Ένα από τα πιο συγκινητικά μνημεία της Βουδαπέστης: Δίπλα στη Γέφυρα
των Αλυσίδων στον Δούναβη είναι το Μνημείο για τους 550.000 Ούγγρους Εβραίους που έχασαν τη ζωή τους το 1944 – 45.
Χιλιάδες από αυτούς πυροβολήθηκαν δίπλα στην όχθη από συμπατριώτες τους, συνεργάτες των Ναζί. Πριν τους εκτελέσουν, τους ανάγκαζαν να βγάλουν το πιο πολύτιμο πράγμα που είχαν επάνω τους: τα παπούτσια τους.
Το μνημείο είναι μια διαδρομή με 40 μπρούντζινα αδειανά ζεύγη υποδημάτων, πάνω στις πλάκες του πεζοδρομίου, σαν τα τελευταία βήματα μιας χορογραφίας που οδηγούσε στην εξόντωση.
Οι δολοφόνοι των αθώων πολιτών, ανάμεσα στους οποίους και χιλιάδες γυναικόπεδα, ανάγκαζαν τα θύματα τους να βγάζουν τα παπούτσια τους, τα οποία πουλούσαν στη μαύρη αγορά ή τα φορούσαν οι ίδιοι.
Οι δημόσιες εκτελέσεις έγιναν τον χειμώνα του 1944-1945. Τα θύματα ήταν δεμένα μεταξύ τους και οι ναζιστές πετούσαν τα πτώματα στο ποτάμι γιατί τα νερά τα πήγαιναν μακριά.
Κατά τη διάρκεια αυτών των φρικτών χειμωνιάτικων ημερών, ο Δούναβης ονομαζόταν «Εβραϊκό Νεκροταφείο».
Το μνημείο που περιλαμβάνει 60 ζεύγη σιδερένιων, σκουριασμένων, παπουτσιών, που εκτείνονται σε μια σειρά περίπου 40 μέτρων.
Οι δολοφόνοι των αθώων πολιτών, ανάμεσα στους οποίους και χιλιάδες γυναικόπεδα, ανάγκαζαν τα θύματα τους να βγάζουν τα παπούτσια τους, τα οποία πουλούσαν στη μαύρη αγορά ή τα φορούσαν οι ίδιοι.
Οι δημόσιες εκτελέσεις έγιναν τον χειμώνα του 1944-1945. Τα θύματα ήταν δεμένα μεταξύ τους και οι ναζιστές πετούσαν τα πτώματα στο ποτάμι γιατί τα νερά τα πήγαιναν μακριά.
Κατά τη διάρκεια αυτών των φρικτών χειμωνιάτικων ημερών, ο Δούναβης ονομαζόταν «Εβραϊκό Νεκροταφείο».
Το μνημείο που περιλαμβάνει 60 ζεύγη σιδερένιων, σκουριασμένων, παπουτσιών, που εκτείνονται σε μια σειρά περίπου 40 μέτρων.
Διαμορφώθηκε από τον σκηνοθέτη Καν Τόγκαϊ (Can Togay), σε συνεργασία με τον γλύπτη Γκιούλα Πάουερ (Gyula Pauer) και εγκαταστάθηκε τον Απρίλιο του 2005 στην ανατολική όχθη του ποταμού Δούναβη.
Εκτός από τους καθημερινούς επισκέπτες και τους τουρίστες, το μνημείο επισκέπτονται συχνά συγγενείς των θυμάτων που βάζουν λουλούδια και στεφάνια στη μνήμη τους. Τη νύχτα, το γλυπτό φωτίζεται μόνο από τη λάμψη των κεριών.
Εκτός από τους καθημερινούς επισκέπτες και τους τουρίστες, το μνημείο επισκέπτονται συχνά συγγενείς των θυμάτων που βάζουν λουλούδια και στεφάνια στη μνήμη τους. Τη νύχτα, το γλυπτό φωτίζεται μόνο από τη λάμψη των κεριών.
If you find yourself in the city of Budapest, at some point you’re going to stroll by the Danube River. Its banks provide the most fantastic views of monumental buildings and blue water. Walking along its shores, you’ll come to the end of Szechenyi Street, where you’ll find the most moving Holocaust memorial. named the Shoes on the Danube Promenade, placed in an open space and approachable for visitors. The memorial consists of iron-made, rusty shoes set into the concrete of the embankment.
These shoes stand as witnesses to one of Budapest’s most somber moments during World War II, reflecting the war history and its victims of that time. The location and the elements of the memorial offer an insight into the tragic fate of the Jews who in the winter of 1944-1945 were tied together, shot on the banks of the river, and thrown into it by the members of the Arrow Cross Party. The party publicly murdered thousands of Jews all over Budapest. They found it convenient to throw them into the Danube because the river quickly carried the bodies away. The atrocious Arrow Cross murderers usually forced the victims to remove their shoes before shooting them.
At that time of war, shoes were a valuable commodity and the murderers were quite aware of that, so they would trade the shoes on the black market or wear them themselves. The Jewish children stood terrified while the Arrow Cross pulled their shoestrings out, tying the hands of the victims before shooting them. Sometimes, the hands of two or three people were tied together, adults or children, and the atrocity went so far that only one of them would be shot so he or she would instantly pull the helpless others down in the freezing cold water. During these horrible winter days of 1944-1945, the Danube was called “the Jewish Cemetery.”
According to records from Yad Vashem, the World Holocaust Remembrance Center in Jerusalem, there is a firsthand account of the horrific events along the Danube told by Zby Zsuzsanna Ozsváth, a Hungarian survivor who was saved by her nursemaid, Erzsi Fajo:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου