Η ιδιότητα, η υπηκοότητα και ιθαγένεια της Ελληνικής Βασιλικής Οικογένειας

Η αναφορά στα πρόσωπα αυτά, βασιλιάς, βασίλισσα, πρίγκιπας και πριγκίπισσα δηλώνει
την ιδιότητα τους και διατηρείται ισόβια, ακόμα και όταν παύεται το αξίωμα.
Αυτό προκύπτει όχι μόνο κατά διεθνή πρακτική αλλά και από τη Συνθήκη της Βιέννης του 1815, την οποία προσυπέγραψε, μετά την αποτίναξη του τουρκικού ζυγού, και η Ελλάδα.
Όπως απεφάνθη το Συμβούλιο της Επικρατείας, (αριθμός 4575/1996) ο τίτλος (η αναφορά) δεν είναι ευγενείας, αλλά λειτουργεί ως προσδιορισμός του προσώπου.

Ο Κωνσταντίνος προσφωνείται «Βασιλεύς Κωνσταντίνος, πρώην βασιλεύς των Ελλήνων». Ποτέ στη διαδρομή της ανθρώπινης ιστορίας, σε καμία χώρα δε θεωρήθηκαν οι βασιλείς ή οι αυτοκράτορες φορείς τίτλου ευγενείας. Αυτό συνέβη για πρώτη φορά στην Ελλάδα.

Ανυπαρξία ελληνικής εθνικότητας και υπηκοότητας;

Αυτό το αστείο για δήθεν ανυπαρξία ελληνικής εθνικότητας και υπηκοότητας του βασιλέως επινοήθηκε τον καιρό που υφάρπαζαν την περιουσία της βασιλικής οικογένειας και αποτελεί ντροπή για την σημερινή  Ελλάδα και την δημοκρατία να μην αναγνωρίζονται τα μέλη της ελληνικής βασιλικής οικογένειας ως Έλληνες πολίτες  από το ελληνικό κράτος!

Ο βασιλιάς δεν είναι απλώς πολίτης της χώρας. Είναι ο πρώτος πολίτης της και η βασιλική οικογένεια της Ελλάδος ονομαζόταν παντού και πάντοτε, σε όλες τις νομικές διατάξεις «Ελληνική Βασιλική Οικογένεια», τα μέλη της οποίας έχουν την ελληνική υπηκοότητα.

Ενδεικτικά αναφέρεται το Ν.Δ. 1298/1949, άρθρο α: «Ορισμός Βασιλικής Οικογενείας»

Άρθρον 2.

Την Ελληνικήν Βασιλικήν Οικογένειαν αποτελούσιν:

1. α. Άπαντες οι γνήσιοι και νόμιμοι απόγονοι (κατιόντες) του Βασιλέως Γεωργίου του Α’ εφ όσον διατηρούσι την ελληνικήν ιθαγένειαν και το εκ του Συντάγματος δικαίωμα των ενδεχομένης διαδοχής εις τον θρόνον…

ΓΑΜΟΣ – Αρθρον 6

/ 1. Προς σύναψιν εγκύρου γάμου οποιουδήποτε μέλους της βασιλικής οικογενείας, πλην των υπό των διατάξεων του Αστικού Κώδικος οριζομένων προϋποθέσεων, προσαπαιτείται και η προηγούμενη συναινέσεις του βασιλέως… (Πως υπάγονται στις διατάξεις του ελληνικού Αστικού Κώδικα πρόσωπα που… δεν έχουν την ελληνική ιθαγένεια;)

/ 5. Όσα των θηλέων μελών της βασιλικής οικογενείας συζευχθώσιν εγκύρως μετ αλλοδαπού, διατηρούσι την ελληνικήν ιθαγένειαν… Επι των προσώπων τούτων, εφ όσον αποκτώσιν ελληνικήν διπλήν ιθαγένειαν, εφαρμόζεται ως δίκαιον ιθαγενείας το ημεδαπών δίκαιον…

(Κατά argumentum a contratio: Το θήλυ μέλος είναι «ημεδαπή», δηλαδή έχει την ελληνική υπηκοότητα.

Ναι, αλλά κατά την παράλογη άποψη μερικών, ο βασιλιάς Κωνσταντίνος και τα μέλη της οικογενείας του δεν υπήρξαν ποτέ Έλληνες πολίτες, μολονότι την ελληνική ιθαγένεια διατήρησε ακόμα και η βασίλισσα Σοφία της Ισπανίας…)

Ο πανεπιστημιακός καθηγητής Δ. Ευρυγένης, αναφερόμενος στη διπλή (ορθόδοξη και καθολική) ιεροτελεστία του γάμου της τότε πριγκίπισσας Σοφίας με τον Χουάν-Κάρλος, τονίζει ότι «τούτο θα ηδύνατο να αποφευχθή, είτε δια προσχωρήσεως της πριγκιπίσσης εις το δόγμα του μνηστήρος (Α.Κ. 1371), είτε δι ευλογίας του γάμου υπό μόνου ορθοδόξου ιερέως (Α.Κ. 1367). Αλλ υπό μόνου ορθοδόξου ιερέως τέλεσις του γάμου θα καθιστά μεν τούτο υποστατόν κατά το ελληνικόν δίκαιον, δεν θα εξησφάλιζε όμως το κύρος του κατά το κανονικόν δίκαιον της Καθολικής Εκκλησίας…»

Ώστε: «Ελληνική Βασιλική Οικογένεια, «Ελληνικός Αστικός Κώδικας», «Ελληνικό δίκαιον». Αλλά ο βασιλιάς Κωνσταντίνος «δεν είναι Έλληνας» κατά την εξαιρετικά καθυστερημένη αντίληψη, μολονότι η κυβέρνηση του ΠΑ.ΣΟ.Κ του χορήγησε ελληνικά διαβατήρια για τον εαυτό του και για τα μέλη της οικογενείας του.

Το ότι πρόκειται για την αποθέωση του πιο εμπαθούς παραλογισμού δεν ενοχλεί κανέναν.

Ο Κωνσταντίνος είναι ( κατά το Jus Sanguinis -Δίκαιο του αίματος) Έλληνας τέταρτης γενιάς.

Ο προπάππος του Γεώργιος Α’ ορκίστηκε στην Εθνική Συνέλευση «Ομνύω εις το όνομα της Ομοουσίου και Αδιαιρέτου Τριάδος…» Από τη στιγμή εκείνη ο ίδιος και τα μελλοντικά μέλη της βασιλικής οικογενείας «απέκτησαν αυτομάτως και αυτονόητος την ελληνική υπηκοότητα», αφού και τα τρία Συντάγματα της Εθνεγερσίας (1822, 1823 και 1827) όριζαν ότι:

«Όσοι αυτόχθονες η μη και οι τούτων απόγονοι έλθωσιν εις την Ελληνικήν Επικράτειαν και ορκισθώσι τον ελληνικόν όρκον εισίν Έλληνες».

Ο Κωνσταντίνος είναι Έλληνας και κατά το (Jus Soli – Δίκαιο του εδάφους), αφού γεννήθηκε στην Ελλάδα (Ψυχικό).

1). Γράφηκε στο οικείο ληξιαρχείο, με ληξιαρχική πράξη υπογραφόμενη από τον πρωθυπουργό και τον υπουργό δικαιοσύνης.

2). Γύρισε, σε ηλικία έξι ετών, μετά το δημοψήφισμα του 1946, στην πατρίδα του.

3). Φοίτησε σε ελληνικό δημόσιο σχολείο στοιχειώδους εκπαίδευσης.

4). Φοίτησε σε ελληνικό δημόσιο σχολείο μέσης εκπαίδευσης: Πρότυπο Γυμνάσιο Αναβρύτων.

5). Πήρε απολυτήριο μέσης εκπαίδευσης του ελληνικού υπουργείου Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων.

6). Κατατάχτηκε ως Έλληνας υπήκοος στις ελληνικές ένοπλες δυνάμεις (Λ.Ο.Κ.). Του δόθηκε «εξ απονομής» ο βαθμός του  ανθυπολοχαγού και αργότερα του υπολοχαγού και του λοχαγού, που μόνο Έλληνες υπήκοοι μπορούν να αποκτήσουν.

7). Έγινε κατά το Ν.Δ. 1298/49 διάδοχος του ελληνικού θρόνου, γιατί στο πρόσωπο του συνέτρεχαν οι τρεις προϋποθέσεις του νόμου: Ήταν γνήσιος και νόμιμος απόγονος του Γεωργίου Α’ , είχε την ελληνική ιθαγένεια, διατηρούσε το δικαίωμα διαδοχής.

8). Κατέκτησε πρώτη νίκη σε Ολυμπιακούς Αγώνες ως Έλληνας (Ρώμη 1960).

9). Νυμφεύτηκε κατά το ελληνικό ορθόδοξο δόγμα και ο γάμος του καταχωρίστηκε στο ληξιαρχείο.

10). Οι γεννήσεις των τέκνων του Αλεξίας και Παύλου, που είδαν το φως στην Ελλάδα, εντάχθηκαν στα βιβλία του ληξιαρχείου.

Ο πανεπιστημιακός καθηγητής Κων/νος Σκαλτσάς τονίζει ορθότατα:

«Ουδείς εκ των επί ελληνικού εδάφους γεννηθέντων απογόνων του βασιλέως Γεωργίου Α’ υπήρξεν ανιθαγενής… Τοιούτον τι, άλλωστε, θα ήτο αντινομικόν και εξωφρενικόν, λαμβανομένου υπ όψιν ότι το ελληνικόν κράτος ανεγνώρισεν ως έλληνας υπηκόους και εχθρικούς του υπηκόους, όπως τους Βουλγάρους υπηκόους, περί ων η Συνθήκη Ειρήνης του Νεϊγί, Αλβανούς και Τούρκους υπηκόους, οι οποίοι είχον κατοικίαν εις τα μετά την 1-1-1913 ενσωματωθέντα εις την Ελλάδα εδάφη (Ήπειρος, Μακεδονία, κτλ.), που απελευθέρωσεν ο ελληνικός στρατός υπό την ηγεσίαν του Στρατηλάτου Κωνσταντίνου . Υπάρχει εις τον κόσμον άνθρωπος δυνάμενος να αμφισβητήσει την ελληνικότητα και την γενναιότητα του απελευθερωτού της Μακεδονίας μας βασιλέως Κωνσταντίνου Α’ ;»

Μετά το δημοψήφισμα της 8ης Δεκεμβρίου 1974, ο βασιλιάς Κωνσταντίνος το μόνο που έχασε ήταν τον θρόνος του. Τίποτα άλλο. Το δημοψήφισμα είχε ένα και μοναδικό ερώτημα: «βασιλευομένη» η «αβασίλευτη δημοκρατία». Ο ελληνικός λαός δεν κλήθηκε να αποφανθεί, αν ο Κωνσταντίνος, η Άννα-Μαρία και τα παιδιά τους θα διατηρούσαν η όχι την υπηκοότητα και ιθαγένεια τους.

Η πρωτοφανής άποψη ότι « ο Κωνσταντίνος ήταν Έλληνας ως βασιλιάς και όχι ως πολίτης και όταν απέβαλε την ιδιότητα του βασιλιά των Ελλήνων δεν απέκτησε νόμιμο “τίτλο” για να κατέχει την ελληνική ιθαγένεια» είναι εξαιρετικά γραφική και ανιστόρητη.

Πρώτον, η υπηκοότητα δεν παρέχεται σε τίτλους, αλλά σε πρόσωπα, που τη διατηρούν άσχετα από τυχόν ύπαρξη τίτλου.

Δεύτερον, ο βασιλιάς είναι πολίτης, ο πρώτος πολίτης της χώρας του, στους νόμους της οποίας (αστικό και ποινικό κώδικα κτλ.) υπάγεται, αλλά, πάντως, πολίτης.

Τρίτον, Έλληνες υπήκοοι έγιναν ακόμα ποδοσφαιριστές και προπονητές από διάφορες χώρες, που δεν εκπλήρωσαν καν τις στρατιωτικές υποχρεώσεις τους όπως ορίζει ο νόμος. Αυτοί χάνουν την ελληνική ιθαγένεια, όταν παύει να ισχύει ο λόγος (λ.χ. ιδιότητα ποδοσφαιριστή) για τον οποίο τους δόθηκε;

Ο επικεφαλής του ειδικού νομικού συμβουλίου της Βουλής, Αρ. Μάνεσης έκρινε αντισυνταγματικό το νομοσχέδιο, που είχε κατατεθεί και που είχε συντάξει και αναδιατύπωση τρεις φορές ο συνάδελφος του Ευ. Βενιζέλος: αναφορικά με την περιουσία της βασιλικής οικογένειας, επειδή ήταν αντίθετο προς το άρθρο 17, παρ. 1,2 και 4 του Συντάγματος, και ως προς την ιθαγένεια που αφαιρέθηκε, επειδή παραβίαζε το άρθρο 4, παρ. 3 του Συντάγματος.

Κατά το άρθρο αυτό αποκλειστικά και μόνο σε δύο περιπτώσεις επιτρέπεται η αφαίρεση της ιθαγένειας Έλληνα υπηκόου:

1. Αν αποκτήσει εκούσια την ιθαγένεια άλλου κράτους.
2. Αν αναλάβει υπηρεσία σε ξένη χώρα αντίθετη προς τα εθνικά συμφέροντα.

Συνέτρεξε ένας απ αυτούς τους λόγους στην περίπτωση του βασιλιά Κωνσταντίνου και των μελών της οικογενείας του; Όχι βέβαια!

Για την ιστορία: Η Δ’ Συντακτική Συνέλευση (24-3-1924, πρώτη αβασίλευτη δημοκρατία), μολονότι κήρυξε έκπτωτη τη δυναστεία, απαγόρευσε με ψήφισμα της μόνο τη μόνιμη διαμονή των μελών της στην πατρίδα (όχι τις επισκέψεις) και δεν αφαίρεσε την ελληνική ιθαγένεια. Αυτές έμελλε να απαγορευτούν μαζί με την αφαίρεση περιουσίας, ιθαγένειας και διαβατηρίων στον εικοστό πρώτο αιώνα. Ούτε η δικτατορία της 21ης Απριλίου δε διανοήθηκε να προβεί σε αφαίρεση της ιθαγένειας των μελών της βασιλικής οικογένειας (άρθρο 31, παρ. 2 Συντάγματος 1973).

Επίσης το άρθρο 15 της Παγκόσμιας Διακήρυξης Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (1948) προβλέπει:

«Όλα τα πρόσωπα δικαιούνται να διαθέτουν ιθαγένεια. Και δεν είναι επιτρεπτό να αφαιρείται αυθαίρετα ούτε η ιθαγένεια ενός ατόμου, ούτε το δικαίωμα του να τη μεταβάλει».

Ο Αλέξ. Σβώλος, πανεπιστημιακός καθηγητής του Συνταγματικού Δικαίου έγραφε:

«Νόμοι αφαιρετικοί της ιθαγενείας θα αντέκειντο εις το Σύνταγμα και ειδικώτερον εις το σύνολον των διατάξεων αυτού περί λαού και πολιτών, εν συνδυασμό προς την έννοιαν της ιθαγενείας ως συνδέσμου προς ορισμένον κράτος διαρκούς όσον και αποκλειστικής φύσεως».

Σημείωση τέλους…..

Η ιδιότητα ενός προσώπου ως βασιλιά κάθε άλλο παρά σημαίνει ότι ασκεί ένα λειτούργημα ξεκρέμαστο, ξεκομμένο, ανεξάρτητο από τον όλο κρατικό οργανισμό και μηχανισμό. Ακόμα και οι πρωτοετείς της Νομικής γνωρίζουν ότι ο βασιλιάς ασκεί, ως όργανο της, την εκτελεστική εξουσία στον ανώτατο βαθμό με πράξεις που προτείνονται και προσυπογράφονται από τον πρωθυπουργό και ή τους υπουργούς. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με τον πρόεδρο της δημοκρατίας. Ακριβώς το ίδιο! Και, φυσικά, είναι και οι δύο έλληνες πολίτες. Και παραμένουν Έλληνες πολίτες «εφ όρου ζωής».

Ωστόσο, για την διαφορά μεταξύ βασιλέως και προέδρου της δημοκρατίας, όπως λογικότατα υποστηρίζουν οι: Π. Ι. Παραράς, Pierre Wigny (Droit Constitutionnel), Π. Πιπινέλης (Το Στέμμα εις το πλαίσιον των δημοκρατικών θεσμών), Raymond Poincare (Idees et pensees), Σ. Παπαφράγκος (Μελέται, Λόγοι, Διαλέξεις), Δ. Βεζάνης (Η πολιτειολογική σημασία του Ανωτάτου Άρχοντος) κ.α.,

…η κληρονομική διαδοχή στο ανώτατο αξίωμα αποτρέπει την «εκ βάθρων» συνταράξει και συγκλονισμό της Πολιτείας και τους συνακόλουθους σημαντικούς και πολυάριθμους κινδύνους κατά και μετά την εκάστοτε εκλογή ανώτατου άρχοντα προερχόμενου από ορισμένη μόνο πολιτική παράταξη…

............*.............

Το υποστηριζόμενο, ακόμη και σήμερα, ότι η ιδιότητα του βασιλιά είναι «τίτλος ευγενείας» δεν είναι δεκτικό σοβαρής συζήτησης. Τα ελληνικά Συντάγματα απαγόρευαν την ύπαρξη και χρήση τίτλων ευγενείας στη χώρα. Συνεπώς το βασιλικό αξίωμα δεν είχε την παραμικρή σχέση με αυτούς, αλλά υποδήλωνε τον ανώτατο άρχοντα της χώρας, όπως ακριβώς η ιδιότητα «πρόεδρος της δημοκρατίας» αναφέρεται στον ανώτατο άρχοντα υπό το καθεστώς της προεδρευομένης κοινοβουλευτικής δημοκρατίας.

Επιμέλεια: Ανδρέας Μέγκος

http://www.royalchronicles.gr/