...ο κολασμένος που διείδε το σήμερα στο αύριο...

Είναι γνωστό ότι ο Άλντους Χάξλεϋ πειραματίζονταν με 
τα παραισθησιογόνα για πολλά χρόνια. 
Έκανε χρήση μεσκαλίνης και LSD μέχρι το θάνατό του.

Οι εμπειρίες αυτές αφορούν δύο μελέτες, που κυκλοφορούν σε ένα τόμο, 
το «Κόλαση και παράδεισος» και «Οι πύλες της αντίληψης». 
Ο Χάξλεϋ ως οικειοθελές πειραματόζωο, σε συνεργασία μ’ ένα ψυχίατρο, 
έκανε χρήση LSD στην προσπάθεια καταγραφής των παρενεργειών. 
Μετά τη χρήση ακολουθούσαν μαραθώνιες συζητήσεις που ηχογραφούνταν 
σε φορητό κασετόφωνο. 
Αναφέρει αρκετές παρενέργειες που αφορούν το χώρο, το χρόνο, την έλλειψη 
σωματικού ελέγχου κτλ, όμως το σημείο που εστιάζει είναι η ένταση των χρωμάτων. 
Είχαν μορφή, σχήμα, ήταν τόσο φλογερά, σχεδόν χειροπιαστά. 
Περιγράφει ένα στρόβιλο από χρώματα και εικόνες, ένα μεθυστικό πανηγύρι. 
Το παραμικρό αντικείμενο, ένα ποτήρι, ένα τραπεζάκι, ο χαρτοκόπτης, 
εξαπέλυε μια εξοντωτική ακτινοβολία, ένα απίστευτο μαγνητισμό. 
Επρόκειτο για μια καινούργια ανακάλυψη του κόσμου. 
Πώς μπορούσε να είναι τόσο μαγευτικός; 
Πώς μπορούσε να τον συνηθίσει και να τον αφήνει να περνά απαρατήρητος; 
Όσο περνούσε η επήρεια της ουσίας τόσο όλα ξεφούσκωναν, ξεθώριαζαν μέχρι 
που ξαναγίνονταν καθημερινά.

Η ανθρώπινη ιστορία είναι συνυφασμένη με τα παραισθησιογόνα. 
Δεν υπήρξε πολιτισμός χωρίς ντόπες.

Οι εμπειρίες αυτές συγκλόνισαν τον Χάξλεϋ. 
Όλο του το έργο είναι ποτισμένο με την αμφιβολία, την αβεβαιότητα, 
το φόβο για το μέλλον, το παράλογο των ανθρώπινων σχέσεων, 
την αδυναμία χαράς στη ζωή. 
Η ευτυχία παρουσιάζεται μόνο ως εγκεφαλικό, φαντασιακό ζήτημα. 
Οι ήρωές του πάσχουν από ατολμία. Παραμένουν έρμαια, παθητικοί 
παρατηρητές της ζωής των άλλων. 
Το LSD και η μεσκαλίνη ανοίγουν στο Χάξλεϋ ένα τεράστιο κεφάλαιο 
επανεκτίμησης των πραγμάτων. 
Μοιραία καταλήγει στη Θεωρία του «Νέου κόσμου», του κόσμου 
του ασυνείδητου. Ο εγκέφαλος χωρίζεται στο συνειδητό και το ασυνείδητο. 
Τα παραισθησιογόνα είναι το διαβατήριο στον άλλο κόσμο, το «Νέο Κόσμο», 
τον άγνωστο, ανεξερεύνητο κι επικίνδυνο κόσμο του ασυνείδητου. 
Ο άνθρωπος σε όλη του την ιστορία προσπαθεί να φτάσει σ’ αυτό το νέο 
κόσμο και γι’ αυτό στρέφεται στα ναρκωτικά. Γι’ αυτό βρίσκει νόημα 
κι ευχαρίστηση στη χρήση. 
Κατά το Χάξλεϋ πρόκειται για ένα είδος οραματισμού. 
Η καθημερινότητα είναι γεμάτη από νόμιμες και μη συνειδητές απόπειρες 
τέτοιου οραματισμού. 
Τι εξυπηρετεί η τέχνη; 
Γιατί μας αρέσουν τα χρώματα στους πίνακες ζωγραφικής; 
Από που αντλούνται τα οράματα των θρησκευτικών ποιμένων; 
Γιατί μαγνητιζόμαστε από τις γρήγορες εναλλαγές της εικόνας; 
Γιατί έχουν τέτοια απήχηση τα χρώματα των πυροτεχνημάτων; 
Όλα αυτά για τον Χάξλεϋ δεν είναι τίποτε άλλο παρά μηνύματα που 
απευθύνονται στο «Νέο Κόσμο». 
Είναι προσπάθειες εξυπηρέτησης των ανθρώπινων ψυχεδελικών αναγκών. 
Από την ιδέα αυτή πήρε και το όνομα του το θρυλικό συγκρότημα «DOORS» 
ως πύλες που οδηγούν στο «Νέο Κόσμο», «στην άλλη πλευρά».

Χωρίς να υπονοείται ότι ο Βαν Γκογκ ασχολούταν με τα παραισθησιογόνα, 
θεωρείται δεδομένη η ψυχική του διαταραχή. 
Ποιος μπορεί να διασφαλίσει ότι η τρέλα, ως εγκεφαλική δυσλειτουργία, δεν προκαλεί 
τις ίδιες αντιδράσεις στον εγκέφαλο με τη χρήση LSD; Έναστρη νύχτα (1889)

Η ανθρώπινη ιστορία είναι συνυφασμένη με τα παραισθησιογόνα. 
Δεν υπήρξε πολιτισμός χωρίς ντόπες.
 Άραγε που βρήκε ο Βαν Γκογκ αυτά τα χρώματα για τους πίνακες του; 
Χωρίς να υπονοείται ότι ο Βαν Γκογκ ασχολούταν με τα παραισθησιογόνα, 
θεωρείται δεδομένη η ψυχική του διαταραχή. 
Ποιος μπορεί να διασφαλίσει ότι η τρέλα, ως εγκεφαλική δυσλειτουργία, 
δεν προκαλεί τις ίδιες αντιδράσεις στον εγκέφαλο με τη χρήση LSD; 
Ποιος μπορεί να διασφαλίσει ότι ο Βαν Γκογκ μέσα στη παραζάλη του 
δεν έβλεπε στ’ αλήθεια αυτά τα χρώματα; 
Υπό αυτή την έννοια ο τρελός Βαν Γκογκ είναι μάρτυρας και προφήτης, 
σταλμένος από το νέο κόσμο που εμείς αδυνατούμε να κατανοήσουμε. 
Τι είναι η έμπνευση; 
Ποια δύναμη κινεί αυτή την ακινησία που έχει φέρει τόσα και τόσα 
στην τέχνη; 
Μήπως οι καλλιτέχνες είναι αυτοί που μπορούν να οραματιστούν, 
να πιάσουν πουλιά από το νέο κόσμο και να τα φέρουν 
μπροστά μας ολοζώντανα; 
Ο Χένρυ Μίλλερ περιγράφει την έμπνευση στη «Μαύρη Άνοιξη» 
ως ακατανίκητη δύναμη αυτοσυγκέντρωσης, ως ορμή λέξεων που χύνονται 
στο χαρτί πέρα από τον έλεγχό του, που τον εξαναγκάζει να γράφει πάνω 
σε χαρτοπετσέτες και τραπεζομάντιλα καθιστώντας τον θέαμα 
παραλόγου μέσα σε εστιατόριο. 
Στα ίδια καταλήγει και ο Σάμπατο στο «Αβαδδών ο εξολοθρευτής» 
ισχυριζόμενος ότι αν κάποιος σκουντούσε την Έμιλι Μπροντέ την ώρα 
που έγραφε θα πεταγόταν ως το ταβάνι τρομαγμένη, γιατί, προφανώς, 
δεν θα είχε καμία συναίσθηση της πραγματικότητας εκείνη τη στιγμή. 

Ο Χάξλεϋ θεωρεί τη διαρκή αναζήτηση του νέου κόσμου φυσική επιταγή. 
Ο άνθρωπος δεν μπορεί και δεν θα μπορέσει να αντισταθεί σ’ αυτό και 
κάθε προσπάθεια καταπολέμησης είναι μάταιη. 
Καταλήγει ότι η ιατρική και η τεχνολογία πρέπει να συνεισφέρουν σ’ αυτό 
ανακαλύπτοντας νέα ναρκωτικά που θα απαλλάσσουν τον άνθρωπο από 
τις καταστροφικές συνέπειες των παραισθησιογόνων, που θα εξασφαλίζουν 
δηλαδή ένα απολύτως ασφαλές και ακίνδυνο ταξίδι στο «Νέο Κόσμο». 
Αν αυτό είναι δυνατό.

Ο Άλντους Χάξλεϋ 

Ο σύγχρονος πολιτισμός βρίσκεται πραγματικά αμήχανος μπροστά 
στο θέμα του ασυνείδητου. Η παντοκρατορία της λογικής ως μοναδικό 
επιστημονικό δόγμα δεν αφήνει πολλά περιθώρια για πειραματισμούς 
τέτοιου είδους που ούτε είναι μετρήσιμοι, ούτε μπορούν να έχουν 
αποδεικτική ισχύ. 
Η αναζήτηση της αυτογνωσίας μπορεί να αφορά το ασυνείδητο, αλλά 
σίγουρα όχι μ’ αυτό τον τρόπο. Αν και η ανεπάρκεια της λογικής θεωρείται 
δεδομένη στην επίλυση τόσο των βαθύτερων υπαρξιακών ζητημάτων, 
όσο και των υπόγειων κινήτρων της ανθρώπινης συμπεριφοράς, 
αν και η ψυχανάλυση θεωρείται αποδεκτή ως απολύτως επιστημονικού 
περιεχομένου βουτιά στο ασυνείδητο, εντούτοις οι παραισθησιογόνες ουσίες, 
ως μορφή υποβοηθήματος της εξερεύνησης του εαυτού, παραμένουν ταμπού. 
Η παραδοχή της ιστορικής διαδρομής των ψυχεδελικών ουσιών 
και των νόμιμων ψυχεδελικών μεθόδων (από τα έντονα εναλλασσόμενα φώτα 
των κλαμπ μέχρι τη θρησκευτική μέθη) παραμένει στο σκοτάδι, προφανώς 
γιατί μια τέτοια ομολογία κρίνεται αναχρονιστική κι επικίνδυνη: 
«Σ’ αυτή την εικόνα του κόσμου που κυριαρχεί στην εποχή μας, δεν υπάρχει 
θέση για τις έγκυρες υπερβατικές εμπειρίες. 
Επομένως, αυτούς που δοκίμασαν αυτό που θεωρούν έγκυρη υπερβατική 
εμπειρία τους κοιτάμε με υποψία, σαν να είναι ή τρελοί ή απατεώνες. 
Το να είναι κανείς οραματιστής, δεν είναι καθόλου κάτι αξιέπαινο». 
Ακόμα και η στάση της εκκλησίας, που η ιστορία της βρίθει οραμάτων, 
είναι αρνητική. Ο οραματισμός σχεδόν ταυτίζεται με τον παγανισμό 
και είναι κατακριτέος. 
Το ότι ο οραματισμός τις περισσότερες φορές αποτελεί απάτη αποδεικνύει 
ακριβώς αυτό το κενό, το κενό της υπαρξιακής αναζήτησης της ενόρασης, 
που μην έχοντας δρόμο να διοχετευτεί καταλήγει στα χέρια ανίδεων 
κομπιναδόρων. Η αποδοχή των ενορατικών παρορμήσεων και δυνατοτήτων, 
που ο ρόλος των παραισθησιογόνων είναι καθοριστικός, συγκρούεται με 
τις κατεστημένες επιστημονικές και θρησκευτικές πεποιθήσεις, αφήνοντας 
μετέωρη την αντίφαση της κοινής ομολογίας των απύθμενων λειτουργιών 
του ασυνείδητου από τη μια και της ουσιαστικής άρνησης της εξερεύνησής του 
από την άλλη. Φυσικά, όλα αυτά απέχουν παρασάγγας από 
την παρότρυνση της συστηματικής χρήσης ουσιών που μόνο αυτοκαταστροφική 
μπορεί να είναι. Από την άλλη όμως η υποκριτική δαιμονοποίηση 
δεν είναι εξίσου επικίνδυνη;

Στο έργο του Χάξλεϋ η λέξη αποποινικοποίηση δεν αναφέρεται πουθενά, 
καθώς θεωρείται αυτονόητη. Σήμερα τα ναρκωτικά είναι παράνομα και όλες 
οι αστυνομίες του πλανήτη ψάχνουν να τα βρουν. 
Ταυτόχρονα οι νέου του σύγχρονου πολιτισμένου κόσμου τα προμηθεύονται 
καθημερινά. 
Όλοι ξέρουν ότι υπάρχουν χώρες παραγωγής, όλοι ξέρουν ότι υπάρχουν 
κυκλώματα διακίνησης κι επίσης όλοι ξέρουν ότι υπάρχουν απεριόριστοι 
εξαθλιωμένοι χρήστες. Παρόλα αυτά το πρόβλημα δεν λύνεται. 

Τα όπλα, η πορνεία και τα ναρκωτικά είναι οι πιο βαριές βιομηχανίες 
του πλανήτη. Αλήθεια που αποσκοπεί η ποινικοποίηση; 
Τι έχει προσφέρει; 
Μήπως προστατεύει το χρήστη – θύμα καθιστώντας τον εγκληματία 
κι ως εκ τούτου έρμαιο κυκλωμάτων που τον οδηγούν 
σε μια αλυσίδα εγκληματικότητας κι εξαθλίωσης; 
Μήπως προστατεύει την κοινωνία που καθημερινά γίνεται αποδέκτης 
παράλογης εγκληματικότητας που σχετίζεται άμεσα ή έμμεσα 
με τα ναρκωτικά; 
Ή μήπως την οικογένεια που δεν ξέρει πώς να προφυλάξει τα παιδιά της; 
Πάντως σίγουρα διασφαλίζει τα τεράστια κέρδη της βιομηχανίας που από τ
ην παρανομία διατηρεί το μονοπώλιο και ξεπλένει το αφορολόγητο μαύρο χρήμα.
eranistis.net