Το αερόστατο μου φέρνει αναμνήσεις που έχω θάψει στο μυαλό μου
γιατί ήταν στενάχωρες.
Όταν ήταν ενάμιση ο Γιάννης τον πήγαινα κάπου που παίζανε παιδιά
προσχολικής ηλικίας κ είχε και αυτό το αερόστατο.
Οι μανάδες σε κύκλο το κούναγαν στον αέρα με τα χέρια τους και τα παιδιά
περνούσαν από κάτω ή μπουσούλαγαν.
Εννοείται ότι ο Γιάννης σ´αυτή την τάξη ήταν εντελώς διαφορετικός από
τους υπόλοιπους.Εγώ το έβλεπα.Αλλά το έβαζα στην άκρη του μυαλού μου
και τον δικαιολογούσα λέγοντας στον εαυτό μου «είναι πιό ανώριμος»
«είναι αγόρι» «δεν τρέχει κάτι».
Όταν πήρα την διάγνωση του αυτισμού φρίκαρα
Ακόμα κ τότε έλεγα μέσα μου ότι η περίπτωση του Γιάννη μπορεί να είναι
η εξαίρεση..μπορεί να φτιάξει..μπορεί να πάει σε κανονικό σχολείο..
Για όσους γονείς παλεύουν ψυχολογικά με την διάγνωση του αυτισμού
έχω να πω ότι μόνο με την αποδοχή και την πρώιμη παρέμβαση το παιδί
θα βελτιωθεί.Θα βελτιωθεί πάρα πολύ.
Και μπορεί να πάει και σε κανονικό σχολείο.Κάποια παιδιά μπορούν.
Κάποια όχι κ πάνε σε ειδικό.Σημασία έχει να πάνε σε κάποιο σχολείο
να κοινωνικοποιηθούν.
Η διάγνωση ότι το παιδί σου έχει πρόβλημα είναι μαχαιριά.
Απαραίτητη είναι η ψυχοθεραπεία.Απαραίτητη στους γονείς.
Αλλιώς δεν την βγάζεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου