Μα εγώ δεν θέλω άνεση. Θελω ποίηση, κίνδυνο, θέλω ελευθερία, θέλω καλοσύνη, θέλω αμαρτία **Αλντους Χαξλευ

Ο Άλντους Χάξλεϋ (Huxley,Aldous,Leonard) 
γεννήθηκε στις 26 Ιουλίου 1894 στο Γκόνταλμινγκ του Σάρεϋ στην Αγγλία.
Ανήκε σε οικογένεια επιστημόνων και μεγάλων ταλέντων. 
Σπούδασε στο Ήτον και το Μπάλιολ. 
Πριν αφοσιωθεί ολοκληρωτικά στο συγγραφικό έργο, εργάστηκε 
ως δημοσιογράφος και κριτικός δραματικών έργων. 
Ο πατέρας του ήταν διευθυντής και εκδότης της Κόρχιλ-Μάγκαζιν. 
Πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της δεκαετίας του '20 στην Ιταλία· οι εμπειρίες του 
από τη διαμονή του εκεί περιλαμβάνονται στο "Κατά μήκος του δρόμου" 
("Along the road"). 
To 1937 o Χάξλεϋ έφυγε από την Ευρώπη για να ζήσει στην Καλιφόρνια. 
Από τότε, η εξερεύνηση του ψυχικού του κόσμου μέσω του μυστικισμού 
και των παραισθησιογόνων αποτέλεσε το κυρίαρχο στοιχείο στο έργο του. 
Παρουσιάστηκε στα γράμματα με δύο ποιητικές συλλογές αλλά αργότερα 
στράφηκε στο μυθιστόρημα και στο δοκίμιο.

---------------------->
[...] Ο Άλντους κόλλησε από μικρός το δαιμόνιο του πατέρα του να γράφει. Στα 15 του η μητέρα του πεθαίνει και ο πατέρας του με τα δύο μεγαλύτερα αδέρφια του τον μεγαλώνουν. Σε ηλικία 17 ετών έχασε την όρασή του για 2 ή 3 χρόνια από μια αρρώστια που σήμερα θα έμοιαζε ιατή. Δεν το έβαλε κάτω και ανέπτυξε τη γραφή του και φυσικά όξυνε στο έπακρο τις άλλες του αισθήσεις. Η όσφρηση ήταν προεξάρχουσα σε αυτή την οπισθοχώρηση της όρασης, η οποία δε θα επανερχόταν ποτέ σε πλήρη διάσταση.

Το 1917 έκανε την πρώτη του απόπειρα στα γράμματα και από τότε έμελλε να προκαλέσει ταραχή γύρω από το όνομά του και νεφελώδη σχόλια για τη ζωή του, ως προέκταση των γραπτών του. Η απόρριψή του από το βρετανικό στρατό στο Α΄Παγκόσμιο, τον οδήγησε το 1920 στην Ιταλία, όπου και έζησε μια δεκαετία, αναλισκόμενος σε ποίηματα, ταξιδιωτικούς οδηγούς και σενάρια.

Η μετακόμισή του στην Αμερική το 1937 είναι το κατώφλιο της αλλαγής στον εσωτερικό κόσμο και στην καθημερινότητα του Άλντους. Ο συγγραφέας επιδίδεται σε μυθιστορηματικά έργα, ενώ τα ναρκωτικά ελαφριάς μορφής έχουν παρεισφρύσει στα ενδότερα των εγκεφαλικών αμυντικών τοιχωμάτων.

Το 1932 ολοκληρώνει ένα έργο που αποτέλεσε σταθμό στην απαρχή του φουτουριστικού ρεύματος: Θαυμαστός Καινούριος Κόσμος ή κατά το αμερικανικότερον Brave New World. Ένα έργο που απαγορεύτηκε, θεωρήθηκε ότι εισάγει καινά δαιμόνια και ενθήκευε μέσα του την αναταραχή σε ένα κόσμο που προόδευε, σε μια φορντική κοινωνία αθρόας και μαζικής παραγωγής και κατανάλωσης.

Αυτή η κοινωνία έδωσε το έρεισμα στον Χάξλεϋ να προοιωνίσει μια εποχή που όλα θα λειτουργούν μηχανικά, οι άνθρωποι θα είναι προκαθορισμένα ευτυχείς και θα καταναλώνονται ανάμεσα σε αλκοόλ και αρίφνητους έρωτες και αναίσθητους. Διείδε μια εποχή και ένα σύστημα αξιών και λειτουργιών 4 με 5 αιώνες αργότερα από ότι ήρθε. Η μεταφορντική κοινωνία, η μεταπραττική σήμερα θα είχε πολλά να προσφέρει στη διεμβολισμένη σκέψη του Χάξλεϋ.

Το βιβλίο αυτό ήταν το λιθαράκι του συγγραφέα στη μακρόχρονη προσπάθεια επιστημονικής, καλλιτεχνικής και συγγραφικής κοινότητας να θέσουν επί νέας βάσης την έννοια του χώρου και του χρόνου σε συνάρτηση με τη μηχανή, καθ΄οιανδήποτε έκφανσή της.

Το Θαυμαστό Καινούριο Κόσμο ακολούθησαν, αλλά σημαντικά και στηλιτευμένα από τα σαλόνια της λογοτεχνίας έργα, όπως Αόμματος στη Γάζα, Ο μεγαλοφυής και η θεά, Το νησί, έργο που προλόγισε τον ερχομό των χίπις και το «διαολεμένο» Οι Πύλες της Αντίληψης. Αυτό το τελευταίο είναι από τα λιγότερο αναγνωσμένα βιβλία του Άλντους Χάξλεϋ, αλλά από τα πιο αντιπροσωπευτικά της πεσιμιστικής προσωπικότητάς του, του αγνωστικισμού του που διακήρυττε και της εσχατολογίας του.

Μέσα σε 166 σελίδες περιγράφει τις εμπειρίες του από την κατανάλωση μεσκαλίνης, ενός ελαφρού ναρκωτικού που όπως λέει ήταν τόσο όσο χρειαζόταν για να υποκύψουν τα πρωτογενή αμυντικά εγκεφαλικά συστήματα και να διαπεράσουν τον αμφιβληστροειδή εικόνες ενός άλλου κόσμου, Του Άλλου Κόσμου, ένα ερεβώδες μονοπάτι που όπως όλα τα συνταρακτικά, ο άνθρωπος τα ζει μονάχος και μονάχος στέκει σε αυτά.

Η περιγραφή του είναι τόσο γλαφυρή και τόσο ειλικρινής, αφού ηχογραφούσε όσα έλεγε υπό την επήρεια για να τα μελετήσει επισταμένως όταν θα βρισκόταν σε νηνεμία, που μπαίνεις στο πετσί και πιστεύεις ότι πρόκειται για την Πύλη σε αυτό που αναζητά η ψυχή, την ένωση με το παγκόσμιο και κοσμικό πνεύμα που περιέγραφε ο Χέγκελ, την πορεία προς το νιρβάνα που αναφέρει ο Βούδας στη διδασκαλία του, την οποία διερεύνησε αρκετά ο Χάξλεϋ.

Η δυνατή μουσική σε συνδυασμό με το χαμηλό φωτισμό και την εναλλαγή με ακτίνες φωτός διάφορων χρωμάτων είναι μια διαδεδομένη μέθοδος που δημιουργεί στο μυαλό καταστάσεις αντίστοιχες με το μέσκα στο Χάξλεϋ.

Στις 22 Νοεμβρίου του 1963, στη σκιά του Τζ. Φ. Κένεντι, ο Άλντους Χάξλεϋ, ένας άνθρωπος που προσπαθούσε να νοηματοδοτήσει χωρίς αντίκρυσμα έναν κόσμο μεταβαλλόμενο, που όδευε σε ατραπό, σε κάτι εντελώς άλλο από αυτό που ονειρεύονταν οι διαφωτιστές και ευαγγελίζονταν ο Μαρξ, ο Ένγκελ, ο Φόυερμπαχ και τόσοι άλλοι, σε μια εργασία ως μέσο καταδυνάστευσης του λιβιδινικού Εγώ μας, εξέπνευσε με τη γεύση του αγαπημένου του ναρκωτικού.

«Ζούμε μαζί με άλλους ανθρώπους, επιδρούμε πάνω τους, αντιδρούμε σ΄αυτούς. Αλλά πάντοτε και κάτω από όλες τις πιθανές συνθήκες, είμαστε μόνοι. Οι μάρτυρες πηγαίνουν στην αρένα πιασμένοι χέρι χέρι, αλλά σταυρώνονται μόνοι. Αγκαλιασμένοι οι εραστές προσπαθούν απεγνωσμένα να ενώσουν τις μεμονωμένες τους εκστάσεις σε μια μοναδική υπέρβαση του εαυτού τους. Μάταια...Από την ίδια του τη φύση το κάθε πνεύμα είναι καταδικασμένο να υποφέρει και να απολαμβάνει μέσα στη μοναξιά. Οι αισθήσεις, τα αισθήματα, οι διαθέσεις, οι φαντασιώσεις- όλα αυτά είναι ιδιωτική υπόθεση και- είναι αδύνατο να μεταδοθούν παρά μονάχα με τη βοήθεια συμβόλων, κι οπωσδήποτε από δεύτερο χέρι»

Οι Πύλες της Αντίληψης, σελίδα 14...