«Λοιπόν, πώς είναι να είσαι ένα παιδί με αυτισμό;»

Μία μητέρα ακούει την ειλικρινή συζήτηση μεταξύ ενός παιδιού με αυτισμό 
και του αδερφού του και παραθέτει όλα όσα χρειάζεται να γνωρίζετε για 
τον αυτισμό.

- Λοιπόν, Mόργκαν, ρώτησε ο Μπέι, πώς είναι να είσαι εσύ;

Το ερώτημα μπήκε καθώς τα αγόρια τελείωναν το δείπνο και κάθισα μακριά 
από αυτά, διαβάζοντας ένα βιβλίο. Έμεινα στη θέση μου και άκουγα ήσυχα.

- Λοιπόν, είπε ο Μόργκαν, είναι λίγο μπερδεμένο. 
Ξέρεις ότι είμαι παιδί με αυτισμό. Οι θόρυβοι είναι δυνατοί. 
Τα ρούχα πρέπει να είναι μαλακά. Οι μυρωδιές είναι βαριές.

Επέστρεψε στο φαγητό, προφανώς ικανοποιημένος με τις απαντήσεις του.

- Ναι αλλά πώς είναι να είσαι εσύ; 
Γιατί σου προκαλεί σύγχυση το να είσαι εσύ;

Ο Μόργκαν πήρε μια βαθιά αναπνοή, σκέφτηκε μερικές από αυτές τις 
ερωτήσεις και μετά είπε: Οι άνθρωποι σκέφτονται ότι δεν ακούω, αλλά ακούω. 
Ο δάσκαλος λέει πάντα: Δώσε προσοχή στο μάθημα γλυκό μου αγόρι! 
Αλλά προσέχω. Είναι δύσκολο. Δίνω προσοχή σε όλα... ταυτόχρονα σε όλα. 
Δεν μπορώ να δώσω προσοχή σε ένα μόνο πράγμα... 
Δεν μπορώ πάντα να χρησιμοποιήσω τα λόγια μου. 
Υπάρχουν όλοι αυτοί οι ήχοι και [σκέψεις] και δεν μπορώ μόνο 
να διαλέξω ένα. Εσύ μπορείς;

Κάθισα, έκπληκτη. Ο Μόργκαν δεν είχε μιλήσει ποτέ με τον πατέρα του 
ή με εμένα έτσι. Ποτέ δεν τον καταφέραμε να μας μιλήσει έτσι.

- Μόργκαν, συνέχισε ο αδελφός του, γιατί μιλάς με ιστορίες; 
Γιατί χρησιμοποιείς τόσο τον Τόμας και τον αγαπάς τόσο πολύ; 

- Απλά το κάνω. Οι ιστορίες είναι στο μυαλό μου, γιατί είμαι αφηγητής. 
Αγαπώ τον Τόμας, είναι φίλος μου. Είναι ένα πολύ χρήσιμο, έξυπνο τρενάκι.

- Όμως ξέρεις, τα άλλα παιδιά δεν τον συμπαθούν τόσο πολύ, έτσι; 
Θέλω να πω, δεν ανησυχείς για τους νταήδες; 
Γιατί μιλάς έτσι (εννοώντας ότι μιλά μέσα από τη μύτη του/ μονότονα 
και χρησιμοποιεί ιστορίες);

- Δεν με νοιάζει αν δεν τον συμπαθούν. 
Η μαμά λέει ότι φτάνει να τον αγαπώ εγώ. 
Η μαμά και ο μπαμπάς λένε ότι οι νταήδες φέρονται έτσι γιατί δεν 
τους αγκαλιάζουν αρκετά οι γονείς τους. Σου είπα, μιλάω έτσι γιατί ο Θεός 
με έκανε να είμαι έτσι. Τώρα, σταμάτα να είσαι τόσο πιεστικός, αυτή η 
συζήτηση έχει τελειώσει!

Μητέρα: Μόργκαν, υπάρχει κάτι που είναι πραγματικά δύσκολο για σένα;

- Ναι, οι άνθρωποι όταν μου δίνουν πάρα πολλές κατευθύνσεις. 
Αυτό είναι δύσκολο. 
Ξέροντας από προσωπική εμπειρία πόσο δύσκολο είναι αυτό, συμφώνησα. 
Όταν πήγαινα για πρώτη φορά σε νέα μέρη δεν ήμουν καλά αλλά τώρα 
μερικές φορές είναι διασκεδαστικό. Αλλά όχι τόσο πολύ.
Ο θόρυβος. Προσπαθώντας να κάνω τους ανθρώπους να με καταλάβουν.

- Τα κουρέματα ήταν πολύ δύσκολα, έτσι;

- Ναι, αλλά δεν είναι τόσο άσχημα τώρα. Εξακολουθώ να αισθάνομαι ότι 
οι τρίχες πιέζουν το δέρμα μου και φοβάμαι ότι τα αυτιά μου θα κοπούν.

 - Η μαμά δεν θα κόψει τα αυτιά σου ...

- Ναι, αλλά νιώθω τα ψαλίδια να έρχονται! 
Ο εγκέφαλός μου λέει ότι τα αυτιά μου βρίσκονται σε κίνδυνο και πρέπει 
να φωνάξω!

- Τι θα έκανες για να σε καταλάβουν οι άνθρωποι;

-Πρέπει να κάνω σαν το τρένο [όταν κάνει θορύβους τρένων και κινεί 
τα χέρια του με κυκλική κίνηση, λυγισμένα στον αγκώνα). 
Είμαι καλό παιδί και πραγματικά χρήσιμο. Μην μιλάτε για μένα μπροστά μου. 
Τα παιδιά δεν πρέπει να κοροϊδεύουν, ούτε οι μεγάλοι. Είναι κακό. 
Οι άνθρωποι πρέπει να καταλαβαίνουν τους ανθρώπους.

Άρχισα να δακρύζω.

Ο αδερφός του: Τι είναι εύκολο για σένα; Είσαι καλός σε πολλά.

- Να φτιάχνω πρωινό [κάνει muffins με τυρί κρέμα κάθε πρωί για τον εαυτό του]. Να λέω τις ιστορίες του Tόμας. Να δένω τα παπούτσια μου. Να συνδέω και 
να φτιάχνω τρενάκια. Να αγκαλιάζω. Να χαμογελάω. Να γελάω. 
Να κολυμπάω. Να θυμάμαι τον δρόμο. 

- Πώς είναι το σχολείο σου;

- Είναι μεγάλο σαν μια σπηλιά. Είναι γεμάτο θόρυβο και ηχώ. 
Δεν μου αρέσει το γυμναστήριο. Με μπερδεύει. 
Όλοι είναι πολύ απασχολημένοι όλη την ώρα και όταν δεν είσαι 
απασχολημένος, σου δίνουν περισσότερη δουλειά. 
Είναι όλο δουλειά, δουλειά, δουλειά. 
Το δωμάτιο της δασκάλας είναι υπέροχο. Εκεί πηγαίνω για διαλείμματα. 
Εκεί έχω τα πουφ μου, τα παιχνίδια, όλα αυτά. 
Είναι ήσυχα εκεί, μπορώ να πω ιστορίες για τρένα. 
Έχετε ακούσει [αρχίζει να μιλά με σκοτσέζικη προφορά] για τα δίδυμα, 
τους Ντόναλντ και Ντάγκλας;

- Πώς και δεν έρχονται φίλοι σου εδώ στο σπίτι;

- Επειδή αυτό είναι το σπίτι μου. Έχω φίλους στο σχολείο και εκεί 
βρίσκονται, στο σχολείο.

- Δεν θέλεις να παίζεις με άλλα παιδιά στο σπίτι; Εκτός από μένα;

- Κάποιες φορές. Δεν είναι σημαντικό για μένα. 
Μου αρέσεις Μπέι. Άλλες ερωτήσεις;

- Σου αρέσει να είσαι αυτιστικός, Μόργκαν;

- Σου αρέσει εσένα να είσαι κοκκινομάλλης;

- Δεν ξέρω πώς να μην είμαι κοκκινομάλλης.

- Λοιπόν, Μπέι, είμαι παιδί με αυτισμό. Δεν ξέρω πώς να μην είμαι. 
Μου αρέσει να είμαι εγώ, ακόμα και στα δύσκολα.

Πηγή: themighty.com
Aπόδοση – Επιμέλεια: PsychologyNow.gr
https://www.psychologynow.gr/psychic-health/psychopathology/
4872-loipon-pos-einai-na-eisai-ena-paidi-me-aftismo.html