Η ΣΗΜΑΙΑ
Ήταν περίπου 7 το απόγευμα της 23ης Ιουλίου 1974, όταν η αδελφή μου, η Βάσω, μου τηλεφώνησε για να μου πει να κατέβω στο κέντρο.
"Κάτι σοβαρό συμβαίνει! Μάλλον, πέφτει η Χούντα!".
"Κάτι σοβαρό συμβαίνει! Μάλλον, πέφτει η Χούντα!".
Όταν έφτασα στο Σύνταγμα ήταν ήδη κάμποσες εκατοντάδες μαζεμένοι, που σχολίαζαν και αναρωτιούνταν τι ακριβώς να γίνεται. Κατά τις 9 ήταν χιλιάδες. Μια ώρα αργότερα δεκάδες χιλιάδες λαού, κυρίως νέοι, πανηγύριζαν την πτώση της αιματοβαμμένης στρατιωτικής δικτατορίας.
Πλήθος οι σημαίες, μυριόστομα τα συνθήματα και τα τραγούδια. Αγκαλιές με άγνωστους, γέλια, δάκρυα χαράς!
Πλήθος οι σημαίες, μυριόστομα τα συνθήματα και τα τραγούδια. Αγκαλιές με άγνωστους, γέλια, δάκρυα χαράς!
Φύγαμε με τη Βάσω λίγο πριν τις 12 να προλάβουμε τον ηλεκτρικό. Φτάνοντας στη γωνία του δρόμου όπου ήταν το σπίτι μας, είδαμε υψωμένη την ελληνική σημαία.
Ο ελασίτης πατέρας μας την ύψωνε για πρώτη φορά στο μπαλκόνι. Την είχε προμηθευτεί αναγκαστικά, πριν από χρόνια, αλλά φρόντιζε τις μέρες του υποχρεωτικού σημαιοστολισμού να λείπουμε οικογενειακώς από το σπίτι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου