Κώστας Περρίκος, ο αρχηγός της αντιστασιακής οργάνωσης ΠΕΑΝ...

...εκτελέστηκε στις 4 Φεβρουαρίου 1943 έπειτα από
την πραγματοποίηση της μεγαλύτερης αντιστασιακής πράξης σε όλη 
την κατεχόμενη Ευρώπη μέχρι τότε. 
Την ανατίναξη της φιλοναζιστικής οργάνωσης ΕΣΠΟ στο κέντρο της Αθήνας 
(Πατησίων και Γλάδστωνος), που στρατολογούσε Έλληνες για να πολεμήσουν 
στο πλευρό της Βέρμαχτ στο ανατολικό μέτωπο. 
Σκοτώθηκαν πολλά μέλη της ΕΣΠΟ, ανάμεσά τους και ο ιδρυτής και αρχηγός της, 
γιατρός Σπύρος Στεροδήμος.

«Η καταστροφή υπήρξε ολοκληρωτική, και ποτέ πια οι προδότες δεν συνήλθαν 
από το πλήγμα. 
Ήταν το τέλος των προσπαθειών για δημιουργία ενός ελληνικού ναζιστικού κινήματος, και επομένως η ενέργεια της ΠΕΑΝ προκάλεσε μείζονα πολιτικά και κοινωνικά αποτελέσματα στην Ελλάδα της Κατοχής. 
Το ηθικό του χειμαζόμενου λαού τονώθηκε.οι συμμαχικοί ραδιοσταθμοί ύμνησαν 
την επιχείρηση, που άλλωστε αποτελούσε το μεγαλύτερο έως τότε σαμποτάζ 
σε πόλη της κατεχόμενης Ευρώπης. 

Μόνη παραφωνία, η αποκήρυξη του σαμποτάζ από το ΕΑΜ, που το χαρακτήρισε ως «προβοκάτσια της Γκεστάπο», ενώ αποκάλεσε 
την ΠΕΑΝ «αντεθνική οργάνωση». 
Φαίνεται ότι το ΕΑΜ ενοχλήθηκε από την πιθανή εμφάνιση ενός εναλλακτικού πόλου στην αθηναϊκή Αντίσταση». 

Ευάνθης Χατζηβασιλείου - Επίκουρος καθηγητής στο Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας 
του Πανεπιστημίου Αθηνών (εφ. Καθημερινή 26/9/2010).

Αντί σχολίου:
«Εγκαταλείπω τον κόσμο χωρίς μίση και κακίες. Αγωνίσθηκα για την πατρίδα μου. 
Για την δική τους πατρίδα αγωνίζονται κι’ εκείνοι οι οποίοι με καταδίκασαν. 
Θα ήθελα το αίμα μου να μην μας χωρίση αλλά να μας ενώση στο μέλλον με τους σημερινούς αντιπάλους» Κ.Π.

*Πριν από την εκτέλεση, ο Περρίκος στράφηκε προς τους Γερμανούς αξιωματικούς που διοικούσαν το απόσπασμα και τους είπε: 
«Είμαι Ελλην αξιωματικός, έκαμα το καθήκον μου». 
Εκείνοι χαιρέτισαν στρατιωτικά και έδωσαν την εντολή για πυρ

~~~~~~~~~~~~~~~~~

«Μαρία μου:
Μου μένουν ακόμη λίγα λεπτά ζωής. 
Και στις τελευταίες μου στιγμές θα σ’ αγαπώ και θα σε θυμάμαι. 
Φίλησέ μου τ’ αγγελούδια μας. 
Οι φίλοι μου ας κάμουν το χρέος τους. 
Πεθαίνω για την Ελλάδα και θυμάμαι την τελευταία στροφή του ύμνου 
του Μιστράλ: «Κι αν πρέπει να πεθάνουμε για την Ελλάδα, τι θεία δάφνη, 
μια φορά κανείς πεθαίνει».
Εγκαταλείπω τον κόσμο χωρίς μίση και κακίες. 
Αγωνίσθηκα για την πατρίδα μου. 
Για την δική τους πατρίδα αγωνίζονται κι’ εκείνοι οι οποίοι με καταδίκασαν. 
Θα ήθελα το αίμα μου να μην μας χωρίση αλλά να μας ενώση στο μέλλον 
με τους σημερινούς αντιπάλους.»

Κ. Περρίκος 
προς Μαρία Περρίκου (σύζυγο) 
Φυλακαί Αβέρωφ, κελί 12
4 Φεβρουαρίου 1943
ώρα 5.20΄ π.μ.

~~~~~~~~~~~~~~~~~

 Ιδιαίτερη συγκίνηση προκάλεσε η ομιλία της κας. 
Ανθής Πάγκα - Περρίκου, η οποία αναφέρθηκε στην προσωπικότητα 
και τη δράση του Κώστα Περρίκου. 
Η παρακάτω δημοσίευση είναι αυτούσια και αξίζει να την διαβάσετε: 
- Τα αδέλφια μου κι εγώ μεγαλώσαμε ακούγοντας για τον ηρωισμό του 
πατέρα μας και την αγάπη του στην πατρίδα μας. 
Προσπαθήσαμε στην ζωή μας να μην παρεκκλίνουμε από τις υποθήκες που 
μας άφησε στο τελευταίο του γράμμα. 
Πάντα όμως αναρωτιόμουνα ποιος ήταν αυτός ο άνδρας, που σε τόσο νεαρή ηλικία οραματίστηκε την ενωμένη Ευρώπη, τη διεθνή συνεργασία και έκανε αυτές 
τις σκέψεις και αυτές τις πράξεις κατά του εχθρού. 
Κάθισα λοιπόν και έγραψα σε μερικές σελίδες την ζωή του. 
Όταν τελείωσα θαύμασα τον άνδρα και ένοιωσα περήφανη που ήταν 
ο δικό μας πατέρας. 
Σκέφθηκα λοιπόν να τον γνωρίσω και σε σας. 
Εδώ, θα ήθελα να μου επιτρέψετε να κάνω μια μικρή αναφορά 
στην μητέρα μας. 
Έμεινε μόνη σε ηλικία 35 ετών με 3 ανήλικα παιδιά μέσα στην Κατοχή. 
Πάλεψε σκληρά για να μας μεγαλώσει χωρίς να ακούσουμε ένα «αχ» να βγαίνει 
από το στόμα της και πάντα με πρότυπο τον πατέρα μας, μάς έμαθε να αγαπάμε 
την πατρίδα και τον άνθρωπο. 
Έφυγε από την ζωή τριγυρισμένη από παιδιά και εγγόνια που την υπεραγαπούσαν. 
Για μας, τα παιδιά της, ήταν κι εκείνη μια ηρωΐδα.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

...εξίσου σπουδαία επιστολή το Κώστα Περίκου στο γιο του Δημήτρη 
λίγη ώρα πριν την εκτέλεση του
Αγαπημένο μου παιδί, Μίμη μου:
Ο πατέρας σου έπεσε για τη λευτεριά της πατρίδας μας. 
Εφυγε απ' τον κόσμο με την ικανοποίηση πως αν δεν έκαμε το χρέος του 
όπως έπρεπε, πάντως το έκαμε όσο μπορούσε. 
Το χρέος αυτό δεν τελειώνει ποτέ. 
Αν ζούσε θα εξακολουθούσε τις προσπάθειές του και κατά την περίοδο της ειρήνης. 
Τον ρόλο αυτό επεφύλαξε η Μοίρα για σένα. 
Δούλεψε για να σταματήσουν οι πόλεμοι, να ευημερήσουν όλοι οι άνθρωποι, 
να ενωθούν τα κράτη της Ευρώπης, να ειρηνεύση και να ευτυχίση ο κόσμος. 
Δούλεψε για να καταργηθούν οι τεχνητοί φραγμοί που παρεμποδίζουν 
και σε άπειρες περιπτώσεις ματαιώνουν την πρόοδο των αξίων. 
Δούλεψε για την επικράτηση της Δημοκρατίας. 
Αφιέρωσε τη ζωή σου στην Ελλάδα και στην ανθρωπότητα.

Κ. Περρίκος 
προς Δημήτρη Περρίκο, 
Φυλακαί Αβέρωφ, κελί 12,23 Ιανουαρίου 1943

*Αρχείο Κ. Περρίκου, στην κατοχή της οικογένειας Περρίκου.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Μη ξεχνάμε και τη σπουδαία αυτή γυναίκα.
 Την Ιουλία Μπίμπα, που μετέφερε στα χέρια της 
τη βόμβα μέσα σε μια τσάντα με χόρτα. 
Καταδικάστηκε σε θάνατο και εκτελέστηκε «δια πελέκεως».

Φωτογραφία ντοκουμέντο από το φλεγόμενο κτίριο.

Το άγαλμα του ήρωα, Πατησίων και Γλάδστωνος γωνία.

Τα λόγια του Παναγιώτη Κανελλόπουλου για τον ήρωα: 
«Πώς μπορώ να σας δώσω το ζωντανό πορτραίτο ενός ανθρώπου 
που η ζωή ξεχείλιζε από μέσα του σαν ακράτητος χείμαρρος. 
Δεν έχω γνωρίσει άνθρωπο με τόση ζωντάνια. 
Δεν μπορούσα όμως τότε να μαντέψω τι δύναμη κρυβόταν μέσα του. 
Έβλεπα και χαιρόμουν την ζωντάνια του αλλά δεν ήξερα, ούτε μπορούσα 
να προβλέψω ότι ο ολοζώντανος αυτός άνθρωπος θα γίνονταν ισχυρότερος 
από τον θάνατο, ότι θα γινόταν, όπως έγινε, αθάνατος».

Η εφημερίδα «Η Μάχη» της εποχής εκείνης, γράφει 
μετά την εκτέλεση του Κ. Περρίκου: 
«Μικρόσωμος, λεπτός με μέτωπο ευρύ και μάτια διαπεραστικά και ρεμβώδη, 
γελαστός πάντα και μειλίχιος στους τρόπους, έμοιαζε περισσότερο ποιητής 
και λιγότερο ή καθόλου επαναστάτης, αλλά έκλεινε μέσα στην ψυχή του την Ελλάδα. Κάτω από τον ζυγό και την τρομοκρατία άρχισαν να κινούνται μερικοί ανυπότακτοι ΄Ελληνες. Πρώτος μεταξύ των πρώτων ο μικρόσωμος Υποσμηναγός ανέπτυξε τότε 
μιαν αφάνταστη δραστηριότητα. Ευκίνητος, εύγλωττος, ακαταπόνητος, έτρεχε, 
έμπαινε παντού, έπειθε, στρατολογούσε, φορολογούσε, οργάνωνε τη Στρατιά 
των Ελλήνων που θα κρατούσαν τα όπλα και τα φλάμπουρα και την τιμή 
της Ελλάδας ψηλά. 
Προσηλωμένος στο όραμα δεν άκουσε τις συμβουλές των φρονίμων. 
«Έχεις γυναίκα και παιδιά Περρίκο». «Η ζωή μας ανήκει στην Ελλάδα», 
ήταν η απάντηση».

«Εγκαταλείπω τον κόσμο χωρίς μίση και κακίες. 
Αγωνίσθηκα για την πατρίδα μου. 
Για την δική τους πατρίδα αγωνίζονται κι’ εκείνοι 
οι οποίοι με καταδίκασαν. Θα ήθελα το αίμα μου 
να μην μας χωρίση αλλά να μας ενώση στο μέλλον 
με τους σημερινούς αντιπάλους» Κ.Π.

*με πληροφορίες και φωτό από:

Δημήτρης Αλικάκος

https://www.facebook.com/photo.php?fbid=10151211088668151&set=a.
10150094283033151.286184.788193150&type=3&fref=nf&pnref=story