Ναι, ναι καλά είδατε. Μαλάκα λέει ο τίτλος. Ποιον μαλάκα?
Μα τον γνωστό βέβαια.
Αυτόν που όταν παρατάει μια φίλη μας, μαζευόμαστε όοοολες μαζί, να του σούρουμε τα εξ’ αμάξης, να τον λιθοβολήσουμε μέχρι θανάτου, να μην του βρούμε κανένα (μα κανένα) ελαφρυντικό και στο τέλος να καταλήξουμε ότι
ήταν ΠΟΛΥ μαλάκας.
Φυσικά, δεν χρειάζεται να αναφέρω ότι έτσι θα τον αποκαλούμε από δω και πέρα, όλες θα καταλαβαίνουμε για ποιον πρόκειται και το όνομά του θα χαθεί
για πάντα στην αιωνιότητα. Βέβαια όσο θα διαδραματίζεται αυτό το
αριστοφανικό σκηνικό, η παρατειθήσα φίλη θα έχει περίλυπο ύφος στολισμένο
με περισσή καημενότητα και, κάθε φορά, στο άκουσμα του ονόματός του θα αντιδράει με ύφος σιχαμάρας και θυματοποίησης.
Τρομάρα της!!
Αυτά πίστευα ακράδαντα, μέχρι τώρα, και προσπαθούσα να πείσω την κάθε κακομοίρα φίλη μου ότι: “δεν φταίς εσύ κοριτσάκι μου, αυτός ο μαλάκας φταίει, εσύ τα έκανες όοοολα σωστά και μετά από αυτό είσαι έτοιμη να ενταχθείς με δόξα και τιμή, στο τάγμα των αγγέλων”, και όλο να της ισιώνω το φωτοστέφανο. Κούνια που μας κούναγε και τις δυο.
Μμμμμμμμμμμ γιαααα πάμε πάλι. Κι έτσι όπως τυχαία σε βρίσκουν όλα, απεσταλμένα από τον Κύριο Σύμπαν (το μικρό του δεν το ξέρω αλλά όπου τον βρω κάηκε) για να σου μάθουν ότι τελικά τα αυγά δεν τα αλωνίζουν, αντιθέτως τα βράζουν. 2,5 μήνες έφαγα στην μάπα το γνωστό σε όλους μας τσιμπούρι. Oh yes!! Αυτό το είδος ανθρώπου, που δεν μπορεί με τίποτα να διαχειριστεί την αυξημένη ανασφάλεια του και την πετάει όλη πάνω σου, για να μοιραστείτε το βάρος. Αυτός που έρχεται με το λάβαρο του καλού παιδιού, αλλά τελικά πρέπει να γίνεται όοοοτι θέλει και όοοοπως το θέλει, αλλιώς το αναλύει μέχρι θανάτου (δικού σου) και φυσικά αν τολμήσεις να αρνηθείς, γιατί έχεις σοβαρότερα προβλήματα, θα κατηγορηθείς για αδιαφορία και αχαριστία.
Νομίζω ότι έχετε αρχίσει να μπαίνετε στο νόημα και έχετε καταλάβει γιατί μιλάω. Ακριβώς!!! Μιλάω γι αυτό το (καθόλου σπάνιο) είδος που θέλει να μιλάτε 10 φορές την ημέρα στο τηλέφωνο και αν δεν γίνει αυτό γκρινιάζει μέχρι να πετύχει το δικό του. Το αποτέλεσμα είναι, κάθε φορά που δεν του απάντησες στο μήνυμα ή δεν ήθελες να κάνετε αγκαλίτσες με 40 βαθμούς για ακόμη μια φορά, να σε κοιτάει με αυτό το βλέμμα του κουταβιού, όταν θέλει να το βγάλεις για κατούρημα και φυσικά καταλήγει να σε εκνευρίζει ακόμη περισσότερο.
Το θέμα όμως είναι ότι οι άνθρωποι θέλουν ανθρώπους δίπλα τους και όχι κατοικίδια. Ανθρώπους με προσωπικότητα, με γνώμη και προσωπική ζωή. Προσωπική ζωή, που δεν είναι απαραίτητο πάντα να εφάπτεται με την δική τους. Όταν γαντζώνεσαι πάνω στον άλλον, στον υπερθετικό βαθμό, καταντάς καρκίνωμα, που ζεις από την ζωή του άλλου και στο τέλος απομυζείς την πολύτιμη ενέργεια του.
Μήπως τελικά αυτοί οι άνθρωποι δεν είναι θύματα αλλά θύτες??
Μήπως η συνεχή τους ανάγκη για επιβεβαίωση, τους κάνει εγωιστές και απαιτητικούς χωρίς να σέβονται τα όρια του άλλου? Αυτό βέβαια έχει ως αποτέλεσμα να γίνονται ένα ενοχλητικό φορτίο χωρίς, όμως, ποτέ να τους
έχει περάσει από το μυαλό.
Επειδή, λοιπόν, αυτούς τους 2,5, δύσκολους, μήνες, ο μαλάκας έγινα εγώ,
είπα μπας και τον εξιλεώσω. Είπα μήπως δεν είναι έτσι τα πράγματα και η καημενούλα φίλη που την παρατήσανε σύξυλη, του είχε πρήξει τα
(δεν θα τα το πω γιατί τυγχάνω και κουρία) συκώτια του δύσμοιρου, που βρέθηκε στο διάβα της και δεν άντεξε άλλο?? Μήπως η αφημένη στα κρύα
του λουτρού, έβαλε το χεράκι της, για να φύγει ο χριστιανός τρέχοντας χωρίς
να κοιτάξει πίσω, ούτε για να δει αν τον ακολουθούν??
Απαπά κακά στο στόμα μου. Τι είναι αυτά που λέω!! Ντροπή!!
Μέχρι που κινδυνεύω να με απελάσουν από τον σύνδεσμο απανταχού γυναικών, και εδώ και στην αλλοδαπή.
Μήπως τελικά οι άντρες έχουν γίνει μαλάκες γιατί τους το είπαμε τόσες φορές που το πίστεψαν? Αν το παίρναμε λίγο αλλιώς και μπαίναμε και στην θέση τους??
Φανταστείτε ότι δεν άντεξα την μίρλα και την κακομοιριά εγώ, που είμαι και γυναίκα, πόσο μάλλον ένας άντρας!
Σκεφτείτε πόσο κουραστικό είναι να έχεις χίλια δυο στο μυαλό σου και ο άλλος όταν βρίσκεστε να σου λέει:
«Μωρό μου, μου μίλησες κάπως εχτές στο τηλέφωνο και νιώθω ότι σε χάνω»
και εσύ να θες να του φέρεις στο κεφάλι ό,τι κρατάς στα χέρια και το μόνο που σε λυπεί να είναι ότι αυτό που κρατάς δεν είναι αρκετά βαρύ. Σε συνδυασμό δε, με το ότι όταν του μίλησες κάπως, ήταν την εικοστή φορά που σε πήρε να σου πει με περιχαρή τόνο από drag queen παράσταση «Μωρό μουουουου πήρα να σου πω ένα γεια» κι εσύ να ψάχνεις ποια φίλη σου άλλαξε την φωνή της για να σου κάνει πλάκα.
Όπως καταλαβαίνετε, τώρα που ο μαλάκας ήμουν εγώ (και ούτε θέλω να σκέφτομαι τι έχουν να μου σούρουν αυτός και οι φίλοι του) τα είδα αλλιώς τα πράγματα. Φυσικά δεν χρειάζεται να πω ότι δεν άντεξα άλλο και έφυγα με ελαφρά πηδηματάκια, συνοδεύομενα από συνοπτικές διαδικασίες.
Έτσι αντιδρούν και οι άντρες. Απλά επειδή οι άντρες μας φοβούνται, δεν κάθονται να μιλήσουν ξεκάθαρα. Αυτό όμως δεν κάνει μικρότερη την
δική μας ευθύνη.
Πριν που μιλούσα για την παρατηθείσα φίλη εννοείται ότι δεν βγάζω την ουρά μου απ’έξω. Εννοείται πώς υπήρξα κι εγώ στην θέση της περίλυπης γυνής, χτυπημένης από την μοίρα και τον μαλάκα.
Δεν σας κάνω την άγια αααχχχχ αμάρτησα!!!!
Εξιλέωση στον μαλάκα λοιπόν φίλες μου. Και που ξέρετε??
Αν σταματήσουμε να τους αντιμετωπίσουμε εμείς έτσι, ίσως χαλαρώσουν και έρθουν πιο κοντά μας. Εμείς κρατάμε το καρπούζι, εμείς και το μαχαίρι.
Οι παλιές ήταν σοφές. Ε?
Μα τον γνωστό βέβαια.
Αυτόν που όταν παρατάει μια φίλη μας, μαζευόμαστε όοοολες μαζί, να του σούρουμε τα εξ’ αμάξης, να τον λιθοβολήσουμε μέχρι θανάτου, να μην του βρούμε κανένα (μα κανένα) ελαφρυντικό και στο τέλος να καταλήξουμε ότι
ήταν ΠΟΛΥ μαλάκας.
Φυσικά, δεν χρειάζεται να αναφέρω ότι έτσι θα τον αποκαλούμε από δω και πέρα, όλες θα καταλαβαίνουμε για ποιον πρόκειται και το όνομά του θα χαθεί
για πάντα στην αιωνιότητα. Βέβαια όσο θα διαδραματίζεται αυτό το
αριστοφανικό σκηνικό, η παρατειθήσα φίλη θα έχει περίλυπο ύφος στολισμένο
με περισσή καημενότητα και, κάθε φορά, στο άκουσμα του ονόματός του θα αντιδράει με ύφος σιχαμάρας και θυματοποίησης.
Τρομάρα της!!
Αυτά πίστευα ακράδαντα, μέχρι τώρα, και προσπαθούσα να πείσω την κάθε κακομοίρα φίλη μου ότι: “δεν φταίς εσύ κοριτσάκι μου, αυτός ο μαλάκας φταίει, εσύ τα έκανες όοοολα σωστά και μετά από αυτό είσαι έτοιμη να ενταχθείς με δόξα και τιμή, στο τάγμα των αγγέλων”, και όλο να της ισιώνω το φωτοστέφανο. Κούνια που μας κούναγε και τις δυο.
Μμμμμμμμμμμ γιαααα πάμε πάλι. Κι έτσι όπως τυχαία σε βρίσκουν όλα, απεσταλμένα από τον Κύριο Σύμπαν (το μικρό του δεν το ξέρω αλλά όπου τον βρω κάηκε) για να σου μάθουν ότι τελικά τα αυγά δεν τα αλωνίζουν, αντιθέτως τα βράζουν. 2,5 μήνες έφαγα στην μάπα το γνωστό σε όλους μας τσιμπούρι. Oh yes!! Αυτό το είδος ανθρώπου, που δεν μπορεί με τίποτα να διαχειριστεί την αυξημένη ανασφάλεια του και την πετάει όλη πάνω σου, για να μοιραστείτε το βάρος. Αυτός που έρχεται με το λάβαρο του καλού παιδιού, αλλά τελικά πρέπει να γίνεται όοοοτι θέλει και όοοοπως το θέλει, αλλιώς το αναλύει μέχρι θανάτου (δικού σου) και φυσικά αν τολμήσεις να αρνηθείς, γιατί έχεις σοβαρότερα προβλήματα, θα κατηγορηθείς για αδιαφορία και αχαριστία.
Νομίζω ότι έχετε αρχίσει να μπαίνετε στο νόημα και έχετε καταλάβει γιατί μιλάω. Ακριβώς!!! Μιλάω γι αυτό το (καθόλου σπάνιο) είδος που θέλει να μιλάτε 10 φορές την ημέρα στο τηλέφωνο και αν δεν γίνει αυτό γκρινιάζει μέχρι να πετύχει το δικό του. Το αποτέλεσμα είναι, κάθε φορά που δεν του απάντησες στο μήνυμα ή δεν ήθελες να κάνετε αγκαλίτσες με 40 βαθμούς για ακόμη μια φορά, να σε κοιτάει με αυτό το βλέμμα του κουταβιού, όταν θέλει να το βγάλεις για κατούρημα και φυσικά καταλήγει να σε εκνευρίζει ακόμη περισσότερο.
Το θέμα όμως είναι ότι οι άνθρωποι θέλουν ανθρώπους δίπλα τους και όχι κατοικίδια. Ανθρώπους με προσωπικότητα, με γνώμη και προσωπική ζωή. Προσωπική ζωή, που δεν είναι απαραίτητο πάντα να εφάπτεται με την δική τους. Όταν γαντζώνεσαι πάνω στον άλλον, στον υπερθετικό βαθμό, καταντάς καρκίνωμα, που ζεις από την ζωή του άλλου και στο τέλος απομυζείς την πολύτιμη ενέργεια του.
Μήπως τελικά αυτοί οι άνθρωποι δεν είναι θύματα αλλά θύτες??
Μήπως η συνεχή τους ανάγκη για επιβεβαίωση, τους κάνει εγωιστές και απαιτητικούς χωρίς να σέβονται τα όρια του άλλου? Αυτό βέβαια έχει ως αποτέλεσμα να γίνονται ένα ενοχλητικό φορτίο χωρίς, όμως, ποτέ να τους
έχει περάσει από το μυαλό.
Επειδή, λοιπόν, αυτούς τους 2,5, δύσκολους, μήνες, ο μαλάκας έγινα εγώ,
είπα μπας και τον εξιλεώσω. Είπα μήπως δεν είναι έτσι τα πράγματα και η καημενούλα φίλη που την παρατήσανε σύξυλη, του είχε πρήξει τα
(δεν θα τα το πω γιατί τυγχάνω και κουρία) συκώτια του δύσμοιρου, που βρέθηκε στο διάβα της και δεν άντεξε άλλο?? Μήπως η αφημένη στα κρύα
του λουτρού, έβαλε το χεράκι της, για να φύγει ο χριστιανός τρέχοντας χωρίς
να κοιτάξει πίσω, ούτε για να δει αν τον ακολουθούν??
Απαπά κακά στο στόμα μου. Τι είναι αυτά που λέω!! Ντροπή!!
Μέχρι που κινδυνεύω να με απελάσουν από τον σύνδεσμο απανταχού γυναικών, και εδώ και στην αλλοδαπή.
Μήπως τελικά οι άντρες έχουν γίνει μαλάκες γιατί τους το είπαμε τόσες φορές που το πίστεψαν? Αν το παίρναμε λίγο αλλιώς και μπαίναμε και στην θέση τους??
Φανταστείτε ότι δεν άντεξα την μίρλα και την κακομοιριά εγώ, που είμαι και γυναίκα, πόσο μάλλον ένας άντρας!
Σκεφτείτε πόσο κουραστικό είναι να έχεις χίλια δυο στο μυαλό σου και ο άλλος όταν βρίσκεστε να σου λέει:
«Μωρό μου, μου μίλησες κάπως εχτές στο τηλέφωνο και νιώθω ότι σε χάνω»
και εσύ να θες να του φέρεις στο κεφάλι ό,τι κρατάς στα χέρια και το μόνο που σε λυπεί να είναι ότι αυτό που κρατάς δεν είναι αρκετά βαρύ. Σε συνδυασμό δε, με το ότι όταν του μίλησες κάπως, ήταν την εικοστή φορά που σε πήρε να σου πει με περιχαρή τόνο από drag queen παράσταση «Μωρό μουουουου πήρα να σου πω ένα γεια» κι εσύ να ψάχνεις ποια φίλη σου άλλαξε την φωνή της για να σου κάνει πλάκα.
Όπως καταλαβαίνετε, τώρα που ο μαλάκας ήμουν εγώ (και ούτε θέλω να σκέφτομαι τι έχουν να μου σούρουν αυτός και οι φίλοι του) τα είδα αλλιώς τα πράγματα. Φυσικά δεν χρειάζεται να πω ότι δεν άντεξα άλλο και έφυγα με ελαφρά πηδηματάκια, συνοδεύομενα από συνοπτικές διαδικασίες.
Έτσι αντιδρούν και οι άντρες. Απλά επειδή οι άντρες μας φοβούνται, δεν κάθονται να μιλήσουν ξεκάθαρα. Αυτό όμως δεν κάνει μικρότερη την
δική μας ευθύνη.
Πριν που μιλούσα για την παρατηθείσα φίλη εννοείται ότι δεν βγάζω την ουρά μου απ’έξω. Εννοείται πώς υπήρξα κι εγώ στην θέση της περίλυπης γυνής, χτυπημένης από την μοίρα και τον μαλάκα.
Δεν σας κάνω την άγια αααχχχχ αμάρτησα!!!!
Εξιλέωση στον μαλάκα λοιπόν φίλες μου. Και που ξέρετε??
Αν σταματήσουμε να τους αντιμετωπίσουμε εμείς έτσι, ίσως χαλαρώσουν και έρθουν πιο κοντά μας. Εμείς κρατάμε το καρπούζι, εμείς και το μαχαίρι.
Οι παλιές ήταν σοφές. Ε?
Φιλούμπες!!!
Κειμενογράφος - Copywriter
Γεννήθηκα στην Αθήνα τον βροχερό μήνα του Οκτωβρίου πριν 34 χρόνια.
Έζησα σε διάφορες πόλεις κατά την διάρκεια της ζωής μου (Χαλκίδα, ...
το διάβασα εδώ:http://www.ihappy.gr/i-exileosi-tou-malaka/
φωτό από i-rena
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου