Σελίδες

Τετάρτη 11 Ιουλίου 2018

Ο Άκανθος ( Στέφανος Ζησόπουλος )από την Δωδώνη, στην ‘’Πάλη των Πράξεων ‘’ ΓΡΑΦΕΙ Η ΑΝΝΑ ΔΕΡΕΚΑ

Φωτογραφία της Anna Dereka.
Στην καθημερινή στήλη μου, σε εφημερίδα των Ιωαννίνων, σήμερα ο Άκανθος, κατά κόσμον Στέφανος Ζησόπουλος !
« Επιστρέφει», στον τόπο που γεννήθηκε !
ΟΜΠΡΑ ΩΜΗ 
ΤΑ ΓΕΝΕΙΑ ΜΕΓΑΛΩΝΟΥΝ ΣΑΝ ΤΩΝ ΚΥΚΛΟΠΩΝ / ΚΑΙ ΤΑ ΜΑΛΛΙΑ / Ο ΚΛΕΙΔΟΥΧΟΣ ΤΩΝ ΔΡΟΜΩΝ ΤΟΥ ΠΑΓΚΡΑΤΙΟΥ / ΒΑΔΙΖΕΙΝ ΣΤΑ ΣΚΟΤΕΙΝΑ / ΚΑΠΟΤΕ ΘΑ ΖΗΤΗΣΩ / ΛΙΓΕΣ ΩΡΕΣ / ΑΠ ΤΗΝ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ / ΠΟΥ ΘΑ ΜΟΥ ΑΡΝΗΘΕΙ / ΣΑΝ ΤΗΝ ΣΑΔΙΣΤΙΚΗ ΜΗΤΕΡΑ / ΠΟΥ ΜΥΡΙΖΕΤΑΙ / ΤΗΝ ΑΝΑΓΚΗ ΤΑΣ ΘΥΡΑΣ / ΠΟΥ ΜΕ ΤΕΧΝΗ / ΔΙΑΡΥΞΑΜΕ / ΤΑΣ ΟΡΙΖΕ Η ΕΝΟΧΗ / ΚΑΙ ΤΑ ΑΝΤΙΚΛΕΙΔΙΑ / Η ΠΕΡΙΕΡΓΙΑ ΑΝΑΠΑΛΑΚΤΟΙ ΠΑΡΑΔΡΟΜΟΙ / ΑΠΟ ΤΗΝ ΛΟΒΑ ΤΗΣ ΛΕΩΦΟΡΟΥ / ΚΙ ΑΝ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ / ΘΑ ΤΟ ΦΤΙΑΞΟΥΜΕ / ΚΙ ΑΝ ΥΠΑΡΧΕΙ / ΑΣ ΤΟ ΞΑΝΑΔΟΥΜΕ 

*από το ‘’ τύχη και ανάγκη ‘’
Αποτέλεσμα εικόνας για Τύχη και Ανάγκη
Έρχεται στο μυαλό μου μιά εικόνα : O Άκανθος θέλησε να οξύνει στο έπακρο ένα μολύβι, ώστε η μύτη του να γίνει στο τέλος άκρη μαχαιριού. Από τη μαθητική εμπειρία μου θυμάμαι ότι, όσες φορές πετύχαινα κάτι τέτοιο, ένιωθα όταν έγραφα ηδονή καθώς τα γράμματα χαράζονταν πάνω στην άσπρη σελίδα καθαρά, σταθερά και πολύ φίνα, ενώ ταυτόχρονα είχα την αίσθηση ότι δεν ήταν πιά χαρτί αυτό που ακουμπούσα με την ‘’ αιχμή ‘’, αλλά κομμάτι από ανθρώπινο δέρμα. Τις πιό πολλές φορές, όμως, όταν με την ξύστρα προσπαθούσα να πετύχω την ακραία ετούτη οξύτητα, ώστε να έχω την αίσθηση ότι το γράψιμο γίνεται με στιλέτο, το μολύβι έσπαγε ...
Αυτή η μεταφορική εικόνα αποδίδει, νομίζω, αρκετά ανάγλυφα την ουσία της περίπτωσης Άκανθου, στην ποίηση, αλλά και στην ζωγραφική του. 
Θέλησε να οξύνει στο έπακρο το μολύβι του. Το μολύβι αυτό είναι το ίδιο του το σώμα, η ίδια του η ζωή. Κι αυτό το θέλησε γιατί απαίτησε από τον εαυτό του ένα γράψιμο, που να μην κάνει κανέναν συμβιβασμό. Να είναι τόσο ειλικρινές, ώστε να καταντά αβάσταχτο, να είναι τόσο καίριο, που να αποστομώνει σχεδόν. Τι είναι αυτό το γράψιμο ; Μιά αδρή όσο και ευαίσθητη αποτύπωση ενός δραματικού αισθήματος. Τι είναι αυτό το αίσθημα; Το αίσθημα ενός ανθρώπου που θέλει να λέει την αλήθεια. Πως λέγεται η αλήθεια; Με τα λόγια και τα σχήματα της καθημερινής, απλής γλώσσας. Με το ευθύβολο πνεύμα του γενναίου. Κι όταν αυτή η αλήθεια γίνεται ποίηση; Αυτά τα σχήματα κι αυτά τα λόγια, ούτε πρέπει να παριστάνουν κάτι αυτάρεσκα, ούτε και να μείνουν ξερα, στεγνά. Πρέπει να υπακούν σε αδυσώπητες τεχνικές που να αναδεικνύουν το απέριττο, και το άρρυθμο, και να αποτυπώνουν το πρωτογενές, το αυθεντινό. 

Ο κύκλος του Κεραμεικού 
Πράξεις ηρωικές / τόσο που σκιάζουν. / Tα κοντινά πλάνα της απόγνωσης, / απάθεια των θεών, / ένα μολύβι, μισή λέξη, ένα χαρτί, / άθλοι του ανθρώπου. / Η Χάοσα παίρνει το δρόμο / πάλι για ταξίδι, / η Νάρκισσα η ξοδεμένη / στις φιλίες / τις γεμάτες οινόπνευμα, / τα μεγάλα κουτιά γεμάτα / άχρηστο εμπόρευμα / σημανμένα με σήματα / πίστης και όρκους / μέσα στο χαλασμό. / Ωραία τα πρόσωπα / αποσυνθεμένα, / μελαγχολημένα, / με τη χαμένη απορία στα χέρια / σαν βάρος. / Άχρηστες ομπρέλες στη βροχή. / Κι εδώ κλειδώνει ο κύκλος / του Κεραμεικού. / H Medea γυρίζει πάλι / στους κρωγμούς / των ταλαντούχων, / σταγόνες από φτηνό κρασί / στους τάφους / για λίγο? για πολύ? κανείς δεν ξέρει, / ώσπου κάποιος να το ξαναδεί / διά γυμνού οφθαλμού.

Δεν ξέρω, κατά πόσο η ζωή ενός καλλιτέχνη, αντικαθρεφτίζεται 

στο έργο του. Πολλοί όχι μόνο το υποστηρίζουν, αλλά και το απαιτούν. 
Φεύγω από τα μάταια ερωτήματα, δίνοντας το γραμμένο από τον ίδιο, βιογραφικό.
Ο Άκανθος κατάγεται από τη Δωδώνη. Σπουδάζει το ανθρώπινο δράμα 

με όποιον τρόπο βρει .ακολούθησε τα βήματα του λευκού ταύρου που έκλεψε την Ευρώπη, Συχνά “έχασε”το χρόνο του σε σαχλαμάρες , έβαψε τοίχους με μικρά πινέλα, άκουσε και είπε διάφορες αηδίες, πήρε μια κατά κύριο λόγο άχρηστη παιδεία απ τους οργανωμένους χώρους σχολεία, σχολές κλπ,την οποία άλλοτε διαισθητικά άλλοτε έλλογα προσπάθησε 
να αποφύγει αναλαμβάνοντας ο ίδιος κατά κάποιο τρόπο την διεύθυνση της σπουδής του. Μεγάλες αξίες σ ατή τη διαδρομή : η παρατήρηση της Ευρωπαϊκής Ζωγραφικής Η Ελληνική πλαστική,η μεγάλη παράδοση της Μεσογείου, οι τέχνες της Ανατολής , της Αφρικής . Οι φίλοι που ανοίξαμε διάλογο.

ΧΑΟΣΑ 
ΟΡΜΗΝΕΜΕΝΗ ΑΠ ΤΑ ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΠΟΥΛΙΑ ΤΩΝ ΔΡΟΜΩΝ Η ΧΑΟΣΑ Η ΘΕΑ / ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΕΙΡΩΝΙΚΗ ΑΚΟΥΜΠΑΕΙ ΑΠΑΛΑ ΤΗ ΓΗ ΠΟΥ ΤΗΝ ΔΙΩΧΝΕΙ ΚΑΙ ΣΤΟΥ ΧΟΡΟΥ ΤΙΣ ΠΡΟΤΡΟΠΕΣ / ΓΕΛΑ / ΜΕ ΓΕΛΟΙΟ ΣΚΟΤΕΙΝΟ ΚΑΙ ΑΝΕΡΜΥΝΕΥΤΟ / Η ΟΡΦΑΝΗ ΤΟΥ ΚΟΙΜΙΣΜΕΝΟΥ ΚΟΣΜΟΥ / ΒΟΥΛΙΑΖΕΙ ΣΑΝ ΚΑΡΑΒΙ / ΚΙ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΟΛΟΙ ΕΜΕΙΣ / ΕΜΕΙΣ ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ ΟΙ ΑΠΟΜΕΙΝΑΝΤΕΣ / ΠΟΙΗΤΗ ΣΑΧΤΟΥΡΗ
- απ την συλλογή ΤΥΧΗ ΚΑΙ ΑΝΑΓΚΗ

Υπάρχει κάτι σκληρό, απειλητικά άμεσο, κοφτά μουσικό, κάτι που δεν επιδέχεται τερτίπια, καμώματα, αντιρρήσεις. Υπάρχει κάτι βαθιά δεμένο με τα φυσικά στοιχεία. Είναι ένας ποιητής αστικός με γερό φυσιοκρατικό κύτταρο. Είναι ανθρώπινος, πληγωμένος, αυστηρός, αισθητής, ευθύς, πικρός σαν δηλητήριο. 

Ο ίδιος γράφει, στον πρόλογο απ το ‘’ τύχη και ανάγκη ‘’, 
( εκδόσεις provocateur 2018 ) :
‘’ Αυτά τα 15 σχέδια με μέσο το λόγο είναι ό,τι απόμεινε από τις αντιρρήσεις στο ‘’Τύχη και Ανάγκη’’. Η συνέχεια, δηλαδή ο θυμός για τα λάθη, η γοητεία του καινούργιου, η απογοήτευση, φόρμες που έρχονται από το χάος με στοιχεία κατανοητά, αλλά στο σύνολό τους αν αγνώριστα, άγχη σκοτεινά από την παιδική περίοδο, από το άγνωστο, όγκοι της αμέλειας…Η γονική βαναυσότητα, ο καιρός της εκπαίδευσης που δέθηκε στα χέρια ανόητων ανθρώπων, μετά άνθρωποι που γνωρίσαμε στην πορεία που έφτιαξαν τα έργα τους κι ακούμπησαν πάνω, άλλοτε κοντά κι άλλοτε μακριά και πάντα μιλώντας μια γλώσσα συμφωνημένη και μαζί αναπτυσσόμενη, όσο τα όρια αφήνουν να σχεδιάσεις και να φτιάξεις το έργο σου. Να είσαι και μόνος μέσα στον κόσμο, ο κανένας, ώστε να δεις καθαρά τα έχοντα συμβεί. Πέρα δώθε να γκιζεράς στο χρόνο απ’ τις απαρχές σαν τα παιδιά θεατής θεός και στο βάθος αρχίζει να σχηματίζεται αργά το πλέγμα των αξιών, ο φυσικός χώρος του έργου. 
Μια θορυβώδης άοσμη βροχή λούζει τους υψηλής αισθητικής αρχιτεκτονικούς όγκους απ’ τις βρωμοπολυκατοικίες του Παγκρατίου κι εγώ πάω πέντε χρόνια μπροστά και κοιτάζω. ‘’

Η ηθική ( αισθητική ) του, αλλά και η οδύνη, και τα συνακόλουθά τους, από μόνα τους είναι τίποτα. Το ζήτημα είναι να γίνουν ποίηση. Κι αυτό, ο,τι κι αν πούμε, δεν εξηγείται, δεν προγραμματίζεται. Συμβαίνει, ή δεν συμβαίνει. 

Η ποίηση του Άκανθου, επιζεί ως ένα σπαράσσον βιογραφικό σώμα, ως ένα εσωτερικό έπος με όλες τις διακυμάνσεις και μεταπτώσεις μιάς ψυχής, που παραπαίει. Ένα σώμα που σπαράζει, γιατί το διαπερνά μια αιχμηρή ιδιοσυγκρασία. Έτσι φαντάζομαι και το ύφος του ποιητή ως κάτι αιχμηρό που διαπερνά με μιάς όλα του τα γραπτά, συγκρατώντας τα στην ίδια στοίβα, ή ως κάτι κατακόρυφο, πλήρες όμως από τον ίλιγγο της αναβαλλόμενης κάθε φορά πτώσης, άρα κοντινό πάντα στο εύθραυστο ‘’ μυθικό ‘’ σώμα. Ο ίδιος γράφει :

ΟΙ ΣΥΝΘΕΣΕΙΣ ΑΥΤΕΣ ΕΓΙΝΑΝ ΜΕ ΤΗΝ ΧΡΗΣΗ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ ΕΔΩ ΜΟΡΦΟΠΟΙΗΜΕΝΕΣ ΜΕ ΤΟ ΑΛΦΑΒΗΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΓΡΑΦΗΣ (ΕΝΑ EK TΩΝ ΜΟΡΦΩΝ ΓΡΑΦΗΣ ΠΟΥ ΕΠΙΝΟΗΘΗΚΑΝ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΠΡΙΝ 5500 ΠΕΡΙΠΟΥ ΧΡΟΝΙΑ) ΠΟΥ ΕΠΙΝΟΗΣΑΝ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ 2800 ΧΡΟΝΙΑ ΠΡΙΝ ΟΙ ΣΥΝΘΕΣΕΙΣ ΑΥΤΕΣ ΜΕ ΤΗΝ ΥΠΑΡΧΟΥΣΑ ΜΟΡΦΗ ΓΡΑΦΗΣ ΑΠΕΥΘΗΝΟΝΤΕ ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΓΝΩΡΙΖΟΥΝ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΑ ΣΥΝΕΠΩΣ Ο ΤΟΝΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΠΕΡΙΤΟΣ ΑΠΕΦΥΓΑ ΕΠΙΣΗΣ ΤΗΝ ΣΤΙΞΗ ΑΦΗΝΟΝΤΑΣ ΕΛΕΥΘΕΡΕΣ ΤΙΣ ΦΟΡΜΕΣ ΧΩΡΙΣ ΔΕΣΜΕΥΣΕΙΣ ΣΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΣΧΕΣΕΙΣ ΤΟΥΣ ΜΕ ΤΟΥΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ ΤΕΛΟΣ Η ΟΡΘΟΓΡΑΦΙΚΟΙ ΚΑΝΟΝΕΣ ΤΩΝ ΑΛΕΞΑΝΔΡΙΝΩΝ ΔΕΝ ΜΕ ΑΠΑΣΧΟΛΟΥΝ ΑΠΟ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ ΠΟΥ ΕΞΕΛΙΠΕ Η ΥΧΗΤΗΚΗ ΔΙΑΦΟΡΟΠΟΙΗΣΗ ΚΑΝΕΝΑΣ ΔΕΝ ΘΑ ΜΠΕΡΔΕΥΤΕΙ ΑΝ ΚΑΤΙ ΓΡΑΦΤΗΚΕ ΜΕ. ΑΙ Η ΜΕ Ε ΟΛΟΙ ΘΑ ΤΟ ΑΝΤΙΛΗΦΘΟΥΝ ΣΑΝ. ΕΕΕ
ΥΣΤΕΡΑ ΝΑ ΕΙΜΑΙ ΣΑΦΗΣ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΧΑΟΔΕΣ ΝΑ ΦΤΙΑΞΩ ΤΟ ΔΡΟΜΟ ΤΗ ΔΙΑΒΑΣΗ ΤΟΥ ΔΡΑΜΑΤΙΚΟΥ ΣΤΟΙΧΕΙΟΥ ΝΑ ΑΠΟΦΥΓΩ ΤΗ ΔΙΑΚΟΣΜΗΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΕΡΙ ΓΡΑΦΗ ΑΝ ΤΑ ΕΡΓΑ ΑΥΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΟΥΝ ΝΑ ΝΤΡΟΠΙΑΣΟΥΝ ΤΟΝ ΧΡΟΝΟ ΠΟΥ ΘΑ ΤΑ ΑΠΑΛΑΞΕΙ ΑΠΟ ΣΥΜΒΑΣΕΙΣ ΚΑΙ ΕΦΗΜΕΡΟΤΗΤΕΣ ΤΟΤΕ ΘΑ ΖΗΣΟΥΝ ΤΟΣΟ ΟΣΗ Η ΑΝΑΛΟΓΙΑ ΤΟΥΣ ΜΕ ΤΟ ΒΑΘΟΣ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΦΤΑΣΕΙ ΚΑΙ ΑΣΦΑΛΩΣ ΑΝ Η ΤΥΧΗ ΚΑΙ Η ΑΝΑΓΚΗ ΤΟ ΕΠΙΤΡΕΨΟΥΝ 


-ΑΚΑΝΘΟΣ ΑΙΔΗΨΟΣ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ ΣΤΙΣ εκδόσεις provocateur 2018 - ΑΚΤΕΣ ΤΟΥ ΕΒΟΙΚΟΥ ΜΕ ΔΥΤΙΚΟ ΑΕΡΑ

Όσο μια ποίηση προβάλλει ανάγλυφα την περιπέτειά της, τόσο περισσότερο την επιβάλλει και ως αληθινή. Αν, αληθινός ποιητής είναι, αυτός που ‘’ η παραμικρότερη υπόθεση γίνεται [ γι’ αυτόν ], σωστή περιπέτεια ‘’!

Η ασυμμετρία του ωραίου
Στη μνήμη της Ιωάννας Χατζηνικολή 

Τι κούραση / να μυρίζεις τα τριαντάφυλλα, / να βάζεις χάος στην τάξη / ή νερό σ΄ ένα ποτήρι / κρασί! / Οι φίλοι μου καθηγητές της φωνητικής / στα πουλιά, / σχεδιαστές ανοξείδωτων / κλουβιών, / πωλητές στην οδό Αθηνάς, / ρόδια από πορσελάνη / στους πάγκους, / πέντε φορές τα κοίταξα και / χάθηκαν / και οι πέντε / κι έμεινε μόνο η αρχοντιά / του κοιταχτή / κι αυτή σακατεμένη./ Mες τη βρωμιά και στα / νερά τα κρύα, / εδώ στο ίδιο μέρος / στο πριν και στο μετά, / λίγο / μισό και λίγο παραπάνω / λίγο απ’ αυτό / και λίγο απ’ τ’ άλλο / όσο να μάθω / να μετρώ και να ξεχνάω / μην τύχει και πιστέψω στον καιρό.
- απο την "πάλη των πράξεων"

Η ΠΑΛΗ ΤΩΝ ΠΡΑΞΕΩΝ // ΔΙΓΛΩΣΣΗ ΕΚΔΟΣΗ, ΕΛΛΗΝΙΚΑ-ΑΓΓΛΙΚΑ
~*~
Τρίτη 10 Ιουλίου 2018 ! « ΝΕΟΙ ΑΓΩΝΕΣ» !!! 
Είναι ακόμη στα περίπτερα ! 
Αλλιώς στα γραφεία της εφημερίδας 
Φωτογραφία της Anna Dereka.
Anna Dereka
https://www.facebook.com/photo.php?fbid=277603586361642&set=p.277603586361642&type=3&theater

Φωτογραφία της Anna Dereka.
Δημοτικό Ραδιόφωνο Ιωαννίνων. 
Αυτή την Κυριακή, 15 Ιουλίου, η ΑΝΝΑ ΔΕΡΕΚΑ, παρουσιάζει 

στην εκπομπή της ΑΛΚΟΟΛ ΑΠΟ ΜΑΥΡΑ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΑ, 
τον ποιητή Άκανθο ( Άκη Ζησόπουλο ), παρέα με τον παράξενο, 
μοναχικό και σακατεμένο Θρακιώτη Γεώργιο Βιζυηνό, 
τον Κινέζο υπουργό Πο Τσου -1, (815 μ.Χ.) και τον Βάιντα ! 
Παιδιά της Βοημίας όλα, σε κάποια 
« Παραλία του Ντόβερ» !
Δημοτικό Ραδιόφωνο Ιωαννίνων. 
Ο ήχος της πόλης από το 1989

www.dimotikoradiofono.gr 
Κάθε Κυριακή η Εκπομπή Λόγου
ΑΛΚΟΟΛ ΑΠΟ ΜΑΥΡΑ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΑ, 18.00 έως 19.00,
της Άννας Δερέκα. ( Από ιδρύσεως του Δημοτικού Ραδιοφώνου).
Άκου το Δημοτικό Ραδιόφωνο Ιωαννίνων,98,7 fm

Online Ραδιόφωνο.
https://www.facebook.com/photo.php?fbid=277190536402947&set=a.202532883868713.
1073741831.100023360087952&type=3&theater

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου