Σελίδες

Τρίτη 23 Αυγούστου 2016

...ο πολιτισμός ασκεί(?) τελικά ισχυρή επίδραση στην ψυχολογία (?) του ατόμου..



...ο υγιής σύγχρονος άνθρωπος αρνείται να βιάσει, να κακοποιήσει, 
να ασελγήσει σε παιδιά, να προσβάλει το δημόσιο αίσθημα  προκαλώντας 

τους άλλους με άσεμνες συμπεριφορές.
Πρόκειται όμως για μια πολιτιστική επικάλυψη που αν δεν γίνει με επιτυχία 
στα πρώτα χρόνια της ζωής – για λόγους που η ψυχιατρική πολύ αναλυτικά 
μάς εξηγεί – δεν πρόκειται ποτέ να διορθωθεί.
Βλάβες επίσης του εγκεφάλου μπορεί να προκαλέσουν παραφιλικές αντιδράσεις 
σε άτομα που ως εκείνη τη στιγμή έδειχναν φυσιολογικά.
...η ψυχιατρική  εξηγεί πώς κάποιος από εμάς είναι δυνατό να παρεκκλίνει. 
Όχι γιατί παρεκκλίνει...!!!
Η φύση, χωρίς ανθρώπινες εσφαλμένες παρεμβάσεις και/ή παραλείψεις, σπανίως 
ευθύνεται για κακώς κείμενα είτε εξελισσόμενα τέτοια. 
Αν κάποιοι αδιαφορούν ή ασχημονούν, με τον ένα ή άλλο τρόπο, ή υπολείπονται 
της εκτέλεσης των καθηκόντων τους, απέναντι σ’ ένα έμβρυο ή βρέφος ή 
μικρό παιδί τρυφερής ηλικίας, έως πέντε -περίπου- ετών, που συγκεντρώνει προσλαμβάνουσες, όπως υποστηρίζουν οι ειδικοί, 
σε τί μπορεί να φταίει άραγε η φύση; 
Άς μην αδικούμε τη φύση,ιδιαίτερα δε και το παρελθόν των ανθρώπων, 
πρόσφατο ή απόμακρο. 

 
Δεν γνωρίζω -ιστορικά- περιόδους, που να δικαιολογούν αξιόπιστα την 
ενοχοποίηση του παρελθόντος ούτε και την κληρονομική μεταφορά ανωμαλιών συμπεριφοράς. Τουναντίον, παρατηρώντας τα ζώα και την συμπεριφορά τους, 
τα οποία απέχουν ασύμβατα από τους ανθρώπους, μάλλον παρατηρώ παράδοση μαθημάτων συμπεριφοράς, σ’ εμάς, που εν κατακλείδι ζώα είναι. 
Δεν δέχομαι πως, τ’ αποκαλούμενα- άστοχα- «παραφιλικά» άτομα, είναι κακότυχα 
κι’ όχι κακά. Κάκιστα είναι και προδήλως ανώμαλα, σε σχέση με τους κοινούς 
- κοινωνικούς κανόνες, οι οποίοι προσεγγίζουν -ή οφείλουν να το κάνουν- ολοένα 
και περισσότερο τον σεβασμό των άλλων και ιδιαίτερα των ανήμπορων να 
υπερασπιστούν τον εαυτό τους.
Ποιές είναι -παρακαλώ- οι αρχέγονες φυσικές ροπές; 
Αν εξαιρέσει κανείς τον ασυγχώρητο βιασμό ανήλικης γυναίκας από άνδρα είτε 
το -σπανίως- αντίθετο, μήπως η κτηνώδης ανωμαλία της παιδεραστίας είτε 
η ασέλγεια σε νεκρό, μπορεί ν’ αποδοθεί σε αρχέγονη φυσική ροπή. 
Όχι βέβαια. 
Μη παραφρονήσουμε εντελώς! 

Ποιές είναι -παρακαλώ- στοιχειωμένες να τις ξεριζώσουμε, δια παντός; 
... οι σοφιστείες του είδους «Ο παραφιλικός δεν διαλέγει την παραφιλία του, 
η παραφιλία διαλέγει τον παραφιλικό», μόνο από προβληματικά άτομα εκφράζονται. 
Τώρα, τί είναι και τί όχι προβληματικό, είναι άλλη συζήτηση. 
Περιοριζόμαστε σ’ ό,τι λέμε «αυτονόητο».
Δεν υποστηρίζω -οπωσδήποτε- να σαπίζουν στις φυλακές άνθρωποι 

«διεστραμμένοι» σεξουαλικά, κατά τη ροπή τους, εξ αυτού και μόνο του λόγου, 
εκτός κι’ αν έχουν διαπράξει κολάσιμα άλλα εγκλήματα. 
Όχι όμως -βεβαίως- και να κυκλοφορούν ελεύθεροι, μέσα ή εγγύς στην υποψήφια 
«βορά» τους. 
Έλεος!
Σε εκτεταμένα «γκέτο» -ίσως- ναι, όσο κι’ αν ακούγεται σκληρό. 
Δεν δέχομαι ως δυστυχισμένο ένα επιθετικό άτομο, που προκαλεί σε άλλους πόνο 
και μάλιστα σε αδυνάτους. 
Για ’μένα είναι κτήνος, που μπορώ να σφάξω -χωρίς ενδοιασμό- στο ψυχικό μου 
-τυχόν- βρασμό. 
Αν αισθάνονται παθητικά την «τερατώδη διαφορετικότητά» τους κι ως εκεί, 
αλλάζει το θέμα... και να συμπαρασταθώ και να συνδράμω, αν κι’ εφ’ όσον μπορώ. 
Ενεργητικά, αδίστακτα κτήνη... «στο πυρ το εξώτερο» να το ’πώ απλά.
Υγ.: Τα σωφρονιστικά δε καταστήματα, δεν νοείται να είναι κολαστήρια, 

σε καμιά περίπτωση. 
Ούτε και η αυτοδικία -βέβαια- είναι αποδεκτή
Τι σημαίνει να είναι κανείς κακός; 
Γιατί κάποιος επιλέγει να βλάψει τον άλλον αντί να τον βοηθήσει; 
Τι είναι αυτό βαθιά μέσα στην ψυχή μας που μας παρασύρει προς 
τη μια ή την άλλη κατεύθυνση; 
Πόσες φορές λένε οι άνθρωποι: "Συγγνώμη, δεν το ήθελα, δεν μπόρεσα 
να συγκρατηθώ, αυτό ήταν δυνατότερο από τη θέλησή μου"; 
Τι είναι αυτό που είναι δυνατότερο από τη θέληση και τη λογική μας;
Είναι η φύση. 
Και στον πολιτισμό ο άνθρωπος κρατά τη φύση φιμωμένη με πολλούς τρόπους. 
Αλλά αυτή έχει τον τρόπο της να βρεθεί από πάνω.

«Κακία είναι... η προσωποποίηση της ανηθικότητας»
Η έλλειψη αγωγής-παιδείας ή ακόμη χειρότερα η βλαπτική τέτοια, σε μικρή ηλικία, 

μπορεί να υποβαθμίσει ένα άτομο και να το στρέψει σε λάθος κατεύθυνση. 
Ο άνθρωπος δε που λέει «"Συγγνώμη, δεν το ήθελα, δεν μπόρεσα να συγκρατηθώ, 
αυτό ήταν δυνατότερο από τη θέλησή μου"», ομολογεί ταυτόχρονα πως έχει χρεία 
και προληπτικού περιορισμού. 
Ο -κατά το δυνατόν- δίκαιος κολασμός του, για ό,τι ήδη έπραξε, είναι πολλαπλά αναγκαίος -εκτός από τον συνετισμό του- και για παραδειγματισμό των άλλων -τυχόν- επίδοξων μιμητών του. 
Δυνατότερο από τη «θέλησή» μας είναι η έλλειψη λογικής μας. 
Δηλαδή, εκείνος ο οποίος στερείται δυνατότητας αυτοελέγχου είναι -βεβαίως- 
(λίγο ή πολύ) άλογος. 

Διαφωνώ -κάθετα- στην εκτίμηση, περί αρχικής «ευθύνης» της φύσης, 
για τα σεξουαλικώς ασυμβίβαστα... 
~~~~~~~~~~~~~
... κακότητα η [kakótita] Ο28 : η ιδιότητα του κακού ανθρώπου, η επιθυμία και 

η επιδίωξή του να συμβεί σε κπ. κτ. δυσάρεστο• κακία1α: Το είπε με ~. Το έκανε από ~. Έδειξε ~. Τον διακρίνει η ~. [λόγ. < αρχ. κακότης, αιτ. -ητα] 
...κακία η [kakía] Ο25 : 1α. η ιδιότητα του κακού1α, η επιδίωξη ή η επιθυμία να συμβεί στο συνάνθρωπό μου κάποιο κακό ή η δυσαρέσκεια όταν του συμβεί κτ. ευχάριστο. 

ANT καλοσύνη: H ~ είναι ζωγραφισμένη στο πρόσωπό του. H ψυχή του είναι γεμάτη ~. Υπάρχει πολλή ~ σ΄ αυτόν τον κόσμο. Μίλησε με πολλή ~ για μένα. || (έκφρ.) κρατώ ~ σε κπ., δεν του συγχωρώ κτ. που μου έκανε. μου μένει* η ~ / μένω* με την ~ μου. (γνωμ.) αργία* μήτηρ πάσης κακίας. β. ενέργεια ή λόγος που εκδηλώνει κακία: Αυτό που έκανε / που είπε ήταν καθαρή ~. Είπε πολλές κακίες μαζεμένες. 
2. Κακία, στην αρχαία ελληνική μυθολογία, η προσωποποίηση της ανηθικότητας. (έκφρ.) ο δρόμος* της Αρετής και της Κακίας. || ανηθικότητα. κακιούλα η YΠΟKΟΡ στη σημ. 1β: Τις είπε τις κακιούλες της. 
[λόγ. < αρχ. κακία• κακί(α) -ούλα]...




Υπήρξαν κοινωνίες προοδευτικές που αναγνώριζαν ίσως και καλύτερα από σήμερα 
τι είναι πραγματικά ανήθικο και απαράδεκτο και τι όχι και υπήρξαν και 
πισωγυρίσματα τόσο σε επιμέρους ζητήματα σεξουαλικής συμπεριφοράς όσο 
και γενικότερα. 
Οι παραφιλίες οπωσδήποτε σχετίζονται με απολιθωμένα ζωώδη ένστικτα και 

συμπεριφορές που έρχονται στην επιφάνεια σε συγκεκριμένες περιπτώσεις. 
Τα ένστικτα όμως αυτά είναι προϊστορικά προέρχονται από την εποχή που 
ο πρόγονος του ανθρώπου δεν ήταν ακόμα άνθρωπος. 
Τόσο σήμερα όσο και ιστορικά οι παραφιλίες έρχονται στην επιφάνεια μόνο σε άτομα 
στα οποία για κάποιο λόγο η ζωώδης κληρονομιά δεν είναι επαρκώς υποταγμένη 
στις μεταγενέστερες εξελικτικά ανθρώπινες ικανότητες.
Από την εποχή της Γαλλικής Επανάστασης και μετά τα ατομικά δικαιώματα και οι 
ατομικές ελευθερίες αποχτούν μια ιδιαίτερη σημασία και στις ανεπτυγμένες κοινωνίες σήμερα επικρατούν πρωτόγνωρες για την ανθρώπινη ιστορία αρχές και αξίες που 
οι παλαιότεροι δεν μπορούσαν να διανοηθούν.
Ποτέ άλλοτε το παιδί, η γυναίκα, ο ηλικιωμένος, ο αδύνατος δεν είχαν τη νομική 
προστασία που έχουν σήμερα. 
Καμιά παλαιότερη κοινωνία δεν είχε καταργήσει τη θανατική ποινή. 
Ποτέ πριν ο άνθρωπος δεν είχε δείξει ενδιαφέρον για τη σωστή μεταχείριση των ζώων. 
Ποτέ πριν το κράτος δεν είχε τη σημερινή πρόνοια για τους πολίτες του.
Αυτό καθόλου δεν σημαίνει ότι φτάσαμε στο τέρμα και λύσαμε όλα τα προβλήματα 
που έχουν σχέση με την ηθική. Κατά τη γνώμη μου είμαστε ακόμα αρκετά βάρβαροι 
και έχουμε μπροστά μας πολύ δρόμο να διανύσουμε. 
Το θέμα είναι, εφόσον συλλαμβάνει το πνεύμα μας ανώτερες αρχές και αξίες, να ακολουθήσουν και οι μάζες. 
Φαίνεται ότι αυτό συμβαίνει και είναι θετικό.
Σχετικά με τη ζωώδη κληρονομιά μας, ας μην ξεχνάμε ότι ήταν παρούσα και λίαν 

δυναμική σε όλο το ιστορικό μας παρελθόν. 
Μόνο σήμερα την αμφισβητούμε σοβαρά και διαμορφώνουμε το ανάλογο νομικό σύστημα,εννοείται στις ανεπτυγμένες κοινωνίες...!!!!

oι φωτό:
1- Wainer Vaccari -
   Un giorno da Minotauro
2-Dan Cretu
3-Samuel Salcedo
4-Tanya Doskova
από: Surrealismo
https://www.facebook.com/248573155250991/photos/a.748380758603559.
1073741859.248573155250991/997516333689999/?type=3&theater

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου