Το ακρωτήριον Ταίναρον είναι το νοτιώτατον μέρος της ηπειρωτικής Ελλάδος και της Βαλκανικής χερσονήσου, το οποίον, απλούμενον μεταξύ
δύο κόλπων, του Λακωνικού και του Μεσσηνιακού, λογχίζει την Μεσόγειον θάλασσαν.
Εις το άκρον του Ταινάρου λειτουργεί ένας από τους αρίστους φάρους της Μεσογείου (λευκού σταθερού φωτός με ερυθράς αναλαμπάς 23 μιλ.), ανεγερθείς το 1887. Ανεκαινίσθη το 1930, κατεστράφη υπό των Γερμανών κατά την κατοχήν και ανεκαινίσθη εκ νέου το 1954. Ο φάρος αυτός σαν κουρνιασμένος πελαργός ατενίζει τον ατέρμονα πόντον και στέκεται μοναδικός οδηγός των πλοίων που περνούν από εκεί.
Το ακρωτήριον αποτελεί μίαν χερσονησίδα μήκους 2 1/2 μιλίων, η οποία τερματίζει τον Ταυγετον με ένα μικρόν ισθμόν. Εις το ένα μέρος και εις το άλλο του ισθμού αυτού υπάρχουν δύο «αμφίπυγοι» λιμένες, το Πορτοκάγιο (Ψαμαθούς) ανατολικά και το Μαρμάρι (Αχίλλειον) δυτικά. Ανατολικά της χερσονήσου αυτής υπάρχουν δύο ακόμη όρμοι καλοί, το Βαθύ προς Β. και ο Ασώματος ή Γιστέρνες προς Ν.
Από την αρχαιότητα μέχρι σήμερον το ακρωτήριον είναι γνωστόν με διάφορα ονόματα, ως: ο Ταίναρος, η Ταίναρος, το Ταίναρον, η Ταιναρία άκρα, η Ταιναρία ακτή, ο κάβο-Ταίναρος, ο κάβο-Μεταπάς, ο κάβο-Ματαπάς, ο Κάβος της Μάνης, ο Βραχίων της Μάνης (Brazzo di Maina), το Κριτήοι, ο Λίθος, το Φανάρι.
Το όνομα Ταίναρον ως λέξιν προελληνικήν ητυμολόγησαν μερικοί από την ρίζαν ταιν-, την οποίαν συναντώμεν εις την λέξιν ταινία και την κατάληξιν -αρος, που φανερώνει πλησμονήν (όπως το σθεν - αρός, λιπ - αρός κ.λπ.). Ελέχθη δηλ. έτσι το ακρωτήριον δια το πολύ μήκος το οποίον έχει η χώρα.
Οι ναυτικοί γνωρίζουν το Ταίναρον με το όνομα Κάβο-Ματαπάς. Ο Κοραής ερμηνεύει την λέξιν εις το μέτωπον, ενώ άλλοι παραδέχονται ότι η ονομασία είναι Φραγκική: Mate-passe, Mate pon δηλ. πέρασμα κακόν και δύσκολον, εξ ου και το λεγόμενον από τους ναυτικούς: Από τον κάβο-Ματαπά σαράντα μίλια μονά κι από τον Κάβο-Γκρόσσο σαράντα κι άλλο τόσο. Άλλοι ακόμη θέλουν και αυτήν την ονομασίαν Ματαπάς προελληνικήν.
Κατά την παράδοσιν Ταίναρος, εκαλείτο μυθολογικός ήρως επώνυμος του ακρωτηρίου και της επ' αυτού πόλεως:
«Ταίναρος, πόλις από Ταινάρου του Γεραίστου μεν αδελφόν, Διός δε παιδός, ος πλέων συν Καλάβρω τω αδελφώ και τόπον της Πελοποννήσου καταλαβών τινα, Ποσειδώνος ιερόν ιδρύσατο, ό καλείται Ταίναρον».
Κατ' άλλον μύθον «έστι και Ταίναρος ο Ικαοίου υιός αφ’ ου καλείται η πόλις, η άκρα και ο λιμήν» ή ότι ο Ταίναρος ήτο υιός του Ελάτου και εγγονός του Ικάρου. Κατ' άλλην παράδοσιν ήτο υιός του Ποσειδώνος, εξ ου και το Ταίναρον της Λακωνικής. Ο Ησύχιος επίσης μας παραδίδει τα εξής: «Τέττιγος έδρανον η Ταίναρος. Τέττιξ γαρ ο Κρης Ταίναρον έκτισε». Αλλά και εξ άλλων πηγών έχομεν: «εκεί γαρ φασίν ελθόντα μετά στόλου Τέττιγα τον Κρήτα πόλιν κτίσαι και κατοικείσαι παρά το ψυχοπομπείον», και ότι ο «Ταίναρος ην έφορος των αγρών».
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΕΔΩ mani.org.gr
ΟΙ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΑΠΟ Georgios Panteleakos
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου