Ελληνικές σημαίες

Μια από τις κυριότερες σημαίες των σκλαβωμένων Ελλήνων είναι 
αυτή του πελοποννήσιου κλέφτη Κορκόνδειλα Κλαδά. 
Υψώθηκε το 1464 στη γενέτειρα του, ενώ το 1479-1481 και το 1481-1482 
κυμάτιζε στη Μάνη και τη Χιμάρα αντίστοιχα.



Σημαία των πολεμικών πλοίων - καθορίστηκε με το διάταγμα 540 στις 15 Μαρτίου 1822. Μετά την κατάργηση της εμπορικής ναυτικής σημαίας, το 1828, καθιερώθηκε ως ναυτική σημαία της Ελλάδας.



Της ηρωικής Μάνης. Εδώ χρησιμοποιείται η λέξη «ΝΙΚΗ» και 
όχι «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ», γιατί η Μάνη ήταν πάντα ελεύθερη. 
Υπήρξε ανεξάρτητη καθ' όλη την Τουρκοκρατία, συνώνυμη του τόπου 
όπου ζουν ελεύθεροι άνθρωποι την περίοδο της δουλείας.



Επίσημη,στους χρόνους της Βασιλείας: 
του Όθωνα (1833-1862)
του Γεωργίου Α' (1863-1913)
του Κωνσταντίνου Α' (1913-1917 και 1920-1922)
του Αλέξανδρου Α' (1917-1920)
του Γεωργίου Β' (1922-1924)
(και βέβαια εσαεί στα σπίτια των βασιλικών)



Σημαία του αγνώστου καπετάνιου. 
Το μαύρο χρώμα συμβολίζει τη σκλαβωμένη Ελλάδα που 
αγωνίζεται να ελευθερωθεί.



Των Φρουρίων και των Ταγμάτων Πεζικού, σύμφωνα με 
το διάταγμα 540 της 15ης Μαρτίου 1822. 
Μέχρι το 1978 ήταν και η επίσημη σημαία της Ελλάδας. 
Προστέθηκε το στέμμα κατά τις περιόδους 1833-1924 και 1935-1967.




Η αρχική πολεμική σημαία της Πολεμικής Αεροπορίας, 
που βρισκόταν σε χρήση από το 1931, όταν ιδρύθηκε το Όπλο 
της Αεροπορίας, μέχρι και το 1980. 
Τότε αντικαταστάθηκε το κυκλικό εθνόσημο με τον Αρχάγγελο 
Μιχαήλ επί νεφών.



Η σημαία που χρησιμοποιούσαν οι Κολοκοτρωναίοι από τα τέλη του 18ου αιώνα. Από το 1806 και ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης. Έχει το γαλάζιο σταυρό του Αγίου Ανδρέα.



Κυμάτιζε στα εμπορικά πλοία μετά το 1822 και για έξι χρόνιο. 
Καθορίστηκε με το διάταγμα 540 (15 Μαρτίου 1822), 
για να καταργηθεί στις 30 Ιουλίου 1828.


Του υδραίου καπετάνιου Γεώργιου Σαχτούρη. 
Οι σημαίες των μεγάλων νησιών του Αιγαίου έμοιαζαν αρκετά 
μεταξύ τους και έφεραν έντονα αλληγορικά Φιλικά στοιχεία.


Από το 1431 μέχρι το 1639 σε Ήπειρο και Πελοπόννησο κυμάτιζε 
η σημαία των Σπαχήδων -γνωστών και ως Ντερεμπέηδων- 
με τον Αϊ-Γιώργη στο κέντρο. 
Είναι οι μετέπειτα ονομαστοί μισθοφόροι έλληνες στρατιώτες (stradioti) στη Δύση.



Αυτή πρότεινε ο Ρήγας Φεραίος Βελεστινλής (1757-1798) ως σημαία 
της «Ελληνικής Δημοκρατίας». Έχει στο κέντρο το ρόπαλο του Ηρακλή 
και τρεις σταυρούς, όπως εξήγησε ο ίδιος στο έργο του «Πολίτευμα του Ρήγα».


Της Επτανήσου Πολιτείας, έγινε η πρώτη επίσημη της Ελληνικής Πολιτείας 
μετά την πτώση της Κωνσταντινούπολης. Υψώθηκε για πρώτη φορά 
στην ακρόπολη της Κέρκυρας [13/1/1801] και απεικονίζει το φτερωτό λιοντάρι 
του Αγίου Μάρκου.



Η σημαία του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου. Αποτελεί εξέλιξη της βυζαντινής με το δικέφαλο αετό να εμφανίζεται σε διάφορες εκδοχές.



Παραλλαγή της πρότασης του Ρήγα Φεραίου. 
Το άσπρο χρώμα συμβολίζει την αθωότητα του αγώνα κατά των τυράννων. 
Το μαύρο υπέρ της πατρίδας και της ελευθερίας μέχρι θανάτου. 
Το κόκκινο, το αυτεξούσιο του ελληνικού λαού.


Του Αρείου Πάγου, υψώθηκε στην ανατολική Χέρσο Ελλάδα, στις 19/1/1821.
Ο σταυρός συμβολίζει την πίστη στη δίκαιη υπόθεση του Γένους, 
η φλεγόμενη καρδιά, την αγνότητα της επανάστασης, 
η άγκυρα, τη σταθερότητα στο σκοπό.



Ιδού η... γραικοτουρκική. Από το 1774, η ρωσική κυμάτιζε στα
 ελληνικά εμπορικά πλοία. 
Οι Τούρκοι, όμως, ήθελαν να κρατήσουν τον έλεγχο του εμπορίου και 
επέτρεψαν στους έλληνες ναυτικούς να φέρουν αυτή τη σημαία *χωρίς σταυρό...


...συνεχίζεται η έρευνα...