ΕΦ*...η ώριμη ερωτική αγάπη

Η παιδαριώδης αγάπη ακολουθεί την αρχή:

«Αγαπώ επειδή με αγαπούν». 
Η ώριμη αγάπη ακολουθεί την αρχή «με αγαπούν επειδή αγαπώ». 
Η ανώριμη αγάπη λέει: «Σ’ αγαπώ επειδή σε χρειάζομαι». 
Η ώριμη αγάπη λέει: «Σε χρειάζομαι επειδή σ’ αγαπώ».

Αν ένα πρόσωπο αγαπά μονάχα ένα άλλο πρόσωπο και αδιαφορεί για τους 
άλλους συνανθρώπους του, η αγάπη του δεν είναι αγάπη, αλλά μεγενθυμένος εγωισμός. 
Αν αγαπώ πραγματικά έναν άνθρωπο, τότε αγαπώ όλους τους ανθρώπους, αγαπώ 
όλον τον κόσμο, αγαπώ τη ζωή. Αυτή είναι η αδελφική αγάπη και βρίσκεται στη βάση 
κάθε άλλης αγάπης.

Η σεξουαλική επιθυμία μπορεί να διεγερθεί από την αγωνία της μοναξιάς. 
Καμιά φορά από ματαιοδοξία. Η πηγή της μπορεί να είναι η επιθυμία για κατάκτηση, 
για εκδίκηση ή για καταστροφή. Η αγάπη είναι μόνο ένα από τα δυνατά συναισθήματα 
που μπορούν να προκαλέσουν σεξουαλική επιθυμία. Οι περισσότεροι άνθρωποι 
εύκολα ξεγελιούνται και πιστεύουν ότι είναι ερωτευμένοι όταν επιθυμούν ο ένας 
τον άλλον σεξουαλικά. 
Η αγάπη μ.π.ο.ρ.ε.ί να εμπνεύσει την επιθυμία για σεξουαλική ένωση κι όταν γίνει αυτό, 
η σωματική σχέση είναι ένα με την τρυφερότητα. Αν η επιθυμία για σωματική ένωση δεν 
έχει προκληθεί από αγάπη, τότε ποτέ δεν οδηγεί σε κάτι πέρα από μια φευγαλαία ένωση.

Η ώριμη ερωτική αγάπη θα πρέπει να είναι ουσιαστικά, μια πράξη θέλησης. 
Να δεσμεύει κανείς τη ζωή του απόλυτα στη ζωή ενός άλλου προσώπου. 
Το να αγαπά κανείς κάποιον δεν είναι απλώς ένα δυνατό συναίσθημα – είναι 
μια απόφαση, μια κρίση, μια υπόσχεση. 
Η αγάπη δεν είναι αποτέλεσμα σεξουαλικής ικανοποίησης. 
Αντίθετα, η σεξουαλική ευτυχία – ακόμα και η γνώση της λεγόμενης σεξουαλικής 
τεχνικής – είναι αποτέλεσμα της αγάπης. Αν ένα ανίκανο ή ψυχρό πρόσωπο μπορέσει 
να αναδυθεί από το φόβο ή το μίσος και να αγαπήσει, τότε τα σεξουαλικά προβλήματα 
του λύνονται. Αν δεν μπορέσει, τότε καμιά σεξουαλική τεχνική δεν θα τον βοηθήσει.

Οι πραγματικές συγκρούσεις δεν είναι καταστρεπτικές. 
Όταν αντιμετωπιστούν τίμια, οδηγούν σε ένα ξεκαθάρισμα από το οποίο και οι δύο 
βγαίνουν κερδισμένοι σε δύναμη και γνώση. Η αγάπη είναι εφικτή μόνο αν δυο 
πρόσωπα επικοινωνούν μεταξύ τους από το κ.έ.ν.τ.ρ.ο του είναι τους και 
αν δεν προσπαθούν να αποφύγουν τα προβλήματά τους.

Μόνον ο άνθρωπος που έχει πίστη στον εαυτό του μπορεί να είναι πιστός στους άλλους. 
Η αγάπη είναι μια δύναμη που παράγει αγάπη. Η ικανότητα να αγαπά κανείς σαν 
μια πράξη δοσίματος, εξαρτάται από το κατά πόσο ο χαρακτήρας του ανθρώπου 
έχει εξελιχτεί πέρα από την ανάγκη της εξάρτησης, από την αγάπη του εαυτού του, 
από την επιθυμία να χρησιμοποιεί και να εκμεταλλεύεται τους άλλους ή 
να συσσωρεύει. 
Αγαπώ σημαίνει εγκαταλείπομαι χωρίς καμία εγγύηση, δίνομαι εντελώς ελπίζοντας 
ότι η αγάπη μου θα αφυπνίσει την αγάπη στον άλλον...[...]

---------------

Είναι η αγάπη τέχνη; Αν είναι, χρειάζεται γνώση και προσπάθεια. 
Ή μήπως η αγάπη είναι ένα ευχάριστο συναίσθημα που κατά σύμπτωση το γνωρίζει 
κανείς, το «συναντά» αν είναι τυχερός; Αυτό το μικρό βιβλίο βασίζεται στην πρώτη 
αντίληψη, ενώ αναμφισβήτητα η πλειοψηφία των ανθρώπων πιστεύουν στη δεύτερη.

[...]

Αυτή η αντίληψη – ότι τίποτε δεν είναι πιο εύκολο από το ν' αγαπάς – εξακολουθεί
να είναι η πιο διαδεδομένη παρά την αφθονία των αποδείξεων για το αντίθετο. 
Σχεδόν καμία προσπάθεια, κανένα έργο δεν αρχίζει με τόσο μεγάλες ελπίδες 
και προσδοκίες όπως αρχίζει η αγάπη, κι ωστόσο τίποτε δεν αποτυχαίνει τόσο συχνά 
όσο αυτή. Αν αυτό συνέβαινε με οποιαδήποτε άλλη δραστηριότητα, οι άνθρωποι θα 
ήταν περισσότερο πρόθυμοι να εξετάσουν τους λόγους της αποτυχίας αυτής και 
να μάθουν πώς θα μπορούσαν να ενεργήσουν καλύτερα. 
Ή θα εγκατέλειπαν τη δραστηριότητα αυτή. Και αφού, στην περίπτωση της αγάπης, 
αυτό είναι αδύνατο, μόνο ένας δρόμος υπάρχει για το ξεπέρασμα της αποτυχίας: 
να εξετάσουμε τους λόγους της αποτυχίας αυτής και να προχωρήσουμε στην έρευνα 
της έννοιας της αγάπης.

Το πρώτο βήμα είναι να καταλάβουμε ότι η αγάπη είναι μια τέχνη, ακριβώς όπως 
μια τέχνη είναι και η ίδια η ζωή. 
Αν θέλουμε να μάθουμε πώς ν' αγαπάμε, πρέπει να προχωρήσουμε με τον ίδιο τρόπο 
που προχωρούμε όταν θέλουμε να μάθουμε μια οποιαδήποτε άλλη τέχνη, 
π.χ. μουσική, ζωγραφική, ξυλουργική ή την επιστήμη της ιατρικής και της μηχανικής.

Ποια είναι τα απαραίτητα στάδια στην εκμάθηση μιας οποιασδήποτε τέχνης;

Η διαδικασία της εκμάθησης μιας τέχνης μπορεί να διαιρεθεί σε δυο μέρη: 
Το πρώτο είναι η εκμάθηση της θεωρίας και το δεύτερο η εκμάθηση της πρακτικής. 
Αν θέλω να μάθω την επιστήμη της ιατρικής, πρέπει πρώτ' απ' όλα να μάθω 
τα βασικά στοιχεία για το ανθρώπινο σώμα και για τις διάφορες αρρώστιες. 
Αλλά κι όταν αποκτήσω όλη αυτή τη γνώση, πάλι δε θα είμαι ικανός στην τέχνη 
της ιατρικής. Μόνο έπειτα από μακριά πρακτική εξάσκηση θα είμαι κύριος της τέχνης, 
μόνο όταν η θεωρητική γνώση και η πείρα της πρακτικής θα έχουν συγχωνευτεί 
σ' ένα πράγμα – στη διαίσθησή μου, που αποτελεί την ουσία της κατοχής μιας τέχνης. 
Αλλ' εκτός από τη γνώση της θεωρίας και της πρακτικής, ένας τρίτος παράγοντας 
είναι αναγκαίος για την κατάκτηση κάθε τέχνης – η υπέρτατη σημασία που δίνουμε 
στην τέχνη αυτή. 
Τίποτ' άλλο στον κόσμο δεν πρέπει να είναι πιο σημαντικό από την τέχνη που 
μας ενδιαφέρει. Αυτό ισχύει για τη μουσική, την ιατρική, την ξυλουργική 
– και για την αγάπη. Κι ίσως εδώ να βρίσκεται η απάντηση στο ερώτημα: 
γιατί οι άνθρωποι του πολιτισμού μας προσπαθούν τόσο σπάνια να μάθουν αυτή 
την τέχνη στο πείσμα των ολοφάνερων αποτυχιών τους; 
Παρόλο που η λαχτάρα γι' αγάπη είναι τόσο βαθιά ριζωμένη, σχεδόν όλα τ' άλλα 
φαίνονται να είναι πιο σημαντικά από την αγάπη: επιτυχία, γόητρο, χρήματα, δύναμη. 
Όλη μας σχεδόν η ενεργητικότητα χρησιμοποιείται για να μάθουμε πώς να πετύχουμε 
σ' αυτούς τους σκοπούς. Και σχεδόν καθόλου για να μάθουμε την τέχνη της αγάπης.

Θα θεωρήσουμε λοιπόν αξιόλογα και θα μάθουμε μόνο εκείνα τα πράγματα που 
μπορούν να μας φέρουν χρήματα ή γόητρο; 
Και η αγάπη που πλουτίζει «μόνο» την ψυχή, αλλά δε φέρνει κανένα άλλο κέρδος, 
όπως το εννοούν σήμερα, είναι μια πολυτέλεια για την οποία δεν έχουμε το δικαίωμα 
να ξοδέψουμε αρκετή ενεργητικότητα; 
Όπως κι αν είναι, η έρευνα που ακολουθεί θα εξετάσει την τέχνη της αγάπης σύμφωνα 
με τη διαίρεση που αναφέραμε. Στην αρχή θα μιλήσω για τη θεωρία της αγάπης, 
πράγμα που θ' απασχολήσει το μεγαλύτερο μέρος του βιβλίου. 
Κατόπιν θα μιλήσω για την πρακτική της αγάπης, στο μικρό βαθμό που 
μπορεί να μιλά κανείς για την εφαρμογή της τέχνης αυτής, όπως και κάθε άλλης τέχνης.

*πηγή: Έριχ Φρομ

Η Τέχνη της Αγάπης 

εκδ. Μπουκουμάνης, Αθήνα 1978

σελ. 11, 15-16

 

Στο κλασικό αυτό βιβλίο, Η Τέχνη της Αγάπης, ο φημισμένος ψυχαναλυτής και 
κοινωνικός στοχαστής Έριχ Φρομ διερευνά την αγάπη απ’ όλες τις πλευρές 
και τις όψεις της – όχι μόνο τη ρομαντική αγάπη, που είναι διαποτισμένη από 
τόσες παρανοήσεις και τόσες μεγάλες προσδοκίες, αλλά επίσης την αδελφική αγάπη, 
την ερωτική αγάπη, την αγάπη των γονιών για τα παιδιά τους, την αγάπη για τον 
εαυτό μας και την αγάπη για τον Θεό.


«Ο Έριχ Φρομ είναι και τα δύο, ένας διεισδυτικός ψυχολόγος και ένας 
ικανός συγγραφέας. 
Το βιβλίο του έχει κύρος και ευθύτητα, πρακτικότητα και ακρίβεια».
*Chicago Tribune


«Κάθε αράδα είναι γεμάτη κοινή λογική, ανθρωπιά και ρεαλισμό».
*Fortune

Ο Έριχ Φρομ 
1900-1980 
Γερμανός ψυχολόγος,ψυχαναλητής,κοινωνιολόγος,φιλόσοφος και ανθρωπιστής ...μετανάστευσε το 1934 από τη Γερμανία στις Ηνωμένες Πολιτείες όπου δίδαξε 
στα Πανεπιστήμια Κολούμπια, Γέιλ και στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης. 
Έγραψε πολλά βιβλία, ανάμεσα στα οποία: Ο Φόβος Μπροστά στην Ελευθερία, 
Ο Άνθρωπος για τον Εαυτό του, Η Καρδιά του Ανθρώπου, 
Η Ανατομία της Ανθρώπινης Καταστροφικότητας και Για την Αγάπη της Ζωής.