Ένα είναι σίγουρο! Κάθε φορά που αυτός ο ερμηνευτής αγγίζει την κιθάρα του, το τελικό αποτέλεσμα, παραμένει πάντοτε το ίδιο. Θυμίζει δηλαδή, απόλυτα ένα αναμμένο σπίρτο, πλάι σε ένα δοχείο με εύφλεκτο υλικό! Και πως θα μπορούσε άλλωστε να συμβεί διαφορετικά;
Βλέπετε αυτός,ανήκει σίγουρα στην φυλή των… «Ινδιάνων» του ελληνικού τραγουδιού, υπό την εμβληματική πάντοτε αρχηγία (σε ρόλο «φύλαρχου»), του Νίκου Παπάζογλου! Και είναι φαντάζομαι, ευρύτερα γνωστό, ότι η ερυθρόδερμη φυλή, διατηρούσε αέναα, μια εντελώς ιδιαίτερη σχέση, με το στοιχείο της φωτιάς .Άλλωστε, νομοτελειακά σχεδόν, τούτοι οι περήφανοι αυτόχθονες Αμερικάνοι, πριν από κάθε τους εκδήλωση (για πόλεμο, ειρήνη, έρωτα ή θάνατο),ξεκινούσαν την όποια τους τελετή, με ένα παθιασμένο χορό πολεμιστών, γύρω από κάποιο φλογισμένο πυρήνα!
Άλλα θέλω κι άλλα κάνω
πώς να σου το πω
έλεγα περνούν τα χρόνια
θα συμμορφωθώ.
Ο δεύτερος ίσως τη τάξει, αναγνωρισημότερος ‘Ελληνας Σωκράτης (μετά τον αρχαίο μας φιλόσοφο),αποτελεί ένα κράμα μιας ιδιαίτερης σοφίας ψυχής μα και ενός πολύτιμου συναισθηματικού ευγενούς μετάλλου. Και τούτο το κράμα, είναι που αναδεικνύεται γλαφυρά στον τρόπο ερμηνείας των τραγουδιών του. Υπό αυτήν την έννοια, θα έλεγα ότι σε κάθε περίπτωση, δικαιώνει στο έπακρο και «επί τη εμφανίσει», την ίδια του την ταυτότητα. Είναι ο δημιουργός της «Νεράιδας», της «Πριγκηπέσας», του «Τσιγάρο ατέλειωτο», ενώ σίγουρα διαθέτει και το πιο πιστό κοινό, ανάμεσα στους ομότεχνούς του.
Ο Σωκράτης Μάλαμας, όπως και αν τον προσεγγίσει κανείς, τελικά θα ανακαλύψει εντός του σίγουρα, μια μικρή ανεπαίσθητη εστία της δικής του μαλαματένιας και άκρως μεταδοτικής πυρκαγιάς.
Ο Σωκράτης Μάλαμας, όπως και αν τον προσεγγίσει κανείς, τελικά θα ανακαλύψει εντός του σίγουρα, μια μικρή ανεπαίσθητη εστία της δικής του μαλαματένιας και άκρως μεταδοτικής πυρκαγιάς.
Στην κολυμπήθρα ρίξανε
νερό αλκοολούχο
και τ’ όνομα που μού `δωσαν
ήταν χαμένο ρούχο.
Γεννήθηκε το 1957 στην Συκιά Χαλκιδικής. Ένα γραφικό, πανέμορφο χωριό με 5.000 περίπου κατοίκους. Οι γονείς του υπήρξαν αγρότες, ενώ σε ηλικία μόλις πέντε χρονών, αναγκάστηκε να τους ακολουθήσει στο δύσβατο μονοπάτι της οικονομικής μετανάστευσης και πιο συγκεκριμένα, στην Στουτγάρδη. Το κλίμα όμως εκεί στην ξενιτιά, στάθηκε ανασταλτικός παράγοντας για την υγεία του νεαρού τότε Σωκράτη. Έτσι, λίγο αργότερα επιστρέφει στην πατρίδα προκειμένου να τελειώσει τις σπουδές του στο γυμνάσιο. Ολοκληρώνοντας μια περιπετειώδη ακαδημαϊκή πορεία, μιας ατέλειωτης διαδρομής ανάμεσα σε διάφορα γυμνάσια ( κυρίως λόγω του ατίθασου χαρακτήρα του),κάποια στιγμή επιστρέφει στην Γερμανία. Εκεί, δέχεται επιρροές από το κλασικό ρεπερτόριο της εποχής.Led Ζeppelin, Rolling Stones κλπ. Όπως έχει τονίσει και ο ίδιος σε παλαιότερη συνέντευξή του, θα επακολουθήσει στη διαδρομή του ένα φεγγάρι, στην διάρκεια του οποίου τα δοκίμασε όλα, μέσα σε ένα μοτίβο ζωής που θύμιζε περισσότερο ρέιβ πάρτι. Μα το «αύριο» ωστόσο, δεν είχε ακόμη ξεδιπλώσει μπροστά στα μάτια του, τις μεγαλύτερες από τις ανατροπές που του επιφύλασσε.
Σ’ ένα ποτήρι με φιτίλι αναμμένο
βλέπω τα μάτια σου και κλαίω σιωπηλά
και το μυαλό μου που είναι πάλι θολωμένο
στριφογυρνά των τραγουδιών σου τη θηλιά
Κάποια θλιβερή, χιονισμένη μέρα στην Στουτγάρδη, παρατηρώντας για αρκετή ώρα δυο καταθλιπτικά κτίρια απέναντι του, ο Σωκράτης νοιώθει άξαφνα τον χρόνο να σταματά. Αμέσως, για κάποιο λόγο ,αποφασίζει να επιστρέψει στην γενέθλια γη. Εκεί, στην Θεσσαλονίκη, θα τον περιμένουν μερικοί φίλοι ύστερα από δική του επιθυμία. Μέσα σε ένα πλαίσιο απέραντης ευτυχίας, λόγω της επανασύνδεσής τους, πέφτει από κάποιον στο τραπέζι η πρόταση, να πάνε όλοι μαζί οδικώς για ένα ποτό, κάπου κοντά στη θάλασσα… Επιστρέφοντας από εκεί ,ένα άλλο διερχόμενο αυτοκίνητο, πέφτει με μεγάλη ταχύτητα πάνω στο δικό τους. Ο αδελφικός φίλος του Σωκράτη, που καθότανε ακριβώς στην διπλανή από αυτόν θέση, θα αφήσει επιτόπου την τελευταία του πνοή. Όσο για τους άλλους συνεπιβαίνοντες στο μοιραίο Ι.Χ , όπως θα περιγράψει αργότερα ο ίδιος ο Μάλαμας, μέσα από μια απόλυτα περιεκτική φράση του, σε πρώτο πληθυντικό: «Οι υπόλοιποι τρεις μας, κομματιαστήκαμε». Μετά από αυτό το τρομερό δυστύχημα, ο ανυπότακτος ινδιάνος μέσα του, έχει πια ξεθάψει για τα καλά, το τώμαχοκ του πολέμου. Έτσι, η τελική αναμέτρηση αρχινά! Θα ακολουθήσει η εγγραφή του στο Εθνικό ωδείο καθώς και διάφορες δουλειές του ποδαριού, καθαρά για βιοποριστικούς λόγους. Μάλιστα, κάποια στιγμή θα βρει μεροκάματα και ως κιθαρίστας, στα περίφημα σκυλάδικα της εποχής.
Εγώ φουντώνω στο χιονιά
βγάζω φωτιές στην παγωνιά
άνοιξη έχει η καρδιά
εσένα σαν κοιτά
Με τον καιρό, σιγά σιγά αλλά σταθερά, η καριέρα του Σωκράτη, θα ανεβάσει στροφές. Ο ίδιος πια, δέχεται ακατάπαυστα τις πιο ετερόκλητες μουσικές επιρροές. Από Τούντα και Μότσαρτ, μέχρι Τσιτσάνη και Μπαχ και φυσικά, από τον αγαπημένο του πάντοτε, Νίκο Παπάζογλου. Εκείνος μάλιστα, μετά από την γνωριμία τους, θα τον πείσει το 1989, να κάνει και την πρώτη του δισκογραφική απόπειρα με τις υπέροχες, «Ασπρόμαυρες ιστορίες». Το ένα θα φέρει το άλλο και τελικά ο Σωκράτης θα συναντηθεί καλλιτεχνικώς, διαδοχικά με τους: Νίκο Ξυδάκη, Χαρούλα Αλεξίου, Αλκίνοο Ιωαννίδη, Μελίνα Κανά, Ορφέα Περίδη, άλλα και με το μετέπειτα ψυχικό alter ego του, τον Θανάση Παπακωνσταντίνου. Επίσης, θα συμμετάσχει σε αρκετές σπουδαίες συνεργασίες σε έργα εξίσου αγαπημένων καλλιτεχνών, όπως ο Λουδοβίκος των Ανωγείων, ο Διονύσης Τσακνής, ο Μιλτιάδης Πασχαλίδης, η Μαρία Θωίδου, ο B.DFoxmoor και η Sadahzinia (των Active Member), η Ελευθερία Αρβανιτάκη, η Μαρία Λουκά, ο Νίκος Χαλβατζής, οι Χαΐνηδες, άλλα και πολλοί άλλοι ακόμη.
Θέλω να εξομολογηθώ σε άγιο μεθυσμένο.
Βροχή τα λάθη κι η ψυχή κοντεύει να σκουριάσει.
Θέλω να εξομολογηθώ σε άγιο μεθυσμένο
και μόλις έρθει το πρωί όλα να τα ξεχάσει.
Σε κάθε περίπτωση και παρά την τόσο πλούσια δισκογραφία με τις ατελείωτες επιτυχίες του, (κατά την ταπεινή άποψη του υπογράφοντος το παρόν άρθρο), τα πιο δυνατά ίσως καλλιτεχνικά «χαρτιά», που διαθέτει ο Σωκράτης Μάλαμας, θα παραμένουν πάντοτε, τα θρυλικά του πλέον,live. Μιλάμε ουσιαστικά, για αληθινά μελωδικές μυσταγωγίες, με το κοινό να «απελευθερώνεται» μέσω των δρώμενων στη σκηνή, ενώ νοερά, τον χωροχρόνο περιδιαβαίνουν ακατάπαυστα, ξωτικά, πριγκιπέσες, νεράιδες, ψάρια που καταπίνουν βέρες(!) κι άλλα πολλά, που αν δεν τα δει κανείς ,ίσως δεν θα τα πιστέψει ποτέ. Πουθενά αλλού η απόλυτη ευτυχία, δεν προϋποθέτει παρά μονάχα, χαλαρή διάθεση κι ένα κουτάκι μπύρας στο χέρι. Νύχτες μαγικές σαν ινδιάνικες, με μια απόκοσμη μέθεξη, δια μέσου ενός παθιασμένου χορού άγια μεθυσμένων πολεμιστών, πάντοτε γύρω από ένα φλεγόμενο πυρήνα ανθρωπιάς και συναισθημάτων, τον οποίο καθαρά για λόγους οικονομίας της συζήτησης, εκεί, όλοι μας τον ονομάζουμε, Σωκράτη Μάλαμα!
«Περνούσε ψάρι νηστικό
και άρπαξε τη βέρα
Ό,τι γυαλίζει δεν είναι χρυσός
άκου, φτωχό και μένα»
Υ.Γ .
Με τον Σωκράτη Μάλαμα, λίγα πράγματα με έδεναν μέχρι και τον Ιούνιο του 2006. Μετά γνώρισα στην Ίο, έναν… «Ινδιάνο». Αυτός με μύησε σχετικά με τον φύλαρχο του. Λίγο αργότερα, ο ίδιος «Ινδιάνος», ανέβασε ένα δικό του άρθρο, κάπου στο διαδίκτυο. Με την άδεια του, αναδημοσιεύω ακριβώς από κάτω, ένα μικρό τμήμα των σκέψεων του για τον μαγικό «chief» :
«Η ιδέα για το πόνημα που ακολουθεί, είχε καρφωθεί στο μυαλό μου τον τελευταίο καιρό. Ίσως,να υπήρχε υποσυνείδητα από ακόμη πιο παλιά. Τότε, από τις πρώτες συναυλίες του Σωκράτη. Ένα περίεργο πράμα – σχεδόν θαυμαστό – έβλεπα μ’ αυτόν τον άνθρωπο, που όμοιό του δεν είχα ξαναδεί. Πάνω στη σκηνή μου έδινε την εντύπωση ότι από στιγμή σε στιγμή θα άρπαζε φωτιά. Πολλές φορές τον έχω φανταστεί κυκλωμένο από πύρινες γλώσσες κι εκείνος από μέσα να καίγεται τραγουδώντας. Άλλοτε, τον βλέπω σαν θεριό ανήμερο στο κλουβί, να ψυχορραγεί από την πείνα κραυγάζοντας μελωδίες. Και κάποτε τον θωρώ σαν καταραμένο προφήτη, αποδιωγμένο, σαλεμένο που ψιθυρίζει προσευχές. Όπως και να ‘χει, ο, τι ακολουθεί το είχα μέσα μου ως ανεκπλήρωτο χρέος. Χρέος που έγινε πιο βαρύ από μια υπόσχεση να δραπετεύσει ως δώρο. Φλεβάρης, ξημερώματα, κάπου στα παγωμένα στενά των Εξαρχείων. Και οι υποσχέσεις είναι για να τηρούνται…».
«Ρίξε δροσιά, ρίξε νερό, το χώμα να νοτίσει, ο σπόρος που ’χω μέσα μου να πιει και να ξυπνήσει. Να βγάλει ρίζες, να γενεί μία περικοκλάδα, ένα αγρίμι της ζωής, μια ξέφρενη μαινάδα».
Y.Γ 2
Παραθέτω εδώ (με την ελπίδα να νιώσω και λίγο χρηστικός) το καλοκαιρινό πρόγραμμα συναυλιών του 2018, των Σωκράτη Μάλαμα και Θανάση Παπακωνσταντίνου. Αυτα και καλή μας αντάμωση!!!
Καλοκαίρι 2018
Σάββατο 2/6, Αλεξ/πολη – Θέατρο Αλτιναλμάζη
Δευτέρα 4/6, Θεσσαλονίκη – Θέατρο Γης
Σάββατο 9/6, Αθήνα – Πλατεία Νερού
Δευτέρα 11/6, Πάτρα – Προαύλιος χώρος Εργοστασίου Τέχνης (Πρώην βιομηχανία Λαδόπουλου)
Τετάρτη 20/6, Λαμία – Χώρα Τόπος Τεχνών Βήτα, Υπάτη –
Σάββατο 16/6, Ιωάννινα – Κάστρο Ιτς Καλέ
Σάββατο 14/7, Βοιωτία – 7° Μουσικό Φεστιβαλ Δάσους Αρβανίτσας
Σάββατο 4/8, Νέα Κίος – ΛελέΚιος Φιέστα 2018
Σάββατο 11/8, Ικαρία – Χριστός Ραχών – Ράχες Ικαρίας στο Γήπεδο Αγίου Δημητρίου
Δευτέρα 20/8, Ρόδος – Θέατρο Μεσαιωνικής Τάφρου”Μελίνα Μερκούρη”
*ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ: https://www.thelook.gr/mousiki/portreta-stin-mousiki/enas-chief-aptin-chalkidiki/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου