Στη καριέρα μου γνώρισα ευτυχισμένους αλλά
και βασανισμένους σαν ζώα ανθρώπους...
Όπως αυτή τη κοπέλα που οι δικοί της ( γονείς και αδέρφια ) την είχαν φυλακισμένη χρόνια στο υπόγειο του σπιτιού τους σε χωριό του Ταΰγετου.
Αιτία, γιατί ήταν ζωηρή και είχε εραστή... και τους αντιστάθηκε όταν
την διέταξαν να μη τον ξαναδεί...
Θυμάμαι που όταν την βρήκα μισοτρελαμένη, φοβισμένη και ανίκανη να μιλήσει
στο νοσοκομείο της Σπάρτης και προσπάθησα να της πάρω δυό λόγια...
Με ματιά αγριμιού, μούγκριζε σαν ζώο και το μόνο που έλεγε ήταν
<< άσε με... άσε με...>>
Είχα γίνει έξαλλος, πήγα στον διοικητή της Χωροφυλακής και τον έπεισα
να πάμε στο χωριό της με αλυσίδες στις ρόδες του αυτοκινήτου, γιατί το χιόνι
έπεφτε άφθονο...
Χτυπήσαμε την καμπάνα του χωριού, μαζεύτηκαν οι κάτοικοί του στο σχολείο
και τους << δικάσαμε >> γιατί ενώ οι περισσόεροι γνώριζαν το φοβερό
περιστατικό δεν έβγαζαν τσιμουδιά....
Και δεν θα ξεχάσω που ο κοινοτάρχης κι΄ ο παππάς παραδέχτηκαν την ενοχή τους...
Όταν φεύγαμε οι σόλες μου στο χιόνι ήταν λασπωμένες ακάθαρτες και πριν μπω
στο αυτοκίνητο έσκυψα και τις καθάρισα...
Και στον τίτλο του ρεπορτάζ μου που είχε συγκλονίσει τους αναγνώστες,
έβαλα τίτλο ΤΟ ΧΙΌΝΙ ΗΤΑΝ ΒΡΌΜΙΚΟ.....
Αλλά οι άνθρωποι που πατούσαν τις ακαθαρσίες των γουρουνιών,
τις κουτσουλιές και τις κακαράτζες ήταν πιο βρομεροί...
στο αυτοκίνητο έσκυψα και τις καθάρισα...
Και στον τίτλο του ρεπορτάζ μου που είχε συγκλονίσει τους αναγνώστες,
έβαλα τίτλο ΤΟ ΧΙΌΝΙ ΗΤΑΝ ΒΡΌΜΙΚΟ.....
Αλλά οι άνθρωποι που πατούσαν τις ακαθαρσίες των γουρουνιών,
τις κουτσουλιές και τις κακαράτζες ήταν πιο βρομεροί...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου