Η αξία του έργου του Ροΐδη έγκειται στο γεγονός της αέναης διαχρονικότητάς των στοχασμών του

Λαός νοήμων και φιλόπονος, κατοικών χώραν ευλογημένην, οία η Ελλάς, κατηνάλωσεν ολόκληρον τεσσαρακονταετίαν εις αγόνους συζητήσεις περί κομμάτων και κομματαρχών, άπαν δε το χρήμα του, αντί έργων χρησίμων,
προς πόλεμον ή προς ειρήνην εδαπάνησε, εις συντήρησιν κοπαδιού 
κομματικών κηφηνών, χάριν των οποίων στέργει την πενίαν, την κακοπραγίαν, την ασημότητα και τους εμπαιγμούς του κόσμου όλου… 
Ομολογούμεν ότι ο λαός επί τοσούτον χρόνον τοιαύτα ανεχθείς είναι εν μέρει άξιος της τύχης του.
*Εμμανουήλ Ροΐδης – πριν 130 χρόνια…
*Εμμανουήλ Ροΐδης, Από τον «Ασμοδαίο» της 10/8/1875, 
στα Άπαντα, Δεύτερος Τόμος, Αθήναι: Εκδοτική Ερμής, 1978
https://www.scribd.com/doc/37923409/1978

O Eμαννουήλ Pοΐδης γεννήθηκε στη Σύρο το 1836. 
Γιος πλούσιας οικογένειας έζησε τα παιδικά και νεανικά του χρόνια 
στην Eυρώπη. 
Tο 1841 εγκαθίσταται στη Γένοβα όπου η φιλελεύθερη επανάσταση 
του 1848-49 τον σημαδεύει αποφασιστικά στους ιδεολογικούς του προσανατολισμούς. Kατόπιν επιστρέφει στην Eρμούπολη για να φοιτήσει 
στο ελληνοαμερικανικό λύκειο, αργότερα στο Bερολίνο για να 
παρακολουθήσει μαθήματα φιλοσοφίας και καταλήγει στη Pουμανία. 
Aπό το 1864 και μετά ζει μόνιμα στην Aθήνα. 
Tο 1866 κυκλοφορεί το βιβλίο του "H Πάπισσα Iωάννα" που αφορίζεται 
από την εκκλησία και προκαλεί τη δικαστική του δίωξη. 
Πέθανε στην Aθήνα το 1904.

Ο Ασμοδαίος (Ασμέντ ή Ασμεντέους στην Εβραϊκή) είναι ένας 
ημι-βιβλικός δαίμονας που είναι γνωστός χάρη κυρίως στο βιβλίο 
του Τωβίτ. 
Αναφέρεται επίσης σε ορισμένους ταλμουδικούς θρύλους και στη δαιμονολογία, ως ηγετική μορφή κατά την κατασκευή του ναού του Σολομώντα. 
Κατά τη γνώμη πολλών ακαδημαϊκών, θρύλοι για τον Ασμοδαίο προέρχονται 
από το Ζωροαστρισμό, και ενσωματώθηκαν στον Ιουδαϊσμό (και επομένως 
και στον Χριστιανισμό) κατά την κυριαρχία των Αχαιμενιδών Περσών στους Ιουδαίους. Ο Ασμοδαίος είναι ένας από τους τέσσερις πρίγκηπες της Κόλασης, 
και ειδικότερα αυτός που κυβερνά τις ανατολικές περιοχές. 
Οδηγεί 72 λεγεώνες δαιμόνων και είναι ο δαίμονας της λαγνείας στην 
κατάταξη των δαιμόνων.
* Η κυκλοφορία του σατιρικού εντύπου Ασμοδαίος, το 1875, 
από τον Εμμ. Ροΐδη και το σκιτσογράφο Θέμο Άννινο 
αποτέλεσε σταθμό στην ιστορία του Τύπου. 
H παρουσία του Ροΐδη, του συγγραφέα της Πάπισσας Ιωάννας στο τιμόνι 
της εφημερίδας την καθιστά πασίγνωστη, αφού ήταν από τις γνωστότερες προσωπικότητες της πνευματικής ζωής. 
H τομή που προκαλεί ο Ασμοδαίος στην ελληνική δημοσιογραφία οφείλεται κυρίως στο γεγονός ότι μετά τη λαϊκή χοντροκομμένη εικόνα των σατιρικών εντύπων εγκαινιάζει το συνδυασμό της λεπτής, σαρκαστικής σάτιρας με το καλλιτεχνικό σκίτσο. 
Το όνομα ενός δαίμονος επέλεξε ο Ροΐδης ως τίτλο της εφημερίδας. 
Με τη διακοπή της έκδοσης του Ασμοδαίου, η λαϊκή, σατιρική εφημερίδα Αριστοφάνης πανηγύριζε για την εξαφάνιση της «αριστοκρατικής εφημερίδος, του «νόθου τέκνου του φαναριωτισμού και του φαύλου ευρωπαϊκού πολιτισμού», η οποία μονοπώλησε την πνευματική ζωή του τόπου και περιφρόνησε τον λαό. 
Μολονότι η κυκλοφορία του Ασμοδαίου ήταν ελάχιστη, άγγιζε μόλις 
τα 300 φύλλα, όταν η αντίστοιχη των λαϊκών ανταγωνιστών του έφθανε 
τις 7.000, άφησε εποχή. 
Ο Ροΐδης με το σατιρικό λόγο του Ασμοδαίου αποκτά το καταλληλότερο μέσο 
για να εκφράσει τις ώριμες και κατασταλαγμένες απόψεις του για την κοινωνία και την πολιτική. 
Ο Ασμοδαίος κυκλοφόρησε ενόσω βρισκόταν στην εξουσία η τελευταία κυβέρνηση Βούλγαρη, όταν ο Τρικούπης είχε ήδη γράψει το άρθρο «Τις πταίει;», και η παρατεταμένη περίοδος κρίσης του πολιτικού συστήματος, που εξελίχθηκε στο γνωστό, κοινοβουλευτικό σκάνδαλο των «στηλιτικών», βρισκόταν στο αποκορύφωμά της. 
Απέβλεπε στο να εκφράσει ο Ροΐδης τις αμφιβολίες του σχετικά με την ορθή λειτουργία του κοινοβουλευτικού πολιτεύματος και να στηλιτεύσει τα κόμματα.