Οι πανελλήνιες εξετάσεις είναι μία έντονη δοκιμασία που καλούνται οι έφηβοι
να υποστούν στην διάρκεια της ποιο ευαίσθητης και ευάλωτης περίοδο της
ζωής τους.
Το εκπαιδευτικό σύστημα μοιάζει να μην νοιάζεται ακριβώς γι΄αυτή την σημαντική στιγμή της ζωής τους και δυστυχώς για να συλλάβουμε ρεαλιστικά
την πραγματική «εκπαιδευτική αλχημεία»
που επιτυγχάνεται μέσα από αυτό το σύστημα, πρέπει να εισχωρήσουμε στην ίδια την καρδιά της παιδαγωγικής σχέσης, όπως αυτή αναπτύσσεται και θεμελιώνεται ανάμεσα στον διδάσκοντα, στους μαθητές και στην οικογένεια Η οικογένεια στην Ελλάδα είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τις αποφάσεις που παίρνουν τα παιδιά τους και τις εκπαιδευτικές δεξιότητες που διαθέτουν.Πολλές φορές τα κοινωνικοοικονομικά κριτήρια καθορίζουν την μελλοντική τους ανάπτυξη την οποία τις περισσότερες φορές κληρονομούν οι νέοι από το οικογενειακό τους περιβάλλον.
«Οι πανελλήνιες εξετάσεις είναι μία κοινωνική αξιολόγηση για τους ίδιους τους μαθητές.Η επιτυχία των μαθητών είναι πράγματι συνδεδεμένη με το πολιτισμικό κεφάλαιο των οικογενειών από τις οποίες προέρχονται. Κυρίως όμως οι διδάσκοντες είναι εκπρόσωποι μίας ιδιαίτερης κουλτούρας, (με την εθνολογική έννοια, του τρόπου ομιλίας, γραφής, συμπεριφοράς κ.ά.)που μπορούμε να ορίσουμε κοινωνιολογικά ως «σχολική κουλτούρα»και ουσιαστικά εντάσσουν τους μαθητές σ΄αυτή την κουλτούρα. Αυτή κατακτάται με άνισο τρόπο σύμφωνα με τις διαφορετικές κοινωνικές τάξεις. Για παράδειγμα, τα παιδιά που προέρχονται από γονείς που έχουν πτυχίο ανώτατης εκπαίδευσης εξοικειώνονται από πολύ μικρή ηλικία. Αντιθέτως δεν ισχύει το ίδιο για τα παιδιά που προέρχονται από ένα διαφορετικό πολιτισμικό περιβάλλον, στα οποία πρέπει να πραγματοποιηθεί ένας πραγματικός επιπολιτισμός στους τρόπους (ομιλίας,δράσης και αίσθησης)» P.Champagne, η κοινωνιολογία, εκδ ΣΕΚ.
Η κοινωνική ανισότητα των παιδιών στο σχολείο είναι σήμερα πολύ γνωστή, μπορούμε παρολ΄αυτά να μιλήσουμε, τα τελευταία χρόνια, για μία προσπάθεια εκδημοκρατισμού του εκπαιδευτικού συστήματος γιατί όλο και περισσότερα παιδιά από μη προνομιούχα κοινωνικά στρώματα κατορθώνουν να εισαχθούν στην ανώτατη εκπαίδευση.Η κοινωνιολογία μας οδηγεί στο να θέσουμε το πρόβλημα διαφορετικά και να αναρωτηθούμε κυρίως πάνω στις σχέσεις που υφίστανται ανάμεσα στο σύστημα της εκπαίδευσης και το οικονομικό σύστημα.
Οι οικογένειες προσδοκούν από το σχολείο να εξασφαλίσει ένα επαγγελματικό μέλλον στα παιδιά τους. Αλλά ο πληθωρισμός των πτυχιούχων συνεπάγεται μία απαξίωση της κοινωνικής τους απόδοσης. Έχουμε αντιληφθεί ότι οι σπουδές δεν αρκούν από μόνες τους για την εξασφάλιση ικανοποιητικών εφοδίων για την αγορά εργασίας. Έτσι αναγνωρίζεται η αναγκαιότητα μίας συνεχούς αξιολόγησης του νέου έως την τελική του εισαγωγή στην αγορά εργασίας.
Η σχέση με τις σπουδές έχει αλλάξει: οι νέοι και η οικογένειά τους έχουν γίνει είτε πιο ανυπόμονοι, γιατί ξέρουν ότι πλέον ο ανταγωνισμός έχει γίνει πιο σκληρός για πιο αμφίβολα αποτελέσματα, είτε πιο ρεαλιστές επειδή έχουν καταλάβει ότι τα πτυχία δεν είναι αυτό που ήτανε, αφότου μεγάλος αριθμός ατόμων έχουν πρόσβαση σ΄αυτά.
Στην εποχή μας όπου οι αλλαγές είναι ραγδαίες και η λήψη ερεθισμάτων καταιγιστική διαφαίνεται όλο και περισσότερο η ανάγκη συνειδητοποίησης και ικανότητας μετατροπής των αξιών, των μεθόδων και των συνθηκών προς την κατεύθυνση της δημιουργικής γνώσης.
Η ευεργετική συμβολή της οικογένειας έρχεται να παίξει τον ρόλο της μάθησης στην ζωή των εφήβων ιδιαίτερα σ΄αυτή την δύσκολη καμπή της ζωής τους. Στην φάση της αμφισβήτησης και της αναθεώρησης επιβαρύνονται με την πολύ σοβαρή απόφαση για την μελλοντική τους πορεία μέσα από ένα σύστημα ανταγωνιστικό και όχι πνευματικής άμιλλας.
Τι χρειάζονται οι έφηβοι έστω και αν ο διάλογος με τους γονείς
δεν ξεκίνησε από μικρή ηλικία;
-Τη δυναμική της στοργής, δηλαδή την ικανότητα να δίνει και
να παίρνει κάποιος την ανθρώπινη αγάπη.
-Τη δυναμική της αντίληψης, δηλαδή την ικανότητα κάποιου να
καταλαβαίνει τον κόσμο και τους ανθρώπους.
-Τη δυναμική του αυθορμητισμού, που αντιστοιχεί στην ικανότητα
κάποιου να εκφράζεται ελεύθερα και να έχει το δικαίωμα να νοιώθει.
Οι αυταρχικές συμπεριφορές ή αλλιώς η σκληραγωγική διαπαιδαγώγηση αφαιρούν την ικανότητα αυτοεκτίμησης του παιδιού.
Σ΄αυτή την περίπτωση αντιμετωπίζουμε ευνουχισμένες προσωπικότητες.
Είναι τα παιδιά που πιθανόν να μας απασχολήσουν με παραβατικές συμπεριφορές.
Η ενίσχυση της αυτοεκτίμησης των παιδιών τα βοηθά
να πάρουν τις σωστές αποφάσεις για το μέλλον τους
και για την επαγγελματική τους επιλογή.
Οι ερωτήσεις σώζουν: Για να δώσουμε λύση στους προβληματισμούς
να ρωτήσουμε τα παιδιά:
Τι θέλουν να σπουδάσουν-Πού-Πώς-Πότε-Γιατί-Kάτω από ποιές συνθήκες ;*Να ακούμε τα παιδιά( να μπαίνουμε στη θέση τους).
*Να βλέπουμε τα γεγονότα με τα δικά τους μάτια.
*Να εντοπίζουμε τις πραγματικές τους ανάγκες και τις ενθαρρύνουμε.
*Να τους μαθαίνουμε σε περίπτωση αποτυχίας, να βρίσκουν εναλλακτικές λύσεις.
*Να υποστηρίζουμε το όραμά τους .
Τα δικά μας όνειρα, οι δικές μας προκαταλήψεις, τα δικά μας «ανικανοποίητα», δεν ταιριάζουν απαραίτητα στη ζωή των παιδιών μας αλλά, ούτε δημιουργούν τις προϋποθέσεις για ένα εποικοδομητικό διάλογο.
*Από το βιβλίο : “Στάση :Επικοινωνία” Διονυσία Τριπολίτου
ISBN: 978-960-931479-4
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου