....γιά Ανθυπολοχαγό Θεόδωρο Τουρλομούση , ήρωα του Β παγκοσμίου πολέμου που έπεσε πολεμώντας στο Ελ Αλαμέιν τον Νοέμβριο του 1942.

Έλεγε ο Βύρων: «Ο πόλεμος είναι συμπόσιο γυπών και απώλεια υπάρξεων».
Θα συμφωνήσουμε όπως και με τον Ονέ που έλεγε: 
«Ο πόλεμος είναι η επιστήμη της καταστροφής». 
Τα γνωμικά για το λήμμα «πόλεμος» είναι αμέτρητα. 
Ωφέλιμο είναι να θυμόμαστε κάποια που ο καθένας μας επιλέγει.

Έχει αποδειχθεί ιστορικά πως οι Έλληνες δεν είμαστε λαός φιλοπόλεμος. 
Έχουμε όμως έμφυτη την Πολεμική Αρετή της Άμυνας, όσο και να προσπάθησαν ορισμένοι, Έλληνες και ξένοι, χωρίς επιτυχία να αποδείξουν ότι οι Έλληνες διακατέχονται από το ελάττωμα του ιμπεριαλισμού. 
Αυτοί βρίσκονται σε πλάνη και οφείλουν να εντρυφήσουν στα ιστορικά αίτια 
και αιτιατά των πολεμικών αγώνων των Ελλήνων. 
«Η ωφέλεια της  ιστορίας συνίσταται εις την ανακάλυψη των αιτίων, τα οποία προσδιορίζουν τα γεγονότα και τον ειρμό τους». (Πολύβιος 205-122 π.Χ.).

Οι Έλληνες έχουν πολύ ανεπτυγμένο το αίσθημα της Ειρήνης, αλλά εξίσου και 
το αίσθημα της Ελευθερίας. 
«Ελευθερία είναι η αγαθή συνείδηση». (Περίανδρος 668-585 π.Χ.). και τέλος 
ας θυμηθούμε τον Ηρόδοτο (484-410 π.Χ.) πατέρα της Ιστορίας που είπε: «Κανείς δεν είναι τόσο ανόητος ώστε να προτιμά τον πόλεμο από την ειρήνη, διότι εν ειρήνη τα παιδιά θάβουν τους γονείς, ενώ εν πολέμω οι γονείς θάβουν 
τα τέκνα τους».

Τώρα όσο αφορά την πολυπόθητη Ειρήνη, ο Ευαγγελικός λόγος του Κυρίου 
ημών Ιησού Χριστού τα λέει όλα: «μακάριοι οι ειρηνοποιοί, ότι αυτοί υιοί θεού κληθήσοντα- Μακάριοι είναι οι ειρηνοποιοί, διότι αυτοί θα ονομαστούν υιοί του Θεού».

Σε κάθε πόλεμο η Ιστορία καταγράφει τα καλά και τα κακά ανθρώπινων χαρακτήρων. Ένα από τα κακά είναι και η προδοσία. 
«Την προδοσία όλοι αγάπησαν, αλλά τον προδότη κανείς». 
(Πλούταρχος 40 μ.Χ. – 120 μ.Χ.).

Θα αναφέρουμε μια από τις χιλιάδες παρόμοιες ιστορίες, του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και η οποία αποτελεί πρωτογενή ιστορική πηγή για τον ιστοριογράφο, αφού αυτοί που την διηγήθηκαν είναι οι ίδιοι πρωταγωνιστές και πρόκειται για τους αείμνηστους και πάντα αγαπημένους μου γονείς` τον Σπύρο Ιωαν. Λαζαράκο και τη Δέσποινα του Ιωάν. Αναγνωστάκη. 
Μια περίληψη όλων αυτών που έζησαν οι γονείς μου θα παρουσιάσουμε με την ελπίδα πως ο αναγνώστης θα έχει τη δυνατότητα να διαπιστώσει αλήθειες και 
να συμπληρώσει τις γνώσεις του για εκείνο το Έπος των Ελλήνων. 

Αναφέρουμε ότι, η ιστορία μας έχει δημοσιευθεί, επίσης περιληπτικά, στο περιοδικό «ΛΑΚΩΝΙΚΟΣ ΚΟΣΜΟΣ», τεύχος 6 Νοέμβριος- Δεκέμβριος 1998, 

από τον Κυριάκο Θεοδωρακάκο. Ολόκληρη η ιστορία έχει ερευνηθεί σε 

μεγάλο ποσοστό και καταγραφεί στο υπό έκδοση έργο «ΕΛΛΑΣ: 

1821-2021 200 χρόνια Νεότερης Ιστορίας του Ελληνισμού»  

ΙΩΑΝ. ΣΠ. ΛΑΖΑΡΑΚΟΥ- ΗΛ. ΠΕΤΡ. ΧΟΝΔΡΟΚΟΥΚΗ.

Το 6ο τεύχος «ΛΑΚΩΝΙΚΟΣ ΚΟΣΜΟΣ»

Αφήγηση Σπύρου και Δέσποινας Λαζαράκου.
Σπύρος: «Στις 3 Μαρτίου 1940 ξεκινήσαμε από τον Κούνο μαζί με τον 
Γιάννη τον Κριαλάκο και καταταγήκαμε στο Κέντρο Νεοσυλλέκτων Καλαμάτας, όπου προωθηθήκαμε στο 1ο Σύνταγμα Ιππικού Θεσσαλονίκης».
Δέσποινα: «Τους επέλεξαν για το Ιππικό, που ήταν επίλεκτο σώμα γιατί ήταν ψηλόσωμοι και γνώριζαν ποδήλατο. Εμείς είχαμε λίγους μήνες αρραβωνιασμένοι».
Σπύρος: «Στο Ιππικό μας επέλεξαν για τον Ουλαμό βαθμοφόρων, όπου και γίναμε Λοχίες. 28 Οκτωβρίου, τα χαράματα οι Ιταλοί εισέβαλαν στην Ελλάδα. 
Ο Ελληνοιταλλικός πόλεμος είχε αρχίσει. Στο Σύνταγμα η σάλπιγκο σήμανε πολεμικό συναγερμό. Ήταν αξημέρωτα. Στις 7:00 ξεκινήσαμε με πλήρη πολεμικό εξοπλισμό, ήμασταν 1200 άλογα με τους ιππείς τους.
Η κατεύθυνσή μας ήταν τα Γρεβενά, όπου και δώσαμε την πρώτη μας Μάχη στο Δουτσικό. Οι Ιταλοί έβαλαν με πολυβόλα και εμείς με τις θρυλικές σπάθες του ιππικού. όσοι έπεφταν στην επίθεση έπεφταν όσοι όμως περνούσαν στα μετόπισθεν του εχθρού τον αποδεκάτιζαν. Τα πολεμικά, εκπαιδευμένα άλογά μας υπάκουαν μόνο στο σάλπισμα του σαλπιγκτή και αυτό σήμαινε μόνο επίθεση και όχι υποχώρηση.
Οι Ιταλοί οπισθοχώρησαν ατάκτως. 
Ανακαταλάβαμε τα εδάφη μας και πήραμε το βαρύ οπλισμό τους με πυρομαχικά.
Το ιππικό πλέον έγινε πεζικό, αφού αρχίσαμε να ανεβαίνουμε κυνηγώντας τα στρατεύματα του Μπενίτο Μουσολίνι στα ορεινά της Πίνδου. Τα άλογά μας πλέον μη αντέχοντας ψόφησαν, από διάφορες αιτίες και όσα έμειναν έχασαν την πολεμική τους ιδιότητα».
Ως γνωστό οι Ιταλοί νικήθηκαν και τους εκδιώξαμε ακόμη και από τη Βόρειο Ήπειρο.
Μετά την Κόνιτσα μετατέθηκα στα Έμπεδα των Αθηνών, όπου συνάντησα το συμπατριώτη μου, Ανθυπολοχαγό Θεόδωρο Τουρλομούση από τους Καλονιούς της Κοίτας. που μόλις είχε βγει από τη Σχολή Ευελπίδων. 
Η μοίρα μας έδεσε ισόβια.
Εκπαιδευτήκαμε στη χρήση μοτοσικλέτας ΝΟΡΤΟΝ. 
Συγκροτηθήκαμε ως ανεξάρτητος Λόχος με αποστολή να περιπολούμε σε ορισμένα ανοιχτό μέρη στα Βόρεια Σύνορα, επειδή ανεμένετο να μας επιτεθεί 
η Γερμανία. Μείναμε λίγο καιρό στην Κοζάνη και εν συνεχεία πήγαμε στο Σιδηρόκαστρο.

Εκεί μας βρήκε η Γερμανική επίθεση, αλλά και η συνθηκολόγηση του Τσολάκογλου. Προσπαθήσαμε να κατεβούμε αλλά μας δημιουργούσαν προβλήματα οι πεμτοφαλαγγίτες που μας έδιναν συνεχώς λάθος πληροφορίες. Διοικητής μας ήταν ο Επίλαρχος Μέξας, που δεν ήθελε να παραδοθεί, αλλά να συνεχίσει τον αγώνα.
Μείναμε μαζί του 149 άτομα εθελοντές. Ανεφοδιαστήκαμε στο Σιδηρόκαστρο, 
και από κει κατευθυνθήκαμε προς τις Σέρρες. Στις Σέρρες όταν
φθάσαμε μας πλησίασε ένας Λοχαγός, Υπασπιστής του Στρατηγού Λιούμπα 
και ζήτησε από τον Διοικητή μας να περιμένει τους Γερμανούς να παραδοθεί. 
Ο Διοικητής αγνόησε τη Διαταγή του Στρατηγού και φθάσαμε με τα πολλά στη Νιγρίτα και από κει ξεκινήσαμε για το Τσάγιαζι. Πρόκειται για ένα παράλιο μέχρι τη Θεσσαλονίκη. Εκεί καταστρέψαμε το υλικό μας για να μη το πάρουν οι Γερμανοί, αλλά δυστυχώς μας πρόλαβαν. Δώσαμε Μάχη όπου και σκοτώθηκαν 
14 άτομα, ανάμεσά τους και ένας Καπερώνης από τη Σπάρτη, ενώ και από τους κατακτητές σκοτώθηκαν αρκετοί».

Σύμφωνα με την αφήγηση του αείμνηστου πατέρα μου, η Μάχη του Τσάγιαζι είναι πολύ πιθανόν η Πρώτη Μάχη της Εθνικής μας Αντίστασης, πράγμα που μέχρι και σήμερα δεν έχει αναφερθεί. Συνεχίζοντας την αφήγηση λέει:
«Ο Διοικητής μας, εγώ , ο Τουρλομούσης και οι υπόλοιποι φθάσαμε στην Ποταμιά. Οι κάτοικοι εκεί μας έδωσαν τρόφιμα και κάποια πολιτικά ρούχα, ενώ μας βοήθησαν να φύγουμε με μικρό πλοιάριο προς την Ολυμπιάδα. Από κει κατευθυνθήκαμε στη Θάσο. 

*Η θρυλική εγγλέζικη πολεμική μοτοσικλέτα ΝΟΡΤΟΝ

Στη διαδρομή μας έψαχναν γερμανικές τορπιλάκατοι, αλλά με τη βοήθεια του Τελωνοφύλακα και του Παπά του χωριού καταφέραμε να φθάσουμε στη Λήμνο,
Ο Πρόεδρος ήταν Γερμανόφιλος και γενικά εκτός από τις ελάχιστες περιπτώσεις που μας βοήθησαν, μας είχαν καταπροδώσει. Από τη Λήμνο πήγαμε στη Μυτιλήνη και από κει στη Χίο. Ό Λόχος μας είχε διαλυθεί και ο καθένας εκινείτο σύμφωνα με τη βούλησή του. Άλλοι γυρνούσαν στις οικογένειές τους και άλλοι έφευγαν για τη Μέση Ανατολή, να συνεχίσουν τον πόλεμο.
Είχαμε αποφασίσει με τον αείμνηστο Τουρλομούση να γυρίσουμε στην Πελοπόννησο. 
Ο Θοδωρής αγαπούσε μια κοπέλα από τη Θεσσαλονίκη που την έλεγαν Φάνια, είχε καταταχθεί Εθελόντρια Νοσοκόμα και είχε μετατεθεί στην Καλαμάτα. Εγώ ήμουν ήδη αρραβωνιασμένος με τη Δέσποινα, που παντρευτήκαμε το 1947` μετά που γύρισα από το Μέτωπο στην Ελλάδα το 1946.
Στη Χίο, ο Τουρλομούσης πήγε να φτιάξει το ρολόι του κ’ εγώ εξοικονόμησα τρία πορτοκάλια για να φάμε. Τα τρόφιμα ήταν περιζήτητα. Το νησί ήταν ήδη υπό την μπότα των Γερμανών. Τότε η Μοίρα έπαιξε το δικό της παιχνίδι. 
Σταματάει μπροστά μου μια μοτοσικλέτα τρίκυκλη με ένα Γερμανό βαθμοφόρο και δύο στρατιώτες. Ο βαθμοφόρος μου ζήτησε το ένα πορτοκάλι και του το έδωσα, στη συνέχεια μου πήρε και τα άλλα δύο, μόρφασα και αυτός υπό την απειλή των όπλων του με χαστούκισε. Έφυγαν, ενώ εγώ σκεφτόμουν πως δεν θα μπορέσω να συνυπάρξω με τους βάρβαρους αυτούς ως κατακτητές της Πατρίδας μου. 
Είχα πάρει την απόφασή μου να μην επιστρέψω στη Μάνη, αλλά να φύγω 
για τη Μέση Ανατολή να συνεχίσω τον πόλεμο.
Όταν επέστρεψε ο Τουρλομούσης και του διηγήθηκα τα συμβάντα αποφάσισε 
και αυτός να με ακολουθήσει. Εγώ έμπειρος από τον Ελληνοϊταλικό προσπάθησα να τον μεταπείσω, όμως ήταν ανένδοτος και μου τόνισε ότι είναι Αξιωματικός μόνιμος του Ελληνικού Στρατού. Είναι πράγματι Ήρωας.
Από τη Χίο με τη βοήθεια ορισμένων ντόπιων πήγαμε στις Οινούσσες ή Εγνούσσες. Εκεί μας παρέλαβε μια οικογένεια εφοπλιστών, που η μια κόρη ήταν καλόγρια (πρόκειται για την οικογένεια Πατέρα ή Χατζηπατέρα. Ερευνάται). Μας φιλοξένησαν λίγες μέρες και κανόνισαν με βάρκα κωπήλατη, που είχαν δυο αδέλφια να μας περάσουν τα μεσάνυχτα απέναντι στη Μικρά Ασία. Έτσι και έγινε, αφού διασωθήκαμε από γερμανικό πολεμικό αεροπλάνο που περιπολούσε στα χωρικά ύδατα, βγήκαμε στον Τσεσμέ. Περιμέναμε να απομακρυνθεί η βάρκα που μας φυγάδευσε και μέσα στο σκοτάδι αρχίσαμε να περπατάμε προς την κατεύθυνση που μας είχαν δείξει οι Οινουσσιώτες.
Τα χαράματα μας εντόπισε Τουρκική περίπολος και μας συνέλαβε. 
Τα περίστροφά μας τα είχαμε δώσει στους Οινουσσιώτες με την παρότρυνση να τα χρησιμοποιήσουν κατά των κατακτητών… Με τη βοήθεια ενός Έλληνα Αγροφύλακα οδηγηθήκαμε στο Σταθμό τους και απ’ εκεί με ενέργειες του Βρετανικού Προξενείου στη Σμύρνη. Οι Τούρκοι μας φέρθηκαν καλά, πέρα του ότι μας έκλεψαν τα ρολόγια μας. Είχαμε φοβηθεί, διότι από τις μέρες που μείναμε στη Χίο και στις Οινούσσες είχαμε πληροφορηθεί πως στην Τουρκία ήδη δρούσε η Γερμανική 5η Φάλαγγα…


*Η διαδρομή που ακολούθησαν οι δύο συμπολεμιστές

Μείναμε στη Σμύρνη αρκετές μέρες υπό την προστασία και επίβλεψη των Άγγλων. Θα μπορούσα να πως ότι κάναμε τουρισμό…».
Εδώ τελειώνει η πρώτη φάση των πολεμιστών, Τουρλομούση και Λαζαράκου, 
η δεύτερη φάση είναι η μοιραία για τον Ήρωα Τουρλομούση Θεόδωρο.
Μετά από πολλές περιπέτειες έφθασαν στην Αίγυπτο, αφού παρέμειναν αρκετό χρονικό διάστημα στο Ισραήλ (έχουμε φωτογραφικό υλικό από τους Αγίους Τόπους) και κατατάχθηκαν στο Αρχηγείο Βασιλικού Ελληνικού Στρατού Μέσης Ανατολής (ΑΒΕΣΜΑ), που είχε ήδη ιδρυθεί από τον Ιούνιο του 1941.
Αν υπολογιστεί ότι από τη Χίο-Οινούσσες φυγαδεύτηκαν στα τέλη Απριλίου με αρχές Μαΐου 1941 και το χρόνο που παρέμειναν στη Σμύρνη και στη Χάϊφα κατά πάσα πιθανότητα οι πολεμιστές μας πρέπει να έφθασαν στην Αλεξάνδρεια λίγο μετά την ίδρυση του ΑΒΕΣΜΑ, όπου και άρχισε η εκπαίδευσή τους στα τεθωρακισμένα Άρματα Μάχης από Βρετανούς.

Οι δύο Μανιάτες συμπολεμιστές ήταν αχώριστοι. 
Έζησαν πολλές επικίνδυνες καταστάσεις. Τα σημάδια των τραυμάτων στο κορμί του αείμνηστου πατέρα μου το διαβεβαιώνουν. Σπασμένα κόκαλα, εγκαύματα από εμπρηστικές βόμβες, κλεισμένες τρὐπες…
Πολέμησαν το ναζιστικό Γερμανικό Στρατό της «αλεπούς της Ερήμου», Στρατάρχη Ρόμελ υπο τις διαταγές του Βρετανού Στρατάρχη Μοντγκόμερι και νίκησαν κάνοντας το πρώτο τεράστιο βήμα για την απελευθέρωση της Ελλάδας, της Ευρώπης, της Ασίας.
Και όμως σήμερα οι τότε Δυτικοί Σύμμαχοί μας δεν θυμούνται τίποτα! Δεν θα είχαμε απαίτηση να θυμούνται οι κυβερνήσεις τους, αλλά θα έπρεπε όμως να θυμούνται οι λαοί τους…
Στη φονική Μάχη Ελ-Αλαμέιν (23 Οκτ – 5 Νοε 1942), ο Ανθυπολοχαγός Θεόδωρος Τουρλομούσης έπεσε υπέρ Πίστεως και Πατρίδος, τιμώντας τον Έλληνα Αξιωματικό. 
Ο Σπύρος Λαζαράκος γύρισε για να απαγγείλει το ποίημα του στα αποκαλυπτήρια του Αδριάντα του στο χωριό Κοίτα, αυτό που του είχε γράψει την ημέρα που σκοτώθηκε, μετά από αρκετές δεκαετίες.

…Μα πες μου τώρα Θόδωρε
αν τύχει ζήσω και γυρίσω,
της δόλιας της μανούλας σου
τι θα της πω όταν την αντικρίσω;
Το ξέρω μόλις θα με δει
θάρθει να μ’ αγκαλιάσει
κι απ’ τα ωραία χείλη της
πικρά θε να γελάσει.

Και τα μεγάλα μάτια της
θα κλάψουν, θα βουρκώσουν.
Σπύρο θα πει πως πέρασες,
μόνος στον ερχομό σου;
Πως άφησες το Θόδωρα
στην άμμο να κοιμάται;

Δεν θα ξυπνήσει δεν θα ρθεί
εμάς δεν μας θυμάται;

…Σπυρίδων Ιωάν. Λαζαράκος
Ελ Αλ Αλαμέιν 2 Νοεμβρίου 1942.

Η μανούλα του δεν ήθελε να πάει στην Αφρική να συνεχίσει τον πόλεμο και αυτός της έγραψε: «όταν μπήκα μάνα στη στρατιωτική Σχολή, εσύ δε μούλεγες να κοιτάζω τους καλύτερους τον Κώστα τον Δαβάκη, που αργότερα έγινε Ήρωας της Πίνδου και τους άλλους; Αυτό κάνω κ’ εγώ.

Λιγότερο από μισή ώρα δρόμο με τα πόδια οι Καλονιοί από τα Κεχριάνικα, το χωριό του Κωνσταντίνου Δαβάκη και πάνω στη Δημοσιά Κοίτα – Γερολιμένα 200 μέτρα το ένα από το άλλο τα αγάλματα τους στέκουν βιγλάτορες και μας παρατηρούν. 
Χαμογελούν μυστικά όποτε τους εναποθέτω ένα λουλούδι , εκτελώντας την αιώνια διαταγή του πατέρα μου και η οποία θα ισχύει για τα παιδιά και τα 
εγγόνια μου. 
ΑΘΑΝΑΤΟΙ. ΖΗΤΩ Η ΛΕΥΤΕΡΙΑ.
Ο Σταυρός στον τάφο του Ήρωα γράφει:
«ΕΠΕΣΕ ΜΑΧΟΜΕΝΟΣ 2 – 11 – 1942 
ΑΝΘΥΠΟΛΟΧΑΓΟΣ ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΤΟΥΡΛΟΜΟΥΣΗΣ 2ου ΤΑΓΜΑΤΟΣ».

~

 ...αναδημοσιεύω ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο που αναφέρεται στον 
αείμνηστο Καλλονιάτη συμπατριώτη μας Ανθυπολοχαγό Θεόδωρο Τουρλομούση , ήρωα του Β παγκοσμίου πολέμου που έπεσε πολεμώντας 
στο Ελ Αλαμέιν τον Νοέμβριο του 1942. 
Ο θάνατος του τιμή και δόξα για το χωριό μας αλλά και για όλη την Μάνη.

...το διάβασα εδώ: 

ΤΟ ΕΠΟΣ ΤΟΥ 40
28 Οκτωβρίου 2017 by Ιωάννης Σπ. Λαζαράκος
ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΟ

Αφήγηση του Σπυρίδωνος Ιωάν. Λαζαράκου 1919- 2006

 ΙΔΕΟΓΡΑΦΟΣ

https://ideografos.wordpress.com/2017/10/28/%CF%84%CE%BF-%CE%AD%CF%80%CE%BF%CF%82-%CF%84%CE%BF%CF%85-40/