.....πάντα είχα δυό εαυτούς... *Γράφει η Δημοσιογράφος Ρίτσα Μασούρα

ΚΑΤΙ ΔΙΚΑ ΜΟΥ 
Πολλές φορές μιλάμε μεταξύ μας για την αυτογνωσία, αλλά όλοι απέχουμε πολύ από το να τη βρούμε στ' αλήθεια.

Αυτογνωσία.

Πάντα είχα δυό εαυτούς

Κάτω απ ‘ την ίδια μασχάλη και τους δυό.

Δεν θώπευσα ποτέ κανέναν ιδιαιτέρως.
Ισως γιατί από παιδί
Είχα μια αίσθηση δικαιοσύνης σκάρτη,

Σκάρτη για τους ανθρώπους της σειράς
Που δικαιοσύνη σήμαινε «δικά μου τα δικά σου».

`Οχι. Γι αυτό και κράταγα αποστάσεις κι απ’ τους δυό

Κι όταν ερχόταν ο καιρός
Κατακεραύνωνα εξίσου και τους δύο.

Ο ένας ήταν ο επίσημος εαυτός
Χαιρετούσε, χαμογελούσε, θύμωνε προσποιητά
`Επαιζε το παιγνίδι των άλλων. 
Προσπερνούσε πολλές φορές, 
Δήθεν αδιάφορος, δήθεν αποστασιοποιημένος
Απ’ τη συνάφεια των πολλών.

Ο άλλος ήταν ο κρυφός εαυτός.
Κρατούσε μυστικά, σιωπούσε, έκλαιγε μονάχος,
`Επαιζε μόνο το δικό του παιγνίδι

Μέρες και μήνες και χρόνια
Πάλευαν οι δυό εαυτοί.
Εχθροί και φίλοι μαζί,
Συντοπίτες και συγκάτοικοι 
Στον αγώνα κατά του ενός εχθρού,
Του κλασσικού του φόβου,
Που διαλύει το σώμα, το πνεύμα, την ψυχή.

Πάντα είχα δυό εαυτούς.

`Ωσπου κάποια στιγμή,
Ενώθηκαν οριστικά σε έναν οι δυό.

Κι αίφνης ο φόβος χάθηκε από τα σωθικά.
Πέρασε απέναντι
Σμικρύνθηκε.

Κι έμεινε πίσω να χαζεύει ο ένας και μοναδικός εαυτός,

Την ξοφλημένη αύρα εκείνου του φόβου.

Αυτογνωσία! `Αραγε σε πλησίασα μια στάλα ;

Ρίτσα Μασούρα

Αναδημοσίευση από https://www.facebook.com/photo.php?fbid=10156088075063352&set=a.50906598351.76384.701578351&type=3&theater

GlobalView.gr

http://www.globalview.gr/