...μη κλαίς...μόνο αυτό...τίποτ’άλλο...

...αυτό που θα ήθελα απόψε, είναι 
τη ζωή μου πίσω. 


Αλλά δεν ξέρω από ποιον να τη ζητήσω.

 

Τόσο τη σκόρπισα, τόσο την χαράμισα, τόσο τη δάνεισα, τόσο την ξερίζωσα. 

Από ποιον να τη ζητήσω τώρα…. 

Και τι ωφελεί….

Αυτό που θα ήθελα απόψε, τελικά, είναι ένας ώμος, να γείρω πάνω του 

και να κλάψω. Να κλάψω πολύ. Με λυγμούς. Με κραυγές.

Να κλάψω για όλα. 

Για όσα αγάπησα. 

Για όσα ονειρεύτηκα. 

Για όσα ένιωσα. 

Για όσα περίμενα και δεν ήρθαν. 

Για όσα ήρθαν. 

Για όσα με πρόδωσαν . 

Για όσα με χαράκωσαν. 

Για όσα με θανάτωσαν. 

Για όσα με ανάστησαν. 

Να κλάψω πολύ. Με λυγμούς. Με κραυγές. 

Για όλα…. 

Να γείρω στον ώμο κάποιου και ν’ακούσω τη φωνή του, 

να μου πει ψυθιριστά : 

«Μη κλαίς». Μόνο αυτό. Τίποτ’άλλο. Μην κλαίς. Μόνο αυτό…»

Να γείρω στον ώμο κάποιου και ν’ακούσω τη φωνή του, 

να μου πει ψυθιριστά : 

«Μη κλαίς». Μόνο αυτό. Τίποτ’άλλο. Μην κλαίς. Μόνο αυτό…»

 

Ρένα...

i-rena

*της Αλκυόνης Παπαδάκη
απόσπασμα από το βιβλίο της
 "Στο ακρογιάλι της ουτοπίας", 
εκδόσεις Καλέντης, 2005