...ένας ευαίσθητος ληστής (μουσική ιστορία)

Το τραγούδι γράφτηκε για έναν αθώο τον οποίο κατηγόρησαν για φόνους 
που είχαν γίνει στη Θεσσαλονίκη,ο πραγματικός όμως ένοχος λέγεται πως 
ήταν γιος ενός πλούσιου στην πόλη που δεν ήταν καλά στα μυαλά του.

...βρήκαν ένα θύμα για να την πληρώσει...

Αυτός τον μόνο άνθρωπο που είχε στον κόσμο ήταν η μανούλα του και έτσι 
γράφηκε αυτό το τραγούδι!!

Το ''Ένας ευαίσθητος ληστής'' ,
σε στίχους του Νίκου Γκάτσου και μουσική Μάνου Χατζιδάκι
τραγουδήθηκε σε πρώτη εκτέλεση από τον Γιώργο Ρωμανό το 1966 
στο άλμπουμ "Μυθολογία"
Οι στίχοι του Γκάτσου είναι μεταγραφή από κείμενο του αμερικανού συγγραφέα 
Ευγενίου Ο'Νηλ και συγκεκριμένα από το έργο:
''Ταξίδι μακριάς μέρας μέσα στη νύχτα''
(Long Day's Journey Into Night) https://en.wikipedia.org/wiki/Long_Day
αλλά με σημαντικές προσθήκες από τον στιχουργό.

~

Το Ταξίδι μιας μεγάλης μέρας μέσα στη νύχτα 
( Long Day's Journey into Night) θεατρικό έργου του Ευγένιου Ο'Νηλ
~ 

...ήταν το δώρο του Ο΄Νηλ στη γυναίκα του Καρλότα για τη 12η επέτειο του γάμου τους. 
Η Καρλότα απέκτησε τα δικαιώματα του έργου με την προϋπόθεση να το αφήσει 
να δει το φως της δημοσιότητας 25 χρόνια μετά τον θάνατο του συγγραφέα. 
Φυσικά, αγνόησε τη ρήτρα και παρέδωσε τα δικαιώματα στο Πανεπιστήμιο του Γέιλ.
Τον Φεβρουάριο του 1956, τρία χρόνια μετά τον θάνατο του συγγραφέα, το έργο παρουσιάζεται σε παγκόσμια πρώτη στη Στοκχόλμη. Η επιλογή των Σουηδών δεν ήταν τυχαία. Το σουηδικό κοινό είχε αγκαλιάσει τον Ευγένιο Ο’Νηλ δίνοντας του το Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1935 και βλέποντας – όχι άδικα- στο πρόσωπό του έναν άξιο διάδοχο 
του Στρίντμπεργκ. Ο ίδιος ο συγγραφέας άρρωστος, δεν μπορεί να παραστεί στην τελετή απονομής και στέλνει επιστολή όπου αναγνωρίζει την ισχυρή επίδραση του Στρίντμπεργκ στο έργο του.
Ακολουθεί η αμερικανική πρεμιέρα στη Νέα Υόρκη σε σκηνοθεσία του Jose Quintero- σύμφωνα με την επιθυμία της χήρας Ο’ Νηλ. 
«Ας συμφωνήσουμε πως πρόκειται για αριστούργημα» γράφει ο μεγάλος κριτικός 
θεάτρου της New York Times, Brooks Atkinson. 
Ο Ευγένιος Ο΄Νηλ αποκτά το τέταρτο Pulitzer μετά θάνατον.
Ο Ευγένιος Ο’ Νηλ γράφει το έργο του απ’ το 1939 ως το 1941. 
Είναι ήδη 53 χρονών και έχει χάσει και τους δύο γονείς του εδώ και χρόνια. 
Πρόκειται για ένα έργο βαθιά αυτοβιογραφικό, «με δάκρυα και αίμα που όχι μόνο 
αφορά τον σύγχρονο άνθρωπο, αλλά θα αφορά και τον άνθρωπο του μέλλοντος» 
λέει ο ίδιος. 
Ο συγγραφέας τολμάει να ανασύρει τις προσωπικές του αναμνήσεις απ’ τους γονείς 
και τον μεγαλύτερο αδερφό του, χωρίς να ωραιοποιεί τίποτα. Τα πρόσωπα που παρουσιάζονται στο έργο δεν αποκλίνουν καθόλου απ’ τα πραγματικά. 
Το μόνο που διαφέρει είναι τα ονόματα τους.
«Η εργασία μου είναι αξεχώριστη απ’ τη ζωή μου. 
Δεν έχω γράψει ούτε μια γραμμή που δεν ήταν ο καρπός προσωπικής μου πείρας».

Με αριστοτεχνικό τρόπο, με την ακρίβεια ανατόμου, ο συγγραφέας ανασύρει τις λεπτομέρειες της δυστυχίας που θέρισε σαν μάστιγα την οικογένεια του. 
Ο καθένας απ’ τα τέσσερα πρόσωπα του έργου είναι βυθισμένος στην προσωπική του τραγωδία με τρόπο τέτοιο που αυτό αντανακλάται στους υπόλοιπους, συνθέτοντας 
ένα παζλ απόγνωσης και ψυχικής ανισορροπίας ενώ φέρνει στην επιφάνεια 
την αιτιακή σχέση της δυστυχίας και του πώς αυτή κληροδοτείται απ’ τους γεννήτορες 
στα παιδιά, δικαιώνοντας έτσι το αμαρτίαι γονέων παιδεύουσι τέκνα.

-

*Στην Ελλάδα έχει παρουσιαστεί ήδη 8 φορές., 


Ο «πατέρας» του σύγχρονου αμερικανικού θεάτρου αποκάλυπτε όσα σημάδεψαν 
τη νιότη του και επέδρασαν σ’ όλη τη ζωή του. 
Η μητέρα του διέφευγε από τα οικογενειακά προβλήματα με τη χρήση 
ναρκωτικών ουσιών. Ο εγωιστής, τσιγκούνης ηθοποιός πατέρας του νοιαζόταν μόνο 
για το χρήμα και όχι για την υγεία, τη μόρφωση, τη ζωή των δύο γιων του. 
Ο πρωτότοκος γιος, αυτοκαταστροφικός χαρακτήρας, έβρισκε παρηγοριά στο ποτό 
και τις πόρνες, πάθη στα οποία ώθησε και τον αδερφό του, Έντμοντ, στο έργο.

~*~

''Ένας ευαίσθητος ληστής'' (οι στίχοι)

Αν με πηγαίναν αύριο στην κρεμάλα
μανούλα μου μανούλα δόλια μάνα
ξέρω ποιανού το δάκρυ στάλα στάλα 
θα `πεφτε από τα μάτια τα μεγάλα
μανούλα μου μανούλα δόλια μάνα
*

Μια και με γράψανε φονιά
πήρα τον κόσμο παγανιά
και την ζωή σεργιάνι
κακό να κάνω στους κακούς
που εσύ μονάχα τους ακούς
μα ο νους σου δεν τους πιάνει
*

Στην ερημιά που `χα βρεθεί
με το `να χέρι στο σπαθί
και τ’ άλλο στο βαγγέλιο
ήρθαν μανάδες κι ορφανά
κι είπα το δάκρυ που πονά
να τους το κάνω γέλιο
*

Μα τώρα που 'φτασε η στιγμή
να κλείσουν οι λογαριασμοί
ποιος τάχα θα μπορέσει
να δει πως είχα μια καρδιά
σαν της αγάπης τα παιδιά
και να με συγχωρέσει;

...ακολούθησαν εκτελέσεις από τους Νένα Βενετσιάνου , Αλκίνοο Ιωαννίδη, 
Παύλο Παυλίδη, Βασίλη Παπακωνσταντίνου, Γιάννη Χαρούλη, 
Δήμητρα Γαλάνη, Ξανθίππη, Μανώλη Μητσιά, Πασχάλη Τερζή 
και άλλους ερμηνευτές.
Η εκτέλεση της Δήμητρας Γαλάνη έγινε επίσης κατά τη δεκαετίατου '60, 
δεν κυκλοφόρησε όμως σε δίσκο πριν το 1983,σε συλλογή με τίτλο 
30 σπάνιες ερμηνείες 1955 - 1965.