Χωρίς λόγια ....
Πόσες φορές τον έχω διαβεί αυτό το διάδρομο.
Πόσες φορές έκανα την προσπάθεια να δώσω το χέρι μου σ ένα άλλο χέρι, να αφήσω τον ώμο μου να ακουμπήσει η απόγνωση.
Δεν ξέρω αν προσφέρω κάτι που είμαι εδώ , όμως για μένα είναι μονόδρομος.
Εδώ σ αυτόν το όροφο, χρόνια πριν, ακούμπησα τη δική μου ζωή, πότισα το μάρμαρο
με το δικό μου δάκρυ. Δεν θυμάμαι κανέναν από όσους βρέθηκαν τότε κοντά μου. Κανέναν.
Πόσες αδελφές μορφές συνωστίζονται στο μυαλό μου αυτή την ώρα.
Πόσες ιστορίες, πόσες στιγμές, πόσες φορές βρέθηκα εδώ ούτε θυμάμαι !!
Πόσες ιστορίες, πόσες στιγμές, πόσες φορές βρέθηκα εδώ ούτε θυμάμαι !!
Πόσα δάκρυα, πόση απόγνωση σ αυτήν εδώ, τη μόνη μανούλα.
Όλοι εμείς γύρω της δεν μπορούμε να κάνουμε τη διαφορά.
Είμαστε εκεί, αλλά για πόσο ??
Το παιδί είναι δικό της. Ο πόνος, η απόλυτη απόγνωση είναι μόνο δικιά της.
Όλοι εμείς γύρω της δεν μπορούμε να κάνουμε τη διαφορά.
Είμαστε εκεί, αλλά για πόσο ??
Το παιδί είναι δικό της. Ο πόνος, η απόλυτη απόγνωση είναι μόνο δικιά της.
Δυο πόρτες κλειστές, και πίσω όλη η ζωή.
Ένα βήμα και δυο πόρτες μας χωρίζουν από το τίποτα.
Τα μάτια καρφωμένα στις πόρτες και κάθε φορά που ανοίγουν δυνατός αέρας
βουίζει στα αυτιά μας.
Ένα βήμα και δυο πόρτες μας χωρίζουν από το τίποτα.
Τα μάτια καρφωμένα στις πόρτες και κάθε φορά που ανοίγουν δυνατός αέρας
βουίζει στα αυτιά μας.
Το μυαλό δεν ακούει σε κανόνες, δεν ακούει στη λογική.
Δεν βάζει τα πράγματα στη σειρά να δει ψύχραιμα τις πιθανότητες, την εξέλιξη.
Έχει ξεπεράσει το γιατί. Γιατί ένα παιδί, να βρίσκεται σε αυτή την ώρα ??
Δεν το ρωτάει πιά !!
Δεν υπάρχει χρόνος για το γιατί.
Αυτό που μετράει τώρα, είναι η στιγμή, αυτή εδώ η στιγμή.
Αυτός εδώ ο πόνος που σου καίει τα σωθικά και οι φλόγες του ξεχύνονται από τα μάτια.
Αυτός ο πόνος που δεν υπάρχει όμοιος, που συνθλίβει, που σε φτάνει
στην άκρη της γης, στο άπειρο.
Δεν βάζει τα πράγματα στη σειρά να δει ψύχραιμα τις πιθανότητες, την εξέλιξη.
Έχει ξεπεράσει το γιατί. Γιατί ένα παιδί, να βρίσκεται σε αυτή την ώρα ??
Δεν το ρωτάει πιά !!
Δεν υπάρχει χρόνος για το γιατί.
Αυτό που μετράει τώρα, είναι η στιγμή, αυτή εδώ η στιγμή.
Αυτός εδώ ο πόνος που σου καίει τα σωθικά και οι φλόγες του ξεχύνονται από τα μάτια.
Αυτός ο πόνος που δεν υπάρχει όμοιος, που συνθλίβει, που σε φτάνει
στην άκρη της γης, στο άπειρο.
Οι πόρτες ανοίγουν και κλείνουν, κλείνουν μαζί με τις πόρτες της ψυχής της.
Τη μια στιγμή ελπίζει την άλλη «φοβάται».
Τη μια στιγμή ελπίζει την άλλη «φοβάται».
Η πόρτα ανοίγει. Εντάξει, ξύπνησε, είναι καλά.
Μια στάση μέχρι το επόμενο εμπόδιο.
Μια στάση για να σταθεί όρθια δίπλα στο κρεβάτι, να σκουπίσει το μέτωπο,
να κρατήσει το χέρι, να βρέξει τα διψασμένα χείλη του, να χαθεί μέσα στα μάτια του.
Μια στάση για να σταθεί όρθια δίπλα στο κρεβάτι, να σκουπίσει το μέτωπο,
να κρατήσει το χέρι, να βρέξει τα διψασμένα χείλη του, να χαθεί μέσα στα μάτια του.
Μια στάση, να πάρει ανάσα, να πάρει δυνάμεις, να συνεχίσει.
Να του πει δυο κουβέντες γλυκιές, να του δώσει δύναμη από τη δικιά της,
να του δώσει ελπίδα από τη δικιά της, χαμόγελο από το δικό της !!!!!
Να του πει δυο κουβέντες γλυκιές, να του δώσει δύναμη από τη δικιά της,
να του δώσει ελπίδα από τη δικιά της, χαμόγελο από το δικό της !!!!!
Αν τα μάτια μπορούν να μιλήσουν, τότε μιλήσαμε με αυτά.
Χωρίς λόγια !!
Γιατί εμείς, οι γονείς της Φλόγας, ξέρουμε να μιλάμε χωρίς λόγια !!!
Χωρίς λόγια !!
Γιατί εμείς, οι γονείς της Φλόγας, ξέρουμε να μιλάμε χωρίς λόγια !!!
φλογα συλλογος γονιων παιδιων με νεοπλασματικη ασθενεια floga.οrg.gr
η φωτό https://www.facebook.com/sillogosfloga/photos/a.180234998358.125404.109181268358/10153655874563359/?type=3&theater
η φωτό https://www.facebook.com/sillogosfloga/photos/a.180234998358.125404.109181268358/10153655874563359/?type=3&theater
κι άς βιώνω κι εγώ τον καρκίνο...
Ρένα Φατούρου
i-rena
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου