...κι εκεί που ετοιμάζαμε το παζάρι μας στα Μέγαρα, κουβαλάγαμε τις κούτες μας,
βγάζαμε τα είδη μας, καθαρίζαμε το χώρο μας, ακούω μια φωνή να λέει:
βγάζαμε τα είδη μας, καθαρίζαμε το χώρο μας, ακούω μια φωνή να λέει:
-«Κοπέλαααα! Έλα λίγο»!
Βλέπω έναν κύριο, τρέχω να τον βοηθήσω, νομίζοντας πως ήθελε να ανεβάσει
στην πλατεία τον πάγκο με την πραμάτεια του.
στην πλατεία τον πάγκο με την πραμάτεια του.
-«Ορίστε! Έφτασα! Να σας βοηθήσω;» του λέω ευγενικά.
-«Περίμενε λίγο...» μου λέει λαχανιασμένος.
Σκύβει, ξεκλειδώνει το ντουλαπάκι του, ψάχνει...
-«Θέλετε να ανεβάσουμε τον πάγκο;» τον ρώτησα.
-«Μην βιάζεσαι...» μου είπε κοφτά!
Γελάει και βγάζει ένα κουτί γεμάτο γλειφιτζούρια! Μου τα δίνει...
Κοντοστέκομαι για λίγο και νιώθω τόση συγκίνηση...
Κοντοστέκομαι για λίγο και νιώθω τόση συγκίνηση...
-«Κύριε μου, ένα θα σας πω: αυτά τα γλειφιτζούρια θα πάνε, σήμερα κιόλας,
στο σπίτι μας και θα τα μοιράσουμε σε 40 παιδιά!!!» του είπα χαρούμενη.
στο σπίτι μας και θα τα μοιράσουμε σε 40 παιδιά!!!» του είπα χαρούμενη.
Με κοιτάζει, βουρκώνει και μου λέει:
-«Δεν θα το πιστέψεις! 40 είναι τα γλειφιτζούρια! Τόσα έχω»!
Συγκινημένη πήρα τα γλειφιτζούρια, τον ευχαρίστησα κι ένιωσα τόσο τυχερή
που γνώρισα αυτόν τον Άνθρωπο...
που γνώρισα αυτόν τον Άνθρωπο...
Τέτοιοι Άνθρωποι μας δίνουν τεράστια δύναμη και κάπως έτσι συνεχίζουμε
εδώ και 21 χρόνια το έργο μας!
εδώ και 21 χρόνια το έργο μας!
*Το κείμενο γράφτηκε από τους εργαζόμενους που μεγαλώνουν τα παιδιά μας
στα Σπίτια του οργανισμού «Το Χαμόγελο του Παιδιού»
στα Σπίτια του οργανισμού «Το Χαμόγελο του Παιδιού»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου