...ο φίλος μου ο Στέλιος...

...με το Στέλιο ήμαστε φίλοι και κάνομε παρέα εδώ και ογδόντα χρόνια.
Από τότε που ήμουν εγώ τριών χρόνων και αυτός επτά. 
Με έχει υπό την προστασία του λέει. 
Αυτός μου έμαθε όλες τις παιδικές ζαβολιές. Να φτιάχνουμε λάστιχα 
να κυνηγούμε πουλιά και πολύ αργότερα λαγούς και πέρδικες,
να κατεβαίνουμε στα πηγάδια,να κολυμπάμε στα νερά του ποταμού,
να κλέβουμε τα εργαλεία των γερμανών από το συνεργείο αυτοκινήτων 
που είχαν στο χωριό,να χαλούμε τα αυτοκίνητα που είχαν οι γερμανοί 
παρκάρει στην αυλή του σχολείου,κόβοντας τους τα καλώδια.
Πλήρης άγνοια κινδύνου.
Θυμάμαι που πήδηξε σε ένα εν κινήσει αυτοκίνητο και πήρε ένα τρυπάνι και 
κατέβηκε χωρίς ευτυχώς να τον δει ο γερμανός οδηγός. 
Μετά στο κυνήγι μαζί για πενήντα χρόνια. 
Συνεργασία άψογη στο σχολείο,Αυτός στους Ζωφόρους και εγώ στη Βόνη. 
Παρέα ογδόντα χρόνια χωρίς ούτε μία μέρα παρεξήγησης .
Το περιβάλλον μου λέει ότι αυτός είναι ο καλός γι αυτό δεν τσακωθήκαμε ποτέ. 
Μπορεί να είναι και έτσι δεν ξέρω. Στα γλέντια,στα πανηγύρια μαζί. 
Ατελείωτα γλέντια, καντάδες ειδικά κυνήγια, που θέλανε πολύ περπάτημα, 
δεν είναι όπως τώρα. στα πάντα μαζί. Ο ψηλός και ο κοντός. Έτσι μας έλεγαν.
Σε ένα τέτοιο γλέντι στο Γαλατά ερωτεύτηκε το Κατινιώ όπως έλεγε μετά 
τη γυναίκα του κι εγώ κουβαλούσα το ψητό από το φούρνο του Λαδωμένου 
για να την περιποιηθεί. Γιώργη, ψητό, φέρε ψητό μου φώναζε.
Τα γράφω περιληπτικά για να μην σας κουράζω. 
Πήραμε την σύνταξη και συνεχίσαμε την παρέα,στα αγροτικά στο κυνήγι. Παντού μαζί.
Δυστυχώς κάποτε όλα τα καλά τελειώνουν. Όπως και τα κακά. 
Άρχισε να ξεχνά και μέσα σε δυο χρόνια δεν θυμάται τίποτα και κανένα.
Τον πηγαίνω σε μέρη που είχαμε καθίσει εκατοντάδες φορές,στο παγκάκι στο 
σπίτι μου που είχαμε πιει εκατοντάδες καφέδες,στον κήπο του,που είναι κοντά 
στο σπίτι μου,που ήταν όλη μέρα εκεί,αλλά τίποτα. Ούτε ποιος είμαι ούτε πως με λένε. 
Στην αρχή στενοχωρήθηκα πολύ. 
Το φιλοσόφησα όμως μήπως αυτός είναι καλύτερος,που δεν έχει την αγωνία τού τέλους,όπως εγώ και παρηγορήθηκα. 
Τον φέρνω στο παγκάκι του κάνω καφέ, παχύ παχύ πατέρα, όπως έλεγε 
χαριτολογώντας αλλά τίποτα. 
Ο σκληρός δίσκος του μυαλού του έχει διαγράψει τα πάντα. 
Θα συνεχίσομε όμως να είμαστε φίλοι μέχρι τέλους. 
Εκτός από τα μαθήματα που διδάξαμε τους μαθητές μας,τους διδάξαμε 
και τι είναι πραγματική και άδολη φιλία. 
Το πως δεν με θυμάται πια δεν έχει πλέον για μένα καμία σημασία. 
Τον θυμάμαι μέχρι στιγμής τουλάχιστον εγώ και αυτό μου φτάνει.

Ένα μικρό αφιέρωμα στον καλύτερο μου φίλο 
τον Στέλιο τον Πατεράκη Συντ/χο δάσκαλο 
H συγκλονιστική ιστορία μιας φιλίας...
Σε τέτοιο μεγαλείο ψυχής υποκλινόμαστε! 
Γιώργος Πλουμάκης - Στέλιος Πατεράκης από τα Χανιά. 
...η ιστόριση της φιλίας αυτής από τον κ. Γιώργο Πλουμάκη*

Δημήτρης Κ. Τζανακάκης
https://www.facebook.com/photo.php?fbid=965929790171369&set=a.121699997927690.21375.100002630711796&type=3&theater