...ο "συγγενής" ήρθε για να μείνει...άνοια...

...πέρασαν τρία χρόνια από τη μέρα που μας επισκέφτηκε ο "συγγενής με το παράξενο και 
δύσκολο όνομα" και επειδή του άρεσε είπε 
να μείνει και έμεινε.
Στην αρχή σοκαρίστηκα, δεν μπορούσα να το πιστέψω... παρακολουθούσα 
τα συμπτώματα και με αγωνία περίμενα τα αποτελέσματα από τις εξετάσεις. 
Και ναι..... ο "συγγενής" ήρθε για να μείνει. 
Το αρχικό σοκ διαδέχτηκε ο θυμός... 
θύμωνα με το παραμικρό επειδή δεν μπορούσα να δεχτώ αυτό που συνέβη 
στη μητέρα μου. Δεν μπορούσα να δεχτώ να μη με θυμάται, να μη θυμάται 
τον λατρεμένο της εγγονό, να με ρωτάει συνεχώς ποια είμαι και πως με λένε 
και που μένω και ποια είναι αυτή και πως τη λένε και που μένει και ποιο σπίτι είναι αυτό και που είναι ο άνδρας της και κάθε ερώτηση μια μαχαιριά στην καρδιά. Ερωτήσεις που επαναλαμβάνονταν και επαναλαμβάνονταν συνεχώς. Απαντήσεις που διαγράφονταν την ίδια στιγμή που δίνονταν. 
Τον θυμό διαδέχτηκε ο φόβος... 
Φόβος για το παραμικρό... μην πέσει, μη φύγει, μη χαθεί, μην ανοίξει 
την πόρτα σε αγνώστους, μη πνιγεί από το φαγητό... χίλιοι δυο φόβοι...
Και έγινα υπερπροστατευτική... και αυτό την εκνεύριζε και μου έλεγε 
"σταμάτα να μου φέρεσαι σα να είμαι μωρό... μωρό δεν είμαι". 
Τον φόβο διαδέχτηκε η αποδοχή... αποφάσισα να συνυπάρχουμε 
με υπομονή και ΑΓΑΠΗ... με κατανόηση και ενσυναίσθηση. 
Μάθαμε να γελάμε, να μιλάμε και να διασκεδάζουμε με το παραμικρό. 
Να λέμε τις ίδιες ιστορίες ξανά και ξανά σα να είναι η πρώτη φορά. 
Να σχολιάζουμε την επικαιρότητα με χιουμορ γιατι πρεπει να ζούμε 
και στο παρόν. Να απολαμβάνουμε την κάθε στιγμή και να εκδηλώνουμε 
τα συναισθήματά μας. 
Έμαθα κι εγώ να της δείχνω εμπιστοσύνη, να της επιτρέπω να κάνει 
ελαφριές δουλειές, ώστε να νιώθει ικανή και παραγωγική. 
Να διορθώνω τα "λάθη" πειράζοντάς την ή αθόρυβα πολλές φορές. 
Να μη με κουράζουν και εκνευρίζουν οι επαναλήψεις των ερωτήσεων 
και των ιστοριών. 
Να μη με τρομάζει πια τίποτε... 
Να φροντίζω με τον δικό μου τρόπο να μη της λείπει τίποτε... 
Να φροντίζω τη διατροφή της και να της δίνω με συνέπεια τα 
συμπληρώματά διατροφής που τη βοηθούν. 
Και κυρίως μην ξεχνώ ούτε μια μέρα να της δείχνω και να της λέω 
πως την αγαπάμε!!!

Γράφει η Μαριάννα Γκιγκούδη, 
Εργοθεραπεύτρια & περιθάλπουσα

*πηγή: Αλτσχάιμερ Ελλάς
https://www.facebook.com/AlzheimerHellas/phot