Το «Παιχνίδια του Μυαλού» είναι το αγαπημένο μου συγγραφικό πόνημα.
Όχι επειδή είναι το πρώτο
(διότι δεν είναι, χρονικά τουλάχιστον), όχι επειδή είναι το καλύτερο
(διότι απεχθάνομαι αυτού του είδους την σύγκριση.
Δεν είναι εκθέματα ομορφιάς τα γραπτά.)
Όχι επειδή μας συνδέει αγάπη διαφορετικής υφής από τα άλλα γραπτά μου
(με όλα παιδιαρίζω και κυλιόμαστε στο πάτωμα σαν μικρά παιδιά).
Είναι το αγαπημένο μου διότι είναι αγνό και αθώο.
Τι σημαίνει αυτό:
Οι τρεις ιστορίες που απαρτίζουν αυτή την πρώτη εκδοτική μου απόπειρα
δεν γράφτηκαν με σκοπό να εκδοθούν.
Μέχρι να γραφτεί και η τελευταία τους λέξη δεν γνώριζαν την λέξη «βιβλίο».
Γράφτηκαν πρωτίστως από ανάγκη και δευτερευόντως από οργασμό έμπνευσης.
Λόγω αυτής της αθωότητας λοιπόν θεωρώ πως το «Παιχνίδια του Μυαλού» είναι
ένα τίμιο δημιούργημα που δεν είχε ποτέ σκοπό να κερδίσει εύνοιες ή κομπλιμέντα.
Δεν γαλουχήθηκε για να γίνει μεγάλο και σπουδαίο.
Απλά γεννήθηκε με σκοπό να ζήσει σεμνά και με σεβασμό.
Τις ιστορίες θέλω να σας πω τις έζησα περισσότερο σαν θεατής και λιγότερο ως συγγραφέας.
Με κάποιον παράδοξο τρόπο γνώρισα τους ήρωες δίχως να γνωρίζω τι θα συμβεί
στο τέλος.
Μαζί φτιάξαμε την ιστορία και μαζί καταλήξαμε όπου καταλήξαμε, με την ίδια
αγωνία και τους ίδιους φόβους.
Ήταν φορές που η ροή με τράβαγε από το χέρι και με συνόδευε σε ιλιγγιώδους
ταχύτητας ρυθμούς.
Ήταν και φορές που μαζί με το στόρι και τους πολυαγαπημένους μου ήρωες
απολαμβάναμε την ροή σαν βαρκάδα με κουπιά. Οπότε γενικώς θέλω να σας πω
πως τους τρεις κύριους ήρωες των τριών ιστοριών δεν τους δημιούργησα έτσι ώστε
να φτάσει αυτή η στιγμή και να σας τους συστήσω…
Τους γνώρισα, τους συμπάθησα, τους αδίκησα και τους δυσκόλεψα την ζωή
(για να πω την αλήθεια), συζητήσαμε, τσακωθήκαμε μέχρι κάποια στιγμή να απογαλακτιστούν από τον «μπαμπά» και να γίνουν αυτόνομες οντότητες
και έτσι να μπορέσω να σας τους συστήσω.
Να πω τέλος πως μπορεί οι ιστορίες να διακατέχονται από έντονη
παρουσία μυστηρίου, να είναι λίγο «σκοτεινές», κάποιες φορές ωμές
και πολλές φορές κυνικές και βίαιες.
Το μόνο που ζητώ ως συγγραφέας τους είναι να τις ζήσετε κάτω
απ’ αυτό το πέπλο.
Να διαβάσετε την υπέρμετρη αγάπη, την ευαισθησία και την ανάγκη
των ίδιων των ιστοριών για ελπίδα…
Θέλω να ευχαριστήσω από καρδιάς όλους όσους αφιερώσουν
λίγες ώρες από την ζωή τους γνωρίζοντας την Σαλίν,
τον Ιάσωνα και την Λουίζ…
Παιχνίδια του Μυαλού - Νίκος Κατσαρός
ΠΟΙΟΣ ΕΙΜΑΙ
Ονομάζομαι Νίκος Κατσαρός.
Έχω γεννηθεί στην Αθήνα από πατέρα Αθηναίο και μητέρα Λεμεσιανή.
Μεγάλωσα στην Λεμεσό, επέστρεψα στην Αθήνα για σπουδές και
τα τελευταία 4 χρόνια έχω επιστρέψει στην Λεμεσό όπου ζω μετά
συζύγου και τέκνου.
Είμαι δηλαδή από εκείνους τους «καταραμένους» οι οποίοι δεν απέκτησαν
ποτέ πατρίδα. Με το γράψιμο ζω μια σχέση σε εμπόλεμη κατάσταση πολλά χρόνια.
Και αυτό το κατάλαβα πρόσφατα όταν και αποφάσισα να εκδώσω το
«Παιχνίδια του μυαλού».
Τι κατάλαβα;
Ότι προσπαθούμε όλα αυτά τα χρόνια να επιβληθούμε
ο ένας στον άλλον:
Εγώ στις ιστορίες προσθέτοντας προβληματικές καταστάσεις ώστε να τις κάνω
πιο σουρεαλιστικά ιδανικές και οι ήρωες των ιστοριών μου προσπαθούν
να κερδίσουν την εύνοια της σκέψης μου έτσι ώστε να ζήσουν μια φυσιολογική ζωή παρακάμπτοντας την παράνοιά μου . Παρ’ όλα αυτά Αγαπώ να γράφω και με τα χρόνια διαπίστωσα δύο κύρια
«αποστάγματα» αυτής μου της ενασχόλησης:
1ον Το να γράφεις είναι ένα είδος αποτελεσματικής αφύπνισης και το κυριότερο
αντίδοτο στην ασθένεια του κοινωνικού Μιθριδατισμού Και 2ον Το να γράφεις είναι σαφώς πιο φτηνό από τις συνεδρίες ψυχανάλυσης
οπότε μπορεί κάποιος να πει πως παράλληλα σαμποτάρω τον συμπαθή κλάδο
των ψυχολόγων. Δεν τολμώ να αποκαλέσω τον εαυτό μου συγγραφέα και αυτό προς σεβασμό
στους συγγραφείς που έχω διαβάσει και έχουν αλλάξει είτε την διάθεσή μου
μια δύσκολη μέρα, είτε τον τρόπο σκέψης και αντιμετώπισης καταστάσεων
που επηρεάζουν άμεσα την «υγεία» και το μέλλον μου… Θα προτιμούσα τον τίτλο «Διασκεδαστής» μιας και είναι ανάμεσα στις
προσδοκίες μου το να περάσετε καλά διαβάζοντας το βιβλίο μου.
Αν αποκομίσετε οτιδήποτε περισσότερο από «αγνή διασκέδαση» είναι μπόνους
και μπορείτε να το θεωρήσετε προσφορά του «καταστήματος». Πραγματικά δεν μπορώ να φανταστώ τι άλλο θα θέλατε να μάθετε για μένα… Λένε πως μαθαίνεις πολλά πράγματα για έναν άνθρωπο ψάχνοντας
τα σκουπίδια του. Για όσους ίσως επιθυμούν (αν και δεν το βρίσκω πολύ chic), να ενημερώσω
πως τα κατεβάζω κάθε Δευτέρα και Πέμπτη.
Καλή επιτυχία. Για τους υπόλοιπους να πω έτσι επιλεκτικά και επιγραμματικά: Λατρεύω το διάβασμα και τα επιτραπέζια παιχνίδια. Θεωρώ την μουσική μακράν το πιο πετυχημένο αγχολυτικό. Έχω σχέση χοληστερίνης με το φαγητό. Κακώς μέχρι πριν λίγο καιρό θεωρούσα πως δεν μπορώ να γράψω χωρίς τσιγάρο…
μπορώ και παρά μπορώ. Θέλω να ευγνομωνήσω (ενεργητικό ρήμα, διότι εκτός των άλλων είμαι και δεινός γλωσσοπλάστης (!) και δημιουργός καινούργιων λέξεων) τους γονείς μου
που δεν με προσηλύτισαν σε κανένα κόμμα, ιδεολογία η θρησκεία έτσι ώστε
να δικαιούμαι να δηλώνω ελεύθερος άνθρωπος.
Δηλώνω επισήμως –με το πιστόλι στον κρόταφο -πως αγαπώ απεριόριστα
την Ελένη (σύζυγο και μητέρα της μονάκριβής μου κόρης).
Τέλος να σας πω πως το σημαντικότερο πράγμα – πλάσμα σε ετούτον
τον πανέμορφο κόσμο είναι η μικρή μου Νεκταρία – Αντιγόνη η οποία
εντελώς τυχαία είναι και το πιο όμορφο παιδί στον κόσμο (μου).
Δέχομαι ευχαρίστως ερωτήσεις – τοποθετήσεις και αναφορές σε οτιδήποτε
επιθυμείται να μάθετε για μένα και δεν το ανέφερα. Εύχομαι να απολαύσετε την ανάγνωση… μεγαλύτερο δώρο δεν θα μπορούσα
να λάβω από μια καλή κουβέντα (ή μια επιταγή με κουλουράκια
για όλη την οικογένεια).
https://www.facebook.com/paixnidiatoumualoy/photos/a.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου