβησε.

Το δεύτερο είπε:
Εγώ είμαι η Πίστη. 
Δυστυχώς, πουθενά δεν χρειάζομαι. 
Δεν έχει νόημα πια, να παραμένω αναμμένο.
Και λέγοντας αυτά, ένα ελαφρύ αεράκι φύσηξε πάνω του και το έσβησε.

Γεμάτο λύπη, το τρίτο κερί, με τη σειρά του, είπε:
Εγώ είμαι η Αγάπη. 
Δεν έχω δύναμη να συνεχίσω να φωτίζω. 
Οι άνθρωποι δεν θέλουν πια την παρουσία μου. 
Το μίσος τους, έχει απλωθεί και μεταξύ τους…
Και χωρίς να περιμένει άλλο, το κερί αφέθηκε να σβήσει.

Ξαφνικά, ένα παιδάκι μπήκε στο δωμάτιο και είδε τα τρία κεριά σβηστά. 
Φοβισμένο από το μισοσκόταδο, είπε:
Μα τι κάνετε εκεί! 
Πρέπει να παραμείνετε αναμμένα! 
Εγώ φοβάμαι το σκοτάδι!!!! ξεσπώντας σε δάκρυα…

Τότε το τέταρτο κερί είπε με συμπόνια :
- Μη φοβάσαι καλό μου, μην κλαις! 
Όσο θα είμαι εγώ αναμμένο, 
θα μπορούμε πάντα να ξανανάψουμε και τα άλλα τρία κεριά. 

Γιατί εγώ είμαι ….. η Ελπίδα ……
Και με μάτια λαμπερά και γεμάτα δάκρυα, 
το παιδί πήρε το κερί της ελπίδας, και ξανάναψε όλα τα άλλα…"