Και τώρα θα αρχίσω να μιλώ για το πιο μεγάλο και το πιο σημαντικό θέμα απ' όλα όσα έχουν αναπτυχθεί. Δηλαδή, θα πρέπει να ζητάμε για τα τέκνα δασκάλους οι οποίοι είναι
και στη ζωή τους αδιάβλητοι και στη συμπεριφορά τους ανεπίληπτοι και στην πείρα άριστοι,γιατί πηγή και ρίζα της ανθρώπινης τελειότητας είναι τα τέκνα να πάρουν
σωστή παιδεία.
Και όπως οι γεωργοί βάζουν τους πασάλους στα φυτά για στήριξή τους, έτσι οι σωστοί δάσκαλοι εμπεδώνουν στους νέους εύστοχες υποθήκες και παραινέσεις, για να αναπτύσσονται ορθά τα ήθη τους. Τώρα όμως θα μπορούσε κάποιος να φτύσει κατάμουτρα κάποιους πατέρες, οι οποίοι προτού να δοκιμάσουν αυτούς που πρόκειται να διδάξουν, από άγνοια, καμιά φορά και από απειρία, παραδίδουν τα παιδιά σε ανθρώπους ακατάλληλους και φαύλους. Και τούτο δεν είναι ακόμη καταγέλαστο,εφόσον το κάνουν από απειρία, αλλά εκείνο είναι πέρα ως πέρα παράλογο. Ποιο είναι αυτό; Δηλαδή, μερικές φορές, ενώ γνωρίζουν, επειδή το καταλαβαίνουν οι ίδιοι ή άλλοι τούς το λέγουν, την αμάθεια κάποιων εκπαιδευτών και ταυτόχρονα και τη φαυλότητα, όμως σ' αυτούς παραδίδουν τα παιδιά, άλλοι από τους γονείς επειδή υποχωρούν στα κολακευτικά λόγια ωραιολόγων, υπάρχουν όμως και μερικοί που κάνουν χάρη σε φίλους που τους παρακαλούν, κάνοντας το ίδιο με έναν σωματικά άρρωστο, ο οποίος, αφού παραλείπει αυτόν που με την επιστήμη του μπορεί να τον σώσει, προτιμά αυτόν που θα τον καταστρέψει από αμάθεια, επειδή (έτσι) κάνει χάρη σε φίλο, ή το ίδιο με εκείνον που παραλείπει έναν άριστο πλοίαρχο και δοκιμάζει έναν άλλο κυβερνήτη, γιατί του το ζήτησε ένας φίλος. Μα τον Δία και όλους τους θεούς, κάποιος που λέγεται πατέρας προτιμά να κάνει χάρη σε παρακαλούντα από το να ενδιαφερθεί για την παίδευση των τέκνων; Έπειτα, εύλογα πολλές φορές εκείνος ο παλαιός Σωκράτης δεν έλεγε ότι, αν βέβαια μπορούσε, θα ανέβαινε στο ψηλότερο σημείο της πόλεως και θα ανέκραζε: 《Άνθρωποί μου, πού πάτε, εσείς που πολύ βέβαια ενδιαφέρεστε για την απόκτηση χρημάτων, ενώ λίγο φροντίζετε για τα παιδιά σας, στα οποία θα τα αφήσετε αυτά; 》Και σ' αυτά εγώ θα προσέθετα ότι οι πατέρες αυτού του είδους πράττουν παρόμοια με έναν άνθρωπο που φροντίζει για το παπούτσι του, αδιαφορεί όμως για το πόδι του. Ακόμη, πολλοί πατέρες φθάνουν σε τόσο μεγάλο βαθμό φιλαργυρίας και ταυτόχρονα μισοτεκνίας,ώστε, για να μη δώσουν περισσότερα χρήματα, προτιμούν ανθρώπους μηδαμινής αξίας, αναζητώντας (έτσι) για τα παιδιά τους φτηνή αμάθεια. Αλήθεια, και ο Αρίστιππος, όχι άκομψα, αλλά με πολύ αστείο τρόπο, επιτίμησε στη συζήτηση έναν κούφιο και άμυαλο πατέρα.
Δηλαδή, όταν κάποιος τον ρώτησε πόσα χρήματα ζητάει για την εκπαίδευση του τέκνου του,
《Χίλιες δραχμές》 , είπε. Και όταν αυτός απάντησε,
《Για όνομα του Ηρακλή, το ζητούμενο ποσό είναι πολύ μεγάλο, γιατί μπορώ με χίλιες δραχμές να αγοράσω δούλο》, (ο Αρίστιππος ) είπε:
Λοιπόν, θα έχεις δύο δούλους, και το γιο σου και αυτόν που θα αγοράσεις 》
*Πλουτάρχου, Περί Παίδων Αγωγής, κεφ. 7 4B-F
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου