Αυταπάτη...

...είναι η κατάσταση κατά την οποία κάποιος παραπλανά (απατά) 
τον ίδιο του τον εαυτό με το να αποδέχεται ως αληθινό κάτι που δεν είναι. 
Είναι μια διαδικασία άρνησης ή εξορθολογισμού που απέχει της σημαντικότητας 
ή της σπουδαιότητας των στοιχείων, περί του αντιθέτου και λογικού επιχειρήματος!

Μια αυταπάτη ορίζεται συνήθως ως μια σταθερή ψεύτικη πεποίθηση 
και χρησιμοποιείται στην καθημερινή γλώσσα για να περιγράψει μια πεποίθηση 
που προέρχεται είτε ψεύτικη, φαντασιόπληκτη είτε από την εξαπάτηση. 
Στην ψυχιατρική, ο καθορισμός είναι απαραιτήτως ακριβέστερος και υπονοεί ότι 
η πεποίθηση είναι παθολογική (το αποτέλεσμα μιας ασθένειας ή μιας διαδικασίας ασθένειας). Ως παθολογία είναι ευδιάκριτο από μια πεποίθηση βασισμένη 
στις ψεύτικες ή ελλιπείς πληροφορίες ή ορισμένα αποτελέσματα της αντίληψης 
που θα καλούνταν πιο κατάλληλα ένα apperception ή μια παραίσθηση. 
Οι αυταπάτες εμφανίζονται χαρακτηριστικά στα πλαίσια της νευρολογικής 
ή διανοητικής ασθένειας, αν και δεν είναι δεμένες σε οποιαδήποτε ιδιαίτερη ασθένεια 
και έχουν βρεθεί για να εμφανίζονται στα πλαίσια πολλών παθολογικών κρατών 
(και φυσικός και διανοητικός). Εντούτοις, είναι ιδιαίτερα σημαντικοί διαγνωστική 
στις ψυχωτικές αναταραχές και ιδιαίτερα στη σχιζοφρένεια και τη διπολική διαταραχή.

Αν και οι μη συγκεκριμένες έννοιες της τρέλας ήταν συζητήσιμες για αρκετές 
χιλιάδες έτη, ο ψυχίατρος και ο φιλόσοφος Karl Jaspers ήταν οι πρώτος για 
να καθορίσει τα τρία κύρια κριτήρια για μια πεποίθηση που θεωρείται κάποιος 
απατηλός στη γενική ψυχοπαθολογία . 
Αυτά τα κριτήρια είναι:
- βεβαιότητα (που κρατιέται με την απόλυτη πεποίθηση)
- αδιόρθωτο (μη μεταβλητό με τον εξαναγκασμό του αντεπιχειρήματος ή 
της απόδειξης στο αντίθετο)
- αδύνατο ή αναλήθεια του περιεχομένου 
(αδικαιολόγητο, παράξενο ή προφανώς αναληθές)

Αυτά τα κριτήρια συνεχίζονται ακόμα στη σύγχρονη ψυχιατρική διάγνωση. 
Στο πιο πρόσφατο διαγνωστικό και στατιστικό εγχειρίδιο των διανοητικών 
διαταραχών, μια αυταπάτη ορίζεται ως: 
Μια ψεύτικη πεποίθηση βασισμένη στο ανακριβές συμπέρασμα για την εξωτερική πραγματικότητα που είναι σταθερά συνεχής παρά αυτό που σχεδόν καθένας θεωρεί 
αλλιώς και παρά αυτά που αποτελεί την αναμφισβήτητα και προφανή απόδειξη 
ή τα στοιχεία στο αντίθετο. 
Η πεποίθηση δεν είναι ένα που γίνεται αποδεκτό συνήθως από άλλα μέλη 
του πολιτισμού ή της υποομάδας του προσώπου (π.χ., δεν είναι ένα άρθρο 
της θρησκευτικής πίστης). Υπάρχει κάποια διαμάχη πέρα από αυτόν τον καθορισμό, 
όπως «παρά αυτό που σχεδόν καθένας θεωρεί αλλιώς» υπονοεί ότι ένα πρόσωπο 
που θεωρεί κάτι το περισσότερο άλλοι όχι είναι υποψήφιος για την απατηλή σκέψη.