I want to ask you why. I know there’s no point.
Nothing you say will ever make me understand. But I have to ask, to get the
question off my chest, to stop myself mulling over the possible answers in my head.
Why, in that moment, was my body not mine?
Why was I a victim, not a person? Why, when I lay in that bed, paralysed with fear,
did you not stop and for one moment think that maybe my sanity, my body, my consent were more important than your physical urges?
Nothing you say will ever make me understand. But I have to ask, to get the
question off my chest, to stop myself mulling over the possible answers in my head.
Why, in that moment, was my body not mine?
Why was I a victim, not a person? Why, when I lay in that bed, paralysed with fear,
did you not stop and for one moment think that maybe my sanity, my body, my consent were more important than your physical urges?
I told you to stop it when you touched me. I told you it was not a good idea. I felt pressured and I did kiss you. And then I quickly pulled away, realising I didn’t want to kiss you and that I had the power to resist pressure. I turned my back on you, I said no more.
Ultimately, I can’t remember everything. But I do remember leaving barefoot at 2am. I do remember that I never said yes. I do remember saying no. I do remember being paralysed with fear as you moved my rigid, unconsenting body for me. That is my overwhelming memory: my body shutting down, my throat closing up.
You know that I did not consent to having sex with you. Non-consensual sex isn’t sex. It’s rape.
Maybe it’s hard to hear. But you need to listen, hear me say those words. That night, you didn’t think about me. You didn’t listen to me. And now I deserve to be heard.
I feel worthless and broken. I thought you cared about me. Did you? Do you regret it for the pain it caused me or simply the damage it has the potential to do to yourlife? I hope you realise what you’ve done, how unlovable and disgusting I feel. How scared and sad. How ugly. How unbelievable it seems that anyone would ever find me attractive when my body is so utterly tainted and stained by your doing. You have hurt me.
I am not going any further with the police. I am worn out. I am so, so tired of it all. Do you know the conviction rates for sexual assaults? They’re pretty low. Maybe I’m not brave. Maybe I’m weak and you’ve won. But I refuse to put myself in a situation where I have to relive what happened. I refuse to be cross-examined. I refuse to have to hear that you’ve said “no comment” one more time.
And then what? Say, for example, that I did go ahead with trying to get you prosecuted. What if you were found not guilty? When I know the truth, you know the truth, and yet the truth has been dismissed? How will I feel, knowing that, even though the law is on my side, justice isn’t?
You are not a monster. Just as you let me down, someone, somewhere, has let you down. The psychologist who should have spotted your issues, or the family who chose to turn a blind eye when other, less serious accusations of a similar vein were made against you.
Our prison system is so messed up anyway. Say you did get a conviction (which, by the way, would lose you years to prison), I doubt it would help. The part of me who wants you in prison is the part of me that wants retribution. But, actually, that’s not the answer. Rehabilitation is. You have done something wicked, but if society uses that to define you for the rest of your life, then society, too, is doing something wicked. If society forgives you, then maybe I won’t feel bad because I can’t.
I thought we were friends. I trusted you. You broke that in the worst way possible. Actually, you broke me in the worst way possible.
I hope you go to therapy. I hope you admit what happened. I hope you change. Because, there comes a point when second and third and fourth chances run out. The only way you can be forgiven, the only way you can change, is if you admit what you did. You raped me.
Anonymous
theguardian.com...μεταφρασμένο...
Γράμμα στο φίλο που με βίασε -Μία συγκλονιστική εξομολόγηση
«Θέλω να σε ρωτήσω γιατί. Ξέρω ότι δεν έχει νόημα. Δεν μπορείς να πεις κάτι που θα με κάνει να καταλάβω. Αλλά πρέπει να ρωτήσω, για να το βγάλω από μέσα μου, να σταματήσω τον εαυτό μου να βασανίζεται για τις πιθανές απαντήσεις. Γιατί, εκείνη τη στιγμή, το σώμα μου δεν ήταν δικό μου; Γιατί ήμουν θύμα και όχι άτομο; Γιατί, όταν ξάπλωσα στο κρεβάτι, παραλυμένη από το φόβο, δεν σταμάτησες για να σκεφτείς για μία στιγμή ότι ίσως η ψυχική μου υγεία, το σώμα μου, η συγκατάβασή μου ήταν πιο σημαντικά από τις φυσικές σου ορμές;
Σου είπα να σταματήσεις όταν με άγγιξες. Σου είπα ότι δεν ήταν καλή ιδέα. Ενιωσα πιεσμένη και σε φίλησα. Και τότε γρήγορα απομακρύνθηκα, συνειδητοποιώντας ότι δεν ήθελα να σε φιλήσω και ότι είχα τη δύναμη να αντισταθώ. Σου γύρισα την πλάτη, σου είπα τέρμα.
Τελικά, δεν θυμάμαι τίποτα. Αλλά θυμάμαι να φεύγω ξυπόλητη στις 2 τα ξημερώματα. Θυμάμαι ότι ποτέ δεν είπα ''ναι''. Θυμάμαι να λέω ''όχι''. Θυμάμαι ότι ήμουν παραλυμένη από το φόβο καθώς μετακινούσες το άκαμπτο, δίχως συγκατάβαση, σώμα μου για εμένα. Αυτή είναι η δυσβάσταχτη ανάμνηση: το σώμα μου να ''κλειδώνει'', ο λαιμός μου να κλείνει.
Ξέρεις ότι έδωσα τη συγκατάθεσή μου να κάνω σεξ μαζί σου. Το μη συγκαταβατικό σεξ, δεν είναι σεξ. Είναι βιασμός.
Μπορεί να είναι σκληρό να το ακούς. Αλλά πρέπει να το ακούσεις. Εκείνη τη νύχτα δεν σκέφτηκες εμένα. Δεν με άκουσες. Και τώρα έχω δικαίωμα να ακουστώ.
Αισθάνομαι άχρηστη και συντετριμμένη. Νόμιζα ότι νοιάζεσαι για εμένα. Μετανιώνεις για τον πόνο που μου προκάλεσες ή μόνο για την ζημιά που πιθανόν να κάνει στη ζωή σου; Ελπίζω να συνειδητοποιήσεις τι έκανες, πόσο αηδιασμένη νιώθω. Πόσο φοβισμένη, λυπημένη και αχημη νιώθω. Πόσο απίστευτο φαίνεται ότι κάποιος θα με βρει ποτέ ελκυστική, όταν το σώμα μου είναι εντελώς στιγματισμένο από την πράξη σου.
Δεν θα προχωρήσω άλλο με την αστυνομία. Είμαι εξαντλημένη, τόσο κουρασμένη από όλα. Ξέρεις το ποσοστό καταδίκης για τις σεξουαλικές επιθέσεις; Είναι αρκετά χαμηλό. Ισως δεν είμαι γενναία. Ισως είμαι αδύναμη και εσύ νίκησες. Αλλά αρνούμαι να βάλω τον εαυτό μου στη θέση να ξαναζήσω ό,τι έγινε. Αρνούμαι να εξεταστώ κατ' αντιπαράθεση. Αρνούμαι να πρέπει να σε ακούσω να λες ''ουδέν σχόλιο'' για μία ακόμη φορά.
Και μετά τι; Πες για παράδειγμα ότι πραγματικά προχωράω και προσπαθώ να καταδικαστείς. Τι θα γίνει αν δεν κριθείς ένοχος. Οταν εγώ ξέρω την αλήθεια, εσύ ξέρεις την αλήθεια, αλλά παρόλα αυτά η αλήθεια απορριφθεί; Πώς θα νιώσω γνωρίζοντας ότι ακόμη κι αν ο νόμος είναι με το μέρος μου, η δικαιοσύνη δεν είναι;
Δεν είσαι τέρας. Οπως με απογοήτευσες, κάποιος, κάπου απογοήτευσε εσένα. Ο ψυχολόγος που θα έπρεπε να εντοπίσει τα θέματά σου ή η οικογένεια που επέλεξε να κάνει τα στραβά μάτια όταν άλλες, λιγότερο σοβαρές κατηγορίες στο ίδιο πνεύμα διατυπώθηκαν εναντίον σου.
Το σωφρονιστικό σύστημα είναι τόσο χάλια άλλωστε. Ας πούμε ότι καταδικαζόσουν, αμφιβάλω ότι αυτό θα βοηθούσε. Το κομμάτι μου που σε θέλει στη φυλακή είναι το κομμάτι που θέλει τιμωρία. Αλλά στην πραγματικότητα δεν είναι αυτή η απάντηση. Η αποκατάσταση είναι. Εχεις κάνει κάτι αισχρό, αλλά αν η κοινωνία το χρησιμοποιήσει αυτό για να σε καθορίσει για την υπόλοιπη ζωή σου, τότε και η κοινωνία θα κάνει κάτι κακό. Αν η κοινωνία σε συγχωρήσει, τότε ίσως να μην αισθάνομαι άσχημα γιατί εγώ δεν μπορώ να το κάνω.
Νόμιζα πως ήμασταν φίλοι. Σε εμπιστευόμουν. Το κατέστρεψες αυτό με το χειρότερο τρόπο. Στην πραγματικότητα, διέλυσες εμένα με το χειρότερο δυνατό τρόπο.
Ελπίζω να κάνεις θεραπεία. Ελπίζω να παραδεχθείς αυτό που έγινε. Ελπίζω να αλλάξεις. Γιατί έρχεται κάποια στιγμή που οι δεύτερες, τρίτες και τέταρτες ευκαιρίες τελειώνουν. Ο μόνος τρόπος για να συγχωρεθείς, ο μόνος τρόπος για να αλλάξεις, είναι να παραδεχθείς αυτό που έκανες. Με βίασες».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου